Platt is wat - Plattdeutsch hat Bedeutung

Text
0
Kritiken
Leseprobe
Als gelesen kennzeichnen
Wie Sie das Buch nach dem Kauf lesen
Schriftart:Kleiner AaGrößer Aa

Piate-Beate

En Meeken was eboren, gesund, de Mudder härre allens güt oberstahn, de Vader uk. De Hebamme schicke den jungen Vader lus, nah den Standesbeamten. Düsse Standesbeamte was nü al en öldern Minsche, hei was in den Dorpe al veele Johre as Standesbeamter inesett. De „Weimarer Republik“ härre hei beleeft, wie uk dat „Dritte Reich“, den „Zweiten Weltkrieg“, de Tied mit Militärregierunge, de Währungsreform uk un nü was et al veele Johre de „Bundesrepublik Deutschland“. As Stempel härre hei öfter mal en andern ekreegen aber hei schreef in siene Bäuker allemal sä, wie hei et mal elehrt härre. De Bäkstaben fien in „rup-runder-rup un denne noch en Piek rup“, denne stund en lüttschig „i“ up den Popier. Düsse „ule dütsche Schrift“ (= Sütterlin) könnt wohrhaftig nich mehr alle Lüe lesen.

De Standesbeamte schreef un schreef in sien Bäk. Nah den Namen von dat Meeken hat hei mehre Male nahefragt aber „Beate“, wie de junge Vader weer un weer see, dat was ne woll noch nich under ekumen. Hei schreef da sä in dat Bäk, wie hei dat varstahn härre. Denne schreef hei wieer. As de junge Vader nah „vorgelesen und genehmigt“ noch underschreben härre, klappe hei dat Bäk tä un stelle et int Schapp.

Ne Tied danah, et was nü en nieen Standesbeamten inesett, bestelle de junge Vader ne Geburtsurkunde for dat Meeken. As hei den andern Dag weer keim, härre de niee Standesbeamte de Urkunde mit Schriefmaschine eschreben un wat stund da as Name? „Piate!“ Damidde härre de junge Vader ja nich ereket. „Dat Meeken hett „Beate“ un nich „Piate“, is dat oberhaupt en Name?“, krakeele hei rumme, „ik gahe nah den Amte un beklage mik!“ –

Et düere nich lange un de niee Standesbeamte worte nah den Amte vorelaen. As hei henkeim was de junge Vader al da, ganz blusterig. De Amtsminsche keek nü in dat Bäk un stelle wisse, dat da „Piate“ inne stund. Un de junge Vader härre underschreben, dat ne dat vorlesen was un dat hei dat genehmigt härre, uk dat „Piate“. – „Ik kann doch düsse Schrieberiee oberhaupt nich lesen. Wat sünd dat for Bäkstaben?“ blustere de junge Vader noch. Aber dat hulp nist, hei härre underschreben, dat dat Meeken „Piate“ heiten schölle, un dorumme was dat amtlich!

De Amtsminsche vartelle denne noch, dat hei ja ne Namensänderunge beandragen könne, dat düert un kost ... – Dat wolle de junge Vader al gornich mehr wetten, rüt was hei.

Et rükt in den Kelder

Et was Water in den Kelder ewesen, säwat is nich nödig, aber et was sä. De Kollen wärren natt, de mössten von alleene weer dröge weern. In de andern Kelders härren de Lüe upedrögt un upewuschen, allens was reine. Nü schölle et bluß noch ganz dröge weern. Den andern Dag wollen se de Kistens un Kastens weer tärechte schüben.

Den andern Dag: Wat is da for en fienen Stiem in den Kelder? Wat mag dat wesen? Woher kummt de? Hier un da hen ekeeken un rumme esocht, ja, da was et. Da was dik doch de dicke Pipwost, de dicke Rutwost, von den Bänd aferetten. Dat Bänd hüng noch mit den Wostetimpen an den Rick. Aber de Wost, de schöne dicke Wost was in ne Kiste epöltert, direktemang up ne Pulle mit Kribbelwater! Dat härre de Pulle nich oberstahn, se was eplatzet! Dat was et nü, von den „Sekt tän Drinken“ was nü bluß de „Stiem tän Rüken“ ober ebleeben! De Pipwost härre dat güt oberstahn, nü härren se aber glieks wat for de Greune Buhnenzuppe tän tä Eten.

Üse Afthekersche

Wo en geiht un steiht,

sik allens umme dat Leben dreiht.

Kulen Kopp un Fäute warm

maket alle Dokters arm.

Aber hast dü Liefweihdage

oder is de Kopp in Rage,

mit Gnurren in den Büke

liggst dü bie de Grüde,

de Näse lupt,

de Mors is varstoppt,

dat Krüze varrenkt,

hästen, prüsten un denkt:

Warm hulen oder speulen?

Von ne Besprekersche befeuhlen?

Lüttschig an de Halbe liggen

oder ansetten von Sniggen?

Tärecht emäste Brennnettel –

upegoten üt en Kettel,

de Saft von Kalickenbeern orig heit

un wat en süss noch sä wetten deiht,

uk Süernkuhl üt en gruten Fatt,

inesmeert mit düt un dat:

Hüsmiddel hen – Hüsmiddel her,

lestendlich denn: Et geiht nich mehr.

De Dokter, wer lupt da glieks hen,

erst mal de Afthekersche fragen!

Tän Indrinken un Slüken socht se wat her,

tän Inrieben, Speulen un wat mehr,

en gruten Plaster, wat for de Lunge,

de Tabeletten gebet ne geele Tunge,

greune Drüppen, Klostertante alle Dage:

Allens helpet, in jede Lage!

Güe Wünsche tän Nieen Johr:

Allemal täfreen un en openet Ohr.

Dat bringt üsch an mehrsten wiet:

Gott danken, hüte un in alle Tied.

Dat Rezept von den ulen Dokter

Hütigendages gift et de Rezepte ganz orig mit en Computer eschreben. Freuher wärren de Rezepte von Hand eschreben un dabie was et sä, dat de Dokter woll düchtig was un de Lüe hulp, bluß mit de Schrieberiee up de Rezepte was et ofte nich wiet her. Dokterschrift see mannigein von de Lüe, denn dat, wat da uppe stund können se nich lesen. Dat de Aftheker dat allemal lesen könne?

Nü, düt Rezept von den ulen Dokter könne de Aftheker wohrlich nich lesen. Weil säwat al mehrmals vorekumen was, härre sik de Aftheker al Tabletten un Drüppen tärechte emaket, de uk helpen däen, man mösste bluß an glöben. – Et is doch al mehre Male probeiert: Wenn dü an glöfst, denne helpet uk blanket Water. Medizin brüket da nich inne tä wesen. – Nü frägt de Aftheker den Minschen, „Wutt dü Drüppen tän Indrinken oder wutt dü Tabletten?“ – „Nee“, seggt de Minsche, dat häbbe ik al mehrmals ehat un jedet Mal was et wat tän Insmeern.“

Dat Geschenke

Dat Kalle en seutet Leckermül was, dat was oberall nist Nieet. Wenn hei Gebürsdag härre, denne kreeg hei twischen all de veelen brükboren un uk nistnutzigen Schateken uk en güet Deil seuten Kram. As hei noch en Junge was, gaf et Lutschestangen, Bonschen, Karinschenlack un säwat. As hei nü al ölder was, gaf et seuten Wien, seute Knallbrause, uk en Seuten von siene leiwe Früe un noch düt un dat.

Nü wärren al veele Johre int Land egahn un Kalle, ach wie varwunnert, härre inelaen tä „en halben Hunnert“. Tä Besüch keimen veele Lüe un brochten grute un lüttsche Geschenke midde, uk veel Seutet was dabie. De Dage nah de Fieeriee keeken sik Kalle un siene Früe denne de Geschenke erst mal richtig an. Düt was von dennen un dat was von jennen. Oh, de häbbet sik aber dulle int Tüch eleggt, dat is ja en dullet Geschenke. Sä güng et hen un sä güng et her. Ja, un wie se sik bekeeken, von sienen besten Fründ härre Kalle man ne Tafel Schokelade ekreegen. Dat könne man nü dreihen, wie man wolle, bluß ne Tafel Schokelade? Von sienen besten Fründ? Un dabie härre de tä sienen Gebürsdag sän grutmächtiget Geschenke ekreegen un nü schenket de bluß ne Tafel Schokelade? Wat schölle dat bedüen? Was was ewesen? Un wenn wat ewesen was, wat was et woll ewesen?

Is egal, Geschenke is Geschenke un for jedet Geschenke word sik bedanket, dat gehört sik sä. Al den nächsten Dag dript Kalle sienen besten Fründ un bedanket sik bie em for de güe Tafel Schokelade. – Denn güt was de Schokelade ja, et was ne Tafel Schokelade mit Marzepan.

Noch en poor Dage wieer güng Kalle siene Früe nah en Klump (= Kaffeeklatsch), hüte bie Anni. Vorher packe se allens in en Korf: De Knüttelsticken un de Wulle un, ach ja, for Anni öhren Jungen noch wat. Aber wat? Ach da is ja de Tafel Schokelade, mit Marzepan.

Den andern Dag in de Abendtied bimmelt dat Telefon, Anni is an de Strippe un blustert sä dulle lus. Ja, se wolle sik man noch ganz dulle bedanken for de Tafel Schokelade. Ja, dat was doch gistern Abend wieer gornich tä Sprake kumen, dat öhre Junge nü sienen Swimmschien emaket härre un dat hei datä nü noch sä en origet Geschenke ekreegen hat. Dat was doch nich nödig ewesen, ne Tafel Schokelade, na güt, aber sän grutet Geschenke, nee, dat was oberhaupt nich nödig ewesen. Veelen Dank nochmal.

Kalle un siene Früe keeken sik an. Wat was dat? En grutet Geschenke? Nich nödig? Wat for en Geschenke? Schölle? Is da? Was da in de Schokelade noch wat inewesen? En Schien?

Bie den nächsten Klump, keim denne allens vor Dageslicht. Anni was de fründlichste hinden un vorne. Dat oberhaupt jemand an den Jungen sienen Swimmschien edacht härre un denne datä noch sä en grutet Geschenke maket. Nee, nee, da wärren se gor nich upekumen. – Un weil de Junge al lange ganz geern niee Fätballstebbel häbben wolle, is dat nü al anegahn. Datä können se den Hunnert-Mark-Schien gerade güt brüken.

Kalle siene Früe slok deipe dal. – As se Kalle denne dat vartelle, könne de bluß noch seggen: „Ja, Geschenke mott en ganz ütpacken. In den Inwickelpopier kann ja wat varstoken wesen!“

Kaffe un Kaffee

In de hütige Tied drinket de Lüe Kaffee. Tä Hüs drinket se Kaffee un in en Café drinket se Kaffee. Mannig ein von de Früenslüe un von de Mannslüe, nämlich de, de et en bettschen mit den Hartekloppen häbbet, de drinket ja denne „Hag“, aber jedet Mal is et Kaffee.

As de Tieden noch nich sä wärren, as se hüte sünd, da gaf et Kaffe. Ik häbbe noch allemal dat Reustern von Roggenköern vor Ugen. Up den Füerherd, in de swart ebrennte Panne güng dat vor sik. In de heite Panne den Roggen oder Gasten rin un ummereuhern un ummereuhern. Dulle düster mössten de Köern weern, aber nich kollig-swart! – Un ik denke an den Stiem dabie!

 

Tän Kaffe-Maken keim denne ne Portschon von düssen ereusterten Köern in de Kaffeemöhle. De Kaffeemöhle twischen de Kniee eklemmt un denne den Kreckel von Hand edreiht. Den doremölderte Kaffekram in de Kaffeekanne, kokig Water rup, en poor Minüten trecken laten un denne gaf et Kaffe. – Na ja, wie de man smecke? Ja, wie Muckefuck sä smeckt.

As denne de Tieden en bettschen beter wärren, gaf et Mischkaffee tä köpen. Üse Mudders hat aber nich den doredreihten ekofft, nee, se koffte den mit den ganzen Buhnen. Tä Hüs hat se de Buhnen denne up den Kökendisch eschürrt un varlesen: De Spitzbuhnen an eine Siete un de Kaffeebuhnen an de andere Siete. In de Woche gaf et denne Kaffe, von de Spitzbuhnen; un den Sönndag gaf et denne richtigen Kaffee, von de Kaffeebuhnen. Wat for en Duft for de Näse!

Uk hütigendages gift et Lüe, de den Kaffee as Buhnen inköpet. Da könnt se ja seihn, dat da nist under emengt is. Aber de mehrsten Lüe nehmet doch den emölderten Kaffee. Den brüket man nich mehr dor de Möhle tä dreihn, den könnt se glieks sä nehmen. Dat da bie de doredreihten Kaffeebuhnen nist bie emengt is, dat is klor, da kann man sik hüte up varlaten.

En poor Johre tärügge, da härren de gruten Kaffee-Undernehmen woll slechte Tieden, da häbbet se sik wat ganz besonneret ütedacht. Da gaf et mit einen Male twei Oarten von Kaffee-Pukeiten. Dat eine, wat wi al lange kennet, mit fief-hunnert Gramm. Un denne dat niee, in glieke Grötte un uk ganz vull, man bluß mit veier-hunnert Gramm. De Varköpersche in den Laden höre ik noch seggen. „Wüllt Sei dat Pund tä fief-hunnert oder tä veier-hunnert Gramm?“ – Ik keek en bettschen scheif, denn al in de Schäle häbbe ik elehrt, dat fief-hunnert Gramm en Pund sünd un nich veier-hunnert Gramm. Darumme wolle ik denne uk dat Pund tä fief-hunnert Gramm. –

Tja, düsse Speukeriee mit de underschiedlichen Punne was balle weer tä Enne. De Lüe wollen richtigen Kaffee un nich wecken, wo wat under emengt was, uk wenn et dütmal bluß Luft was. Kaffee mott Kaffee wesen, da dört nist under emengt wesen!

Mit den „da dört nist under emengt wesen“ mott ik denne allemal an en Beleefnis in de freuhen neggenteihn-hunnert-un-fuffziger Johre denken.

An en köldern Dag keim en beteren Stadtminsche bie üsch up den Dorpe in Fritze siene Gaststübe. Hei bestelle sik: „En Kännchen Kaffee.“ – Up Beier un Sluck was Fritze ja inestellt, uk mal up Kruck von Rum, aber Kaffee, dat was wat üt de Rehe. Man güt, dat se bie de Gaststübe den Kopmanns-Laden härren, un da gaf et ja uk Kaffee. Dumals härren sik de Tieden al weer rüt emaket, et gaf richtigen Kaffee, wenn hei uk noch richtig düer was.

Den Kaffee gaf et dumals as Buhnen in en lüttschen Pukeit, wo man en vertel Pund inne was. Dat Pukeit was üt en Stücke Popier tä sä ne veierkantige Tute tähupe ekleeft. Wenn se in de Reusteriee de Buhnen da rin efüllt härren, keim up de Buhnen ne Schiebe Pappe rup, damidde se de Tute orig täkleben können. As lestet was denne boben up de Tute noch en bunten Zettel rupekleeft, in greun, in rut oder in geel – for de beterste Sorte. De koste veier Dütsche Mark un achtzig Pennige dat vertel Pund!

De Gaststübe was vull mit Mannslüen un Fritze härre for de mit Sluck un Beier enäg tä dän. Un nü düt: „En Kännchen Kaffee.“ Fritze reip Trautchen tä Hülpe. Trautchen was dat öllste Meeken, se was man sä fief oder sess Johre ult. „Trautchen“, see hei, „hal man mal en Pukeit Kaffee von de geele Sorte üt den Laden.“

Et düere ne Wiele, bet dat Trautchen mit den Pukeit ankeim. Denne see Fritze: „Nü schürre dat in de Kaffeemöhle un dreihe dat dor. – Dat Kaffeewater häbbe ik al anesett.“

Se härren ne betere Kaffeemöhle, de an en Schapp wisse emaket was. Boben was en bla bemaltet veierkantiget Porzellan-Behältnis, da under de Möhle mit den Kreckel un noch da under was dat veierkantige Glas, wo de dor de Möhle edreihte Kaffeekram denne rinfüll.

Trautchen härre ja al öfter eseihn, wie Kaffee doredreiht word. In de Köke klimpert se up den Stähl, de da bie den Schappe steiht. Se nimmt den Deckel von den Porzellan-Behältnisse af un leggt den boben up dat Schapp. Se ritt den geelen Zettel von den Pukeit af, de Kaffee-Tute is open. Nü prummelt se dat opene Enne von de Kaffee-Tute da boben in dat Porzellan-Behältnis rin. Dabie kummt se en bettschen üt de Püste, aber se kriegt dat opene Enne da richtig rinefummelt. En bettschen drücken un noch en bettschen, en bettschen schürren un de Tute is leddig. Nist is bietä efallen!

Trautchen blift up den Stähl stahn un dreiht den Kreckel un dreiht un dreiht. Fritze räpt: „Na Trautchen, is allens dor?“ – „Nee, Papa, noch nich.“ Un Trautchen dreiht un dreiht.

Mit einen Male kummt Fritze aneblustert un trecket erstmal den Kaffeekettel von den Füer. Dat Water släug Rad un in de Köke was davon al veel Waterdunst. Denne blustert Fritze: „Wat is?“ – Trautchen kikt un seggt: „Da kummt nist mehr.“ Se hucket von den Stähl runder un strikt an de Siete.

Nü fängt Fritze an tä dreihen, de Möhle lupt leddig, se hat nist twischen de Tähne. Wat nü? De Möhle ütenander nehmen? Denne trüllet ja de Buhnen an de Eere. Wat nü? – In siene Not un Iele kriegt Fritze sienen Dagstock her un – stockert damidde dor dat Lock, boben in den Porzellan-Behältnis. Buhnen sünd da inne. Hei stockert mit de eine Hand un dreiht den Kreckel mit de andere Hand. Endlich kriegt de Möhle wat tä faten. Un je mehr hei stockert, deste sworer geiht dat Kreckeln. – De Sweetdrüppen lupet ne von sienen Koppe dal. – Et düert ne ganze Wiele, aber mit güt Stockern geiht et dor de Möhle.

Nü man de grute Kaffeekanne her, de Stadtminsche hat ja nü al lange etäuft, dat Kaffeekram rin un dat kokig Water rup. –

For alle Fälle leggt Fritze up dat Tablett mit de Tasse noch dat Kaffeeseef. – Worumme? Na, damidde de Stadtminsche üt den Kaffee de under emengte Pappe weer rütfischen könne!

Sä slechte Tieden wärren nü ja nich, dat en den Kaffeedunst üt de Pappe al tän Varlängern nehmen mösste. – De Stadtminsche hat von de Pappe nist emerket, uk mit de Pappe was et doch Kaffee ebleeben!

Geschenke

Tä alle möglichen un unmöglichen Tieden, Anlässen un Gelegenheiten geiht et umme Geschenke. Wer, wann un worumme wat eschenket kriegen schall, mott oder well – tja, dat is wunnersam.

Da is Hochtied, datä häbbet sik de Brütlüe woans wat ütesocht. Denne is et einfach: Fief Tassen oder veier Telders oder den Sleif – is ja egal, wat for hunnert Mark sä tä kriegen is. Bie ne Silberne Hochtied oder ne Goldene Hochtied, kummt ja nich sä ofte vor, is dat aber nich mehr sä. Wenn man da frägt, denne kummt as Antwort „Wi häbbet ja allens, wi brüket nist!“

En Fründ vartelle mik mal: „Tä ne Silberne Hochtied mosst dü wat Silbernet schenken un tä ne Goldene Hochtied wat Goldenet. Tä ne Goldene Hochtied häbbe ik mal en Goldfisch eschenket. Un wenn de Nahberslüe von gegenober balle Silberne Hochtied häbbet ...“ – „Denne schenkest dü woll en Silberfisch?“, füll ik ne int Wort, „dat kann ja woll nich ganz richtig wesen!“

Wenn en Kind eboren is, kummt öfter vor, is et einfacher. Dat Kind kann allens brüken un de Öldern nehmet et geern an.

De eine hat en Führerschien emaket, wat schenken? Bie en nieen Auto gift et en Gütschien von ne Tankstelle, dript!

Wat schenket man bie en Jubiläum, bie Gebürsdagen?

Weme schast dü von underwegens wat midde bringen?

Da gift et ne niee Wohnunge, da word en Hüs ebüet, da is ne Goern-Party. – Wat schenken? En „Gif-mik-üt“, en Geldschien, varstoken in en Breifumslag?

Einfach is uk wat, wo näuher nist von nahblift. Da gift et en „Drink-mik-üt“, dat is en Kasten mit Mineralwater, en lüttschig Fatt Beier, en Karton mit Wien, ne Pulle Sluck, Saft üt en Reformhüs oder üt de Aftheke. Uk en Pund Kaffee oder en Büdel mit Tee fallt in düsse Richtunge.

Da gift et aber uk en „It-mik-up“, dat is denne ne Mettwost, en Schinken, en Gütschien for en Resterang, en Präsentkorf – for Vegetarier mott da aber „Greunet“ inne wesen: Gemüse un Obst.

Et gift aber uk en „Smeer-mik-in“, dat is denne Sönnen-Öl, Parfüm un noch wat anderet.

Wenn et denn wat ganz anderet wesen schall, denne geiht et lus. De Ütwahl is ja sä grut. Da gift et ja säveel: „Stell-mik-hen“, „Lup-mik-nich-umme“, „Leg-mik-hen“, „Häng-mik-an-ne-Wand“, „Häng-mik-up“ un noch wat mehr!

Anfängen deiht et ofte mit en „Stell-mik-hen“, dat kann for et Schapp, for de Finsterbank, for en Disch wesen: En Bäk, en Blämenpott, en Napp for Obst oder wat et sä gift.

Mit en „Lup-mik-nich-umme“ oder „Stah-rum“ word et denne al dürer, dat is wat up den Fätbodden tä stellen: Ne grute Blämenvase, en iesernen Kandelaber oder wat et sä gift.

Bie en „Leg-mik-hen“ denke ik an ne Dischdecke, en Aftreer – villichte en bettschen grötter, denne is et ne Brücke, en Teppich for dat Badezimmer, en Fell von en Dier: Wildswien, Schap, Käh oder wat et sä gift.

Bie en „Häng-mik-an-ne-Wand“ kannst dü en Telder nehmen – üt Zinn, üt Glas, üt Porzellan, aber uk en Bild mit Barge, mit en Diek, mit Blämen oder Diere oder süss wat – as en Foto oder as wat Gemaltet in Waterfarben oder Öl.

In lester Tied kumet mehr un mehr säne „Häng-mik-up“-Dinger in Mude, Mobiles segget se datä. Et gift da wat mit säne lüttschen Glasbimmeln, wenn denne de Wind datwischen dor süset, denne bimmelt dat sä lüttschig vor sik hen. Lestet Johr häbbe ik en gruten hölternen Voggel eschenket ekreegen. De Voggel is ganz eigenoartig an de Floggels upehängt un under den Lief is en Anfater tän Trecken. Wenn man da anne trecket un denne weer lus lätt, denne kummt hei in Swung: De Lief swingt nah boben, de Floggels swinget nah unden – danah swinget de Floggels nah boben, de Lief swingt nah unden – un sä wieer, bet dat de Voggel weer stille vor sik henkikt.

„As ik bie mienen lesten Gebürsdag all de veelen Geschenke ütpacke“, kreeg ik von en andern Fründ tä wetten, „da häbbe ik denne näuher wisse estellt, dat da veel bie was, wat in de Ladens sä dichte bie de Kasse tä finnen is. Dat wärren säne „Nimm-mik-midde“-Dinger!“

Bie ne goldene Hochtied

En besonneren Dag is et allemal, wenn wecke fuffzig Johre mitenander beleeft häbbet. „Fuffzig Johre varfrieet un allemal mit de sülbige Früe“, see de Mannsminsche un de Früe meine: „Fuffzig Johre mit den sülbigen Kerl, dat is wat!“ Düsse Wöre kreegen wi, de Beseukers bie Siggi un Elfie, an den Dag tä höern, as et fuffzig Johre her was, dat se sik dat „Ja-Wort“ egeben härren. –

Ne goldene Hochtied word orig efieert. An den hütigen Vormiddag is de Empfang – mit Freuhstücke – for de Nahbers, for de „Obrigkeiten“ un for de Abordnungen von de Vereine. Dat maken se bie sik tä Hüs. Morgen Abend is de Familien-Fieeriee in den Kräg. –

Siggi un Elfie, dat sünd Lüe, wie dü un ik. Et sünd miene Nahbers – miene Nahbers von gegenober. Wi kennet üsch al balle vierzig Johre. Dumals worten de Hüser hier ebüet, an düsse niet aneleggten Strate. Worumme düsse Strate dumals „Piepengang“ heiten mösste, häbbet wi bet hüte nich rütekreegen. Wat en „Gang“ is, dat is klor. Aber „Piepen“? – Üse Vaders hat dumals af un an ne Piepe esmöket, mehr Lüe hier nich. Wi un all de veelen Nahbers hier sünd doch keine „Piepen“ nich, hüte nich un dumals nich. Na ja, is uk egal, aber man denkt da doch anne rumme.

Ober de Johre hen häbbet Elfie un Siggi emaket un edan, mit de Kinner un mit allewat. Dat Hüs un de Goern, allens süht snieke üt. Al de ganzen Johre lang, nich bluß hüte! Hüte, an düssen besonneren Dag, süht et besonners güt üt. Hier is ne glühe „50“ mit fienen Blämen üteleggt, da – umme de Hüsdör rumme – slängelt un krüselt sik goldige Bänne lang. Un hier noch wat un da uk noch wat. Sä könnt alle al von wieen seihn, wat hier lus is. –

Un kiek an, da kummt al de „Hoheits-Besüch“ an. De Börgermester vorne weg, hei hat nich swor tä dragen, aber dat „Amtliche“ hat veel tä bedüen. De Direkter von de Gemeinde hat en anseihnlichen Blämenstrüß midde ebrocht, mit blae un geele Blämen, wie jedet Mal. De leste in de Rehe is üse Ortsbörgermester. Hei mott dulle sleepen, denn in den Präsentkorf is veel tän Eten un tän Tädrinken inne.

In de güe Stübe word et stille, de „amtliche“ Ugenblick kummt. Siggi fat siene Elfie an de Hänne, mit en gruten Ugenupslag kieket se sik an un halet deip Luft, as sik de Börgermester in Positür stellt. –

 

Amtlich mösste et ja woll heiten: „Sehr geehrte Frau und sehr geehrter Herr ...“ Aber bie üsch seggt de Börgermester: „Leiwe Elfie, leiwe Siggi ...“ – Hei grateliert von de ganze Gemeinde, un sä bie teihn-düsend Lüe – säveele wohnet in üse Gemeinde – gratelieret midde. Un wieer geiht de Grateliereriee, de Börgermester grateliert noch for den Landkreis un uk noch for de Landesregierunge, bet nah Hannober häbbet se düt Beleefnis tä wetten ekreegen. De Landesregierunge hat uk noch en fienen Telder midde eschicket. Ne, nich en Ete-Telder – wat schölle uk en enzelnen Ete-Telder for twei Lüe? Et was de fiene Jubiläums-Telder for an ne Wand tä hängen!

De Direkter von de Gemeinde, snieke wie hei was, grateliere mit orige Wöre un wünsche wieer veele güe Johre un beste Leefdage.

Denne keim de Ortsbörgermester an de Rehe. As hei mit de Grateliereriee un de Wünscheriee dor was, könne hei den sworen Präsentkorf lus weern, endlich. – Nü könne hei sik, uk endlich, den Sweet afwischen, et was ja Sömmerdag un mächtig heit.

De ütetreckete grute Disch, un noch andere Dische ran estellt, stund lang in de grute Stübe hen. Et strahlen de güen witten Damastdecken, se wärren de Dische lang ober enander eleggt, damidde dat „in eins“ ütseihn däe, as wenn dat ganze en enzelnen langen Disch was. De Disch make wat her – et was sä fien edecket. De Blämen, Kerzen, Ete-Telders, Bestecke un Savietten, allens was snieke antäkieken. Up de veelen Stäuhle rings umme den langen Disch keimen denne wiet ober twintig Lüe tä sitten, nahdeme alle grateliert härren un de Pastörsche tälest noch Gottes Segen ewünschet härre.

Tän „Prost seggen“ schölle et Sekt geben, säwat höert woll hütigendages datä. Ein von de jungen Lüe, mit ne Sekt-Pulle under en Orm, brochte de leddigen Sekt-Gläser up en Tablett in de Stübe rin. Na, wenn dat man güt geiht. En poor Hänne häbbet hille täefat un stellen de Gläser dichte bie dichte up den Disch. De Sekt-Pulle, ieskult wie se was, rutsche den jungen Minschen sutsche under den Orm weg. Aber Siggi härre upepasset. As de Sekt-Pulle int Rutschen keim, grapsche Siggi hille tä. De Sekt-Pulle was wieer nist passiert, se was bluß en bettschen doreschülpet.

Siggi hantiere nü an de Sekt-Pulle rumme. Hei un siene leiwe Elfie härren können sik ja uk hensetten un se härren können sik ja von de jungen Lüe bedeinen laten. Aber nee, Siggi hantiere mit de Sekt-Pulle hen un her, dabie word se noch mehr doreschülpet. Na, wo is de Draht? Ach ja, un nü den Draht open edreiht ... – Siggi is de Makeriee mit ne Sekt-Pulle woll nich gewohnt. – Denne – in den sülbigen Momang – fleutschet de Proppen üt de Pulle rüt, süst dor de Orme von den Kronlüchter – et is noch mal güt egahn, de blift heile. De Proppen süst an de Decke, maket da ne Büle rin, kummt von de Decke tärügge, fleutschet twischen de Köppe von de twei Sportvereinslüe dor un sleit, endlich, in en gruten Blämenpott in. Bläme un Pott bliebet heile, de Draht blift da liggen. De Proppen fallt noch up den Fätbodden un trüllt da lang. Is ja noch güt egahn. –

Säwiet de Proppen, aber wat maket de Sekt? Na, de hult et in de Pulle nich mehr üt. En origen Strahl süst dor de Luft un klatschet up den Disch, up de hübschen Damastdecken, platsch! – Siggi fängt hille mit den Ingeiten an. Dat erste Glas, ach et is woll tä lüttschig oder hei hat täveel inegoten, de Schüm güst boben üt den Glase rüt, üt den tweiten un dritten Glase uk. De Damastdecke, ach herrjeh – Elfie sleit sik de Hänne for den Mund, snappet deip nah Luft un – slükt dröge dal. Wat schall et uk? Hüte word nich eschimpet un oberhaupt!

Nü nimmt en jungen Minsche de Sache mit den Sekt in de Hänne. Dat Ingeiten funktscheniert nü beter. Un uk de andern Sekt-Pullen benehmet sik manierlich. Aber de Gläser möt ja nü noch den Disch lang vardeilt weern. Un ja, wie dat bie sä mehrdeiligen un tähupe estellten Dischen sä is, woans is en Disch tä Enne un de andere Disch fängt an. Ja, un wenn en an sä ne Stirre, up sä ne Ritze, en Glas henstellt? Kiek an, da hinden is et al passiert, dat Glas stort umme un nü is de güe Damastdecke uk da natt. – Aber, oberall fründliche Mienen, alle häbbet denne en Glas – mit wat inne. Nü bedanket sik Siggi un Elfie for de Glückwünsche un Geschenke un se segget „Prost“ – dat Anstöten geiht sägor ohne Pladderiee! Aber wi schöllt ja nich bluß den drögen Sekt dalslüken, nee, et gift uk wat twischen de Tähne. De jungen Lüe bringet Schötteln mit Wost un mit Fisch un mit Käse un mit dit un dat, et fehlt an nist. Ach, da fallt al weer en Glas umme, is güt egahn, et was nist mehr inne. Nah „güen Appetit un fat man alle düchtig tä“ smeckt et richtig güt.

„Wer well en Beier, wer well Wien, Water oder süss wat?“ Mien Dischnahber lätt sik en Beier geben. Süss drinkt hei woll üt de Pulle, hüte kriegt hei en Glas. Dat openmaken von de Pulle – erst bien dritten Male probeiern is se open – un de Schülperiee dabie? Et is güt egahn, de Pulle is open un dat Beier is da inne ebleeben. Nü gütt hei dat Beier in dat Glas, ach dat Glas is wol tä lüttschig? De Schüm güst ober den Rand, nü wort de Damastdecke uk an düsse Stirre natt, düt Mal mit Beier. –

Gejüche kummt up, as en Früensminsche seggt: „Gif doch mal den Käsetelder rober, dafor krieget ji den Korf mit de Wittbröe.“ Na, wenn dat man güt geiht. Un richtig, ne Hand schüft en Glas mit Drinkewater en bettschen wieer, woll dichte bie ne Ritze twischen twei Dischen. De düchtige Mannsminsche, de da sitt, lehnt sik nü up dat Üttreckedeil von den Üttreckedisch. Un kiek an, dat Üttreckedeil bögt sik nah unden, de Damastdecke spannt sik un klapp, de Damastdecke hat nü uk noch Drinkewater afekreegen. De sittsame Früe stellt das Glas weer hen un gnurrt denne ganz liese: „Ik drinke Sekt un Wien un Beier nich un Alkohol al gornienich un nü gönnst dü mik noch nich mal dat Drinkewater?“

Nü schall et „Lüttsche“ tä drinken geben. Dat Ingeiten von den Sluck – et gift mehre Sorten – maket se, sälange de Sluckgläser noch up den Tablett stahet. Ja, middegebern is dat Jubelpoor. De Sluckgläser weerd güt vull egoten. Wat da bien Ingeiten ober den Rand lupt, blift up den Tablett, dat brüket nich up de Damastdecke. – Aber tä freuh edacht. Uk en Sluckglas steiht nich güt up ne Ritze un klapp, nü vardeilt sik en „Lüttschen“ an de Stirre up de Damastdecke, wo et betlang noch dröge ebleeben was. –

Ne Fieeriee gift allemal Beleefnisse – aber dat de Dischdecken al up den Dische sä natt emaket weerd? Bie de Hitze an den Dage is ja uk veel weer upedrögt, aber natt is natt. –

As wi denne nah en poor gemütliche Stunnen von af wollen, see de Börgermester: „Tschüß, bet tän nächsten Male. Denn nü geiht et hiller. Bet nah de Diamantene Hochtied sünd et bluß noch teihn Johre. Wat sünd al teihn Johre? De lupet hille hen! – Bliebet gesund un güt up de Strümpe.“ –

Sä bie mik denke ik noch: Ob et bie de Diamantene Hochtied woll weer sä ne düchtige Pladderiee up de witten Damastdecken gift?

Sie haben die kostenlose Leseprobe beendet. Möchten Sie mehr lesen?