Аққудың айырылуы

АҚҚУДЫҢ АЙЫРЫЛУЫ

СƏКЕН СЕЙФУЛЛИН

(1894–1938)

 
Арқада бір жер бар еді,
Жібек самал саясы:
Саяда бір көл бар еді,
Сырлы кесе аясы.
 
 
Маржан құмы, күміс суы
Көл еді кең айнадай:
Мұнарытқан торғын буы,
Көк кестелі айнала.
 
 
Қалың топ-топ, алшақ-сирек
Жасыл қамыс дестесі:
Бейне қолмен салған ирек
Көлдің жасыл кестесі.
 
 
Əдемі еді мөлдіреген
Айна көлдің көрнегі;
Су бетінде елбіреген
Ақ шашақтар өрнегі.
 
 
Пай шымылдық, жасыл құрақ
Қалың біткен ту құрақ.
Кейде аққулар жасырынад,
Шымылдыққа судырап.
 
 
Айна көлді мекен еткен,
Бір-екі аққу бар еді.
Мақсұтына бірге жеткен,
Екі ғашық жар еді.
 
 
Айна көлдің суы күміс,
Жұбай аққу көркі еді,
Көрсе көзің алар тыныс,
Екі сəулем ерке еді.
 
 
Көлдің басы ертелі-кеш,
Мың құбылған əн еді.
Екі ғашық ертегідей,
Көлдің көркі – сəні еді.
 
 
Жүргенімде елге келіп,
Ешкімді ертпей қасыма,
Кетуші едім көлге келіп,
Біраз жатып басында.
 
 
Көз жіберіп айна көлге,
Жағасында жатушы ем;
Төсімді ашып жібек желге,
Рахатына батушы ем.
 
 
Келуші едім анда-санда
Саясатсыз тұрмысқа;
Біраз тыныштық беріп жанға,
Демалуға – тынысқа.
 
 
Бір күн ерте айна көлдің.
Күйін тыңдап, жағалап;
Бір ғажабын жəне көрдім,
Қарап жатып жағада.
 
 
Кең айнадан өзін көріп,
Құстар билеп, ойнайды:
Су түбінен маржан теріп,
Сүңгіп терең бойлайды.