Аққудың айырылуы

 
 
 
Қалған ғашық болмай ие
Моншақтаған жасына;
Шықты даусы іші күйе,
Мергеннің кеп қасына.
 
 
Сыңсып аққу суды шашып,
Шырқ айналды зəлімді,
Сұр мергенге төсін ашып,
«Мені де ат!» деп жалынды.
 
 
Қып-қызыл қып қолын қандай
Ақ сұлудың қанына;
Мерген кетті шыдай алмай,
Күйіктінің зарына.
 
 
Аққу бетін жаспен жуды,
Көкке шықты күйініп;
Сұр мергенді қоймай қуды
Көктен жерге түйіліп.
 
 
Сұр мергеннің алдына кеп,
Тағы келіп құлады;
«Атшы жылдам мені де!» – деп,
Бауырын басып жылады.
 
 
Мұны дағы батыр мерген
Енді атуға батпады;
«Мені де ат!» деп жылап келген
Сорлы жарды атпады.
 
 
Сұр мергенді шырқ айналып,
Жылап аққу қалмады;
Өзегі өрттей күйіп-жанып,
Қаққан қанат талмады.
 
 
Мерген кетіп бара жатыр,
Алды-артына қарамай;
Аққуды аңдып атқан батыр
Тағы атуға жарамай.
 
 
Біресе аққу шырқап биік,
Көкке жылап зарлады;
Біресе кеп жерге тиіп,
Көзден жасы парлады.
 
 
Біресе кеп жерді сабап,
Жер бауырлап ыңқылдап;
Біресе ұшып желді сабап,
Назаланды сұңқылдап.
 
 
Шіркін ғашық жан жолдасын
Тастауға енді қимады;
Мөлдіреген көздің жасын
Моншақтатты, тыймады.
 
 
Жылама енді, күйікті жар!
Неге керек еңіреу?
Кімге мұнша қыласың зар?
Жер менен көк меңіреу!
 
 
Талай сорлы жер мен көкке
Сен тəрізді жылаған;
Көздің жасын төгіп текке,
«Мені де ал!» деп сұраған.
 
 
Аққу білді батыр мерген