De Firmant

Chantage

Steven had hem aangeraden om gewoon professioneel zijn werk te blijven doen. Hij was per slot van rekening formeel niet ontslagen en hoe langer de Firma hem gewoon liet doorwerken, hoe zwakker hun casus zou worden. In Amsterdam legde niemand hem ook maar een strobreed in de weg. De paar firmanten die op de hoogte waren, wilden er niets mee te maken hebben en leken Floris’ kant te kiezen. Dus stapte Floris die maandagochtend na de files in zijn auto en reed naar Amsterdam. Als hij niet hoefde te reizen, was dat een beetje de gewoonte: eerst een paar uurtjes thuis werken en samen koffiedrinken als Henriëtte ook thuis was en dan pas naar kantoor. Gewoonlijk waren dat doordeweeks hun enige uurtjes samen, want hij reisde veel en als hij in Nederland werkte, had hij bijna iedere avond wel diners of vergaderingen.

Hij draaide zijn Porsche de krappe parkeergarage in en parkeerde hem tussen twee Tesla’s. De Tesla was de laatste tijd snel populair aan het worden, maar het grootste deel van het wagenpark in deze garage voor partners bestond nog altijd uit BMW’s, Audi’s en Porsches. Vervolgens passeerde hij de dubbele veiligheidssluis van het kantoor. Hij liep eerst naar het barrista-hoekje op de begane grond om een cappuccino te halen en stapte daarna in de lift naar de vijfde verdieping. In het kamertje vóór zijn kantoor zat Brigitte, zijn secretaresse. Met haar nam hij eerst zijn agenda door. Hij wilde een paar van zijn geplande reizen cancelen. Hij had nu ook tijd en aandacht nodig voor zijn eigen casus en wilde alleen nog tijd steken in zijn eigen projecten. Allerlei intern gedoe leek hem nu allemaal niet meer zo zinvol om zijn tijd aan te besteden. Daarna liep hij door naar zijn eigen kantoor en zat strak op tijd klaar voor de afgesproken videovergadering met zijn team in Algerije.

Ahmet had ook ingebeld en begon direct over de problemen met het nieuwste LNG-contract met Frankrijk. De voorwaarden zouden niet kloppen. Floris vroeg: “Over welk contract hebben we het?” Ahmet antwoordde: “Jouw contract. Het contract waar jouw handtekening onder staat. Je kunt maar beter snel komen en het rechtzetten met Omar. Als Firma kunnen we daar geen verantwoordelijkheid voor nemen.” Floris wist even niet wat hij moest zeggen. Stefan probeerde te verduidelijken: “Er bestaat kennelijk een versie van een contract waar de afgesproken prijs niet goed in stond. De prijs is te laag voor zo’n langetermijncontract.” Floris vroeg: “Welke prijs staat er dan in? En welke termijn? En wanneer is het opgesteld?” Stefan wilde antwoorden, maar Ahmet kapte hem af en zei: “Jouw naam staat eronder en je kunt maar beter komen om het op te helderen.” Floris vroeg hem: “Ik onderteken die contracten nooit. Dat weet je. Ik heb geen formele bevoegdheid. Of had je soms dat contract wat je mij vorig jaar per ongeluk had laten tekenen toch niet vernietigd, maar al opgestuurd? Maar dat was vorig jaar. Dan had dat toch al veel eerder aan het licht moeten komen?” Ahmet beet hem toe: “Ik heb geen idee waar je het over hebt. Ik heb je nooit iets per ongeluk toegestuurd.” Floris zei: “Sonia weet daar ook van.” “Sonia werkt hier niet meer omdat ook zij steken heeft laten vallen,” reageerde Ahmet. Floris wilde nog wat zeggen maar zag dat Ahmet de meeting verlaten had. Hij bleef alleen achter met Stefan. Ze besloten om het verder één-op-één te doen via de telefoon.

Stefan barste meteen los: “Ik weet nu bijna zeker dat Ahmet iets te maken heeft met dit onderzoek naar jou. Hij dringt er sinds een paar weken steeds op aan dat ik mee ga met al jouw afspraken bij PetroAlg en zinspeelde er laatst op dat het niet waarschijnlijk was dat jij PetroAlg nog lang zou blijven doen. Ik dacht toen dat hij doelde op een overplaatsing. Jij had mij ook wel eens verteld dat ze jou hadden aangeboden om naar het Verre Oosten te gaan, net als Jean. Maar nu begin ik er steeds meer van overtuigd te raken dat hij al wist dat er iets ging gebeuren. En nu met die opmerkingen van hem over dat jij een contract getekend hebt. Hoe zit dat precies?” Floris legde hem kort uit wat er een jaar daarvoor was gebeurd. Stefan ontplofte van verontwaardiging: “Wacht even. Je bedoelt dat hij jou zo’n Frans contract zogenaamd per ongeluk heeft toegestuurd, wat jij hebt getekend zonder het goed gelezen te hebben en dat hij dat dan toch gebruikt heeft? En je hebt geen idee van welke prijzen daarin stonden?” Floris zei: “Ik mag dan wel geen juridisch Frans beheersen en haast gehad hebben toen, maar dat betekent niet dat ik het niet zou zien als er onjuiste getallen in hadden gestaan. Ik weet zeker dat wat ik heb getekend niet over prijzen ging. Ik weet niet hoe hij aan contracten over prijzen komt met mijn naam eronder.” “Dan liegt hij of hij heeft je erin geluisd man!” reageerde Stefan. Floris zuchtte en zei: “Ik weet niet meer wat ik hiervan moet denken. Maar het zou kunnen. De vraag is alleen, waarom zou hij dat doen? Uiteindelijk kan hijzelf ook verantwoordelijk worden gehouden voor die fout. Waarom zou je zoiets doen?” “It’s the Middle East man, it’s the Middle East,” antwoordde Stefan alleen maar.

Ondanks zijn eigen sores besloot Floris ook Sonia even te bellen om te vragen hoe het nu met haar ging, via WhatsApp uiteraard. Sonia vertelde hem dat zij inmiddels niet meer mocht werken voor de Firma. Ze hadden haar een deal aangeboden waarvan ze overwoog die maar aan te nemen. De gang naar de rechter was voor haar geen optie. Als Frans-Algerijnse in Beiroet had ze geen rechtspositie tegen de Firma. Ze was eerder bezig geweest met een overplaatsing naar het Parijse kantoor en had daar zelfs al een appartement gekocht. Als ze nu al in Frankrijk had gewoond, dan was het allemaal heel anders geweest. Voor de Franse rechter krijg je niet zo gemakkelijk iemand ontslagen. De Firma had die overplaatsing echter op het laatste moment tegengehouden. Zij moest nog even in Beiroet blijven tot er een of ander personeelsprobleem was opgelost. Maar daardoor zat ze nu wel zonder goede rechtspositie en had daarbij nog een flinke financiële molensteen om haar nek, want voor dat appartement in Parijs moest ze nog bijna al haar woningdelen verdienen. De Firma had haar aangeboden om haar schuld daarvoor kwijt te schelden en het appartement meteen over te dragen als ze niet in beroep zou gaan.

Ook moest ze een concurrentiebeding tekenen dat ze nooit meer iets zou doen met Afrika en een geheimhoudingsverklaring over alles rond PetroAlg en de Firma, inclusief een hele zware boeteclausule. Floris vond het een absurd aanbod: “Hoe kunnen ze van je eisen dat je niets meer doet met al je opgebouwde expertise? Ze kicken je eruit en verbieden je elders je brood te verdienen?” Maar Sonia stond met haar rug tegen de muur: “Wat kan ik doen? Als ik in beroep ga dan wordt het hele aanbod ingetrokken. Ik sta dan met niets op straat en heb wel een enorme schuld. En dan moet ik nog maar zien of ik elders aan het werk kom, want ze dreigden ook dat dat wel eens heel lastig zou kunnen worden.” Floris was geschokt daarover: “Maar dat is je reinste chantage. Een draconische sanctie voor als je gewoon probeert je recht te halen!” Hij vond het vreselijk voor Sonia en voelde zich met haar begaan. Hij had als Nederlands ingezetene tenminste nog een stevige rechtspositie en een hele goede advocaat. Daarbij had hij zijn huis al bijna afgelost. In het ergste geval zou hij zelfs het geld van de erfenis van zijn moeder er nog voor kunnen gebruiken. Hem zouden ze niet zo gemakkelijk kunnen chanteren.

Rond lunchtijd kwam hij Dirk tegen op de gang. Ze besloten even samen te lunchen en bij te praten. Ook over de lopende zaken rond Delphin Oil en andere klanten waar ze samen mee bezig waren. Daarna spraken ze over de voortgang van de procedure van de gedragscommissie. Floris wilde hem verder liever niet te veel vertellen over zijn eigen juridische stappen. Maar Dirk leek een heel ander probleem te hebben. Hij zei: “Als je nog hulp nodig hebt of advies, laat het me weten. Alleen, liever niet via de mail of de telefoon. Je weet nooit hoe dat overkomt op anderen.” “Hoe wat overkomt op anderen? Op wie?” vroeg Floris. “Je weet toch dat alles meegelezen en meegeluisterd kan worden,” reageerde Dirk korzelig. Tot een week geleden was het bij Floris niet opgekomen dat de Firma mee kon lezen met al het mail-verkeer. Hoe naïef was hij geweest? Voor Dirk was het kennelijk een gegeven dat het gebeurde.

Om twee uur had hij een telefoongesprek met Margaret, die in het New York-kantoor werkte. Het was Stevens advies geweest om alle mails terug te vragen rond de PetroAlg-zaak. De commissie had die mails gebruikt en als hij een beroep wilde kunnen voorbereiden, had hij deze dus ook nodig. Van Steven had hij begrepen dat hij er recht op had deze op te vragen om zijn zaak te kunnen voorbereiden. Zij wist dat blijkbaar ook en maakte er geen enkel probleem van. Misschien was ze ook nog wel gelukkig met het idee dat hij voor een beroep zou gaan. De commissie zou inmiddels ook wel doorhebben dat ze wat grote steken hadden laten vallen in deze zaak en een beroep zou de gelegenheid geven om de grootste stupiditeiten te herstellen. Floris liet haar voorlopig nog even in het onzekere daarover. Wel waarschuwde ze hem nadrukkelijk om niet een externe advocaat in te schakelen. “De Firma wil deze zaak buiten de publiciteit houden. We hebben binnen de Firma een keurige procedure om in beroep te gaan. Je mag erop vertrouwen dat alles volgens de regels zal gaan. En verder wil ik ten zeerste afraden om deze zaak extern te brengen. De Firma trekt altijd aan het langste eind. En, mocht je het toch overwegen, de consequenties voor jou gaan heel naar worden.”

Daarna voegde ze terloops toe dat ze had begrepen dat hij nog gewoon aan het werk was. Dat was prima zolang hij nog niet formeel was ontslagen. Misschien was het een goed idee om nog eens naar Algerije te gaan om de zaak te ‘fiksen’ met Saadane. Het zou zijn beroepszaak in ieder geval goed doen, suggereerde ze. Floris vroeg: “Wat moet ik precies ‘fiksen’ met Saadane? Je moet me iets meer informatie geven. Ahmet noemde ook al iets, maar ik tast volkomen in het duister. Wat is er aan de hand?” Margaret zuchtte en zei: “Ik denk dat je dat heel goed zelf weet. Je hebt onze reputatie bij PetroAlg geschaad met zo’n schandalig contract. Omdat het gelukkig op tijd gezien werd, weet buiten de Firma waarschijnlijk alleen Saadane ervan. Als jij hem kunt uitleggen dat het jouw verantwoordelijkheid was en niet die van de Firma, dan blijft de schade misschien beperkt.” Floris antwoorde: “Beste Margaret, zoals je weet is Ahmet degene die verantwoordelijk is voor de contracten. Ik geef hooguit advies en ik weet zeker dat ik nooit iets heb ondertekend met prijzen die niet kloppen. Ik heb inderdaad vorig jaar iets ondertekend wat ik niet had mogen ondertekenen, maar dat was toen allemaal al afgehandeld en klaar. Kan iemand mij laten zien wat ik heb ondertekend? Misschien dat ik dan meer snap wat het probleem is. Misschien dat ik dan ook beter kan helpen met iets op te lossen.” Margaret reageerde fel: “Je kunt wel blijven ontkennen en de onschuld spelen. Wat de Firma betreft ben jij de schuldige. Bedenk ook dat het de Firma is die besluit of je in je huis mag blijven wonen. Wees verstandig, werk mee, ga naar Saadane om het recht te zetten en dan zullen wij ook redelijk zijn.”

Probeerde ze hem nu te chanteren? Net als bij Sonia? Alleen ging het er bij Sonia juist om dat ze niet in beroep zou gaan, terwijl ze hem juist leken te stimuleren om dat toch maar wel te doen. Dat was kennelijk niet alleen maar omdat hij gedreigd had met een gang naar de rechter? Ze wilden wel erg graag dat hij naar Algerije ging om iets recht te zetten met Omar. Wat precies, dat wist hij niet, maar ze waren duidelijk erg bang voor hun reputatie. Er was iets misgegaan en ze hielden hem ervoor verantwoordelijk. Of gebruikten hem als zondebok. Of Ahmet had hem er opzettelijk ingeluisd, maar waarvoor? En wat was de rol van die Chris Hamilton dan hierin? En die Nathalie? En de gedragscommissie? Want niemand in die commissie leek te willen luisteren naar hem of Olaf om de waarheid boven tafel halen. Niemand kon hem ook vertellen wat hij precies verkeerd had gedaan. Was alles alleen maar om hem te dwingen iets met Omar recht te zetten? Dat zou hij sowieso best wel doen, als hij wist waar het over ging. Daar was deze hele farce niet voor nodig geweest. Farce, of meer chantage, want dat was het natuurlijk. Zijn woningdelen verliezen, dat zou betekenen dat het huis waar hij zes jaar voor gewerkt had helemaal zou kwijtraken. Hij ging zich sowieso niet laten chanteren en vertrouwde op Steven dat er via de rechter wel te bewijzen viel dat hij recht op dat huis had.

Gelukkig hadden ze financieel altijd op zeker gespeeld. Ze waren relatief bescheiden geweest met hun huis, waardoor ze het al bijna konden aflossen en ze hadden daarnaast ook gespaard om nooit helemaal een slaaf van dat woningplan te worden. Bijna altijd dan. Wat een geluk dat dat huis in Loosdrecht niet was doorgegaan, want dan hadden ze nu echt een probleem gehad. Het was een verkrotte villa op een prachtige plek aan een vaarwater en daarvoor waren ze bereid geweest om behoorlijk hun financiële grenzen op te zoeken. Als ze de Firma dat huis voor hen hadden laten kopen dan hadden ze zeker voor nog eens zes jaar vastgezeten aan het woningplan. Het was een medefirmant geweest, Rogier, die het had gekocht. Floris had er toen flink van gebaald, maar ja met zijn zes jaren binnen de Firma kon hij financieel echt niet opboksen tegen een firmant die daar al twintig jaar zat. En nu was hij blij daarover. Want anders had hij nu met zijn kop in een financiële strop gehangen. Hoe gelukkig kwam dat uit! Met wat ze nu hadden, zouden ze het wel redden. Ze zouden een stapje terug moeten doen, maar als ze hun huis konden houden dan waren ze nog steeds goed af. Wel zouden ze de verwachtingen van de jongens een beetje moeten temperen. Nog een geluk dat hij niet ook meeliep in het studieplan van de Firma. Dat was ook zo’n verkapte betaalregeling. Een studiebeursplan voor een studie aan één van de grote Amerikaanse topuniversiteiten. Maar hij was te laat binnengekomen om daar nog aan mee te doen. Dus de jongens studeerden gewoon in Nederland. Hij ging ervan uit dat hij ook zo weer ergens aan de slag zou komen. Daar was hij niet bang voor. Zelfs niet voor dreigementen van de Firma daarover. De concurrenten zouden hem maar wat graag aannemen en een concurrentiebeding, daar hoefden ze nu echt niet mee aan te komen.

Nee, chanteren liet hij zich niet. Maar toch wilde hij de boel in Algerije goed afronden, deels voor zijn eigen eer, maar ook om de Firma te laten zien hoe fout ze zaten en hoe professioneel hij was en bleef. Hem zou nooit iemand iets kunnen verwijten, ook nu niet.

Bovendien, zijn team daar wist van niets. Die waren afhankelijk van zijn aansturing. En zo kwam het dat hij Brigitte toch vroeg om een afspraak in te plannen met Omar. Daarna was er verder niet zo veel meer te doen op kantoor. Er was nog een vergadering met alle firmanten, maar daar voelde hij zich toch wat raar bij. Een deel van de firmanten was op de hoogte en een ander deel niet, dus waarover zouden ze het gaan hebben? Business as usual? Dat kon hij even niet opbrengen. Dus hij belde Henriëtte op dat hij eerder naar huis kwam en stelde voor om samen even bij Het Wapen te gaan eten. Dat was een eetcafé op loopafstand van hun huis, waar ze wel vaker even snel een hapje haalden als ze het allebei druk hadden.

De normen van de Firma

Hij parkeerde de auto op de oprit en samen liepen ze naar Het Wapen, waar ze een Texels Skuumkoppe bestelden en de kaart vroegen. Eigenlijk hadden ze die niet echt nodig, want ze kenden die bijna uit hun hoofd. Maar er waren af en toe wel seizoen specials, nu in de herfst natuurlijk wild, zoals hertenvlees uit de Waterleidingduinen. Hij vertelde over zijn gesprekken met Margaret en Sonia. Dat Margaret hem had aangeraden om vooral wel in beroep te gaan en niet naar de rechter, maar dat ze daarentegen Sonia juist gechanteerd hadden om niet in beroep te gaan. Waarschijnlijk omdat de gang naar de rechter voor haar sowieso geen optie was. Henriëtte was verontwaardigd over zoveel chantage: “En dit is dus hoe de gedragscommissie, die de normen en waarden van de Firma moet bewaken, zelf handelt? Dreigen met draconische maatregelen en dan een laffe schikking aanbieden om het buiten de rechtszaal en de pers te houden? En dreigen dat je alles kwijtraakt als je wel je recht wilt zoeken. Als dat de normen en waarden van de Firma zijn? Het is geklets, wat een schijnheilig gelul allemaal!”

Sonia had ook verteld dat de gedragscommissie blijkbaar weinig speelruimte had om zelf de sancties aan te passen. In haar geval was het Neil MacKinnon zelf geweest die zich daar als CEO persoonlijk mee bemoeid had. Maar eigenlijk maakte dat het verhaal alleen maar vreemder. Floris zuchtte: “Onder Donald zou dit nooit zo uit de hand zijn gelopen.” Hij refereerde aan de vorige CEO, die anderhalf jaar geleden met pensioen was gegaan en inmiddels ergens opperrechter was geworden. “Er ontstaat binnen de Firma steeds meer een cultuurtje van interne politieke spelletjes.” Henriëtte reageerde: “Jullie zijn steeds meer een Firma van hoogbegaafde strebertjes aan het worden. Vroeger op school waren het de nerds en als partners en firmanten krijgen ze ineens geld en aanzien. Ze raken verslaafd aan de glamour en als ze zich bedreigd voelen, nemen ze het niet meer zo nauw met die zogenaamde waarden, waar ze vooral lippendienst aan bewijzen. Dat zie je toch ook bij dat elkaar de vliegen afvangen? Mensen die achter elkaars rug om proberen cliënten over te nemen. Dat is jou ook al zo vaak gebeurd. Neem nou die Ahmet, die ook alleen maar uren probeert te schrijven op PetroAlg zonder dat hij daar wat aan bijdraagt.”

Floris vertelde van het gesprek met het team en hoe Ahmet had gereageerd. Voor Henriëtte onderstreepte dat haar punt: “Zie je, en zelf heeft hij dat contract verprutst en probeert het nu op jou en Sonia af te schuiven. Misschien heeft hij jouw handtekening wel vervalst. En die Franse juriste, die toch al de pest had aan Sonia, gaat daar lekker in mee en laat haar vriendje de zaak aanhangig maken. Heel ethisch allemaal.” Het was inderdaad wel allemaal hypocriet, daar was Floris het roerend mee eens: “Die gedragscommissie heeft waarschijnlijk vanaf het begin een inschattingsfout gemaakt door de zaak niet echt goed te onderzoeken en nu willen ze dat niet toegeven. Liever volharden ze en gaan tot het uiterste om te voorkomen dat hun fout zichtbaar wordt. Dat kan hen ook weer een promotie kosten.” Dat up-or-out-systeem hielp natuurlijk ook niet om het beste in mensen naar boven te halen. Volgens Floris werkte het allemaal wel toen Donald nog CEO was. Waarom kon Neil dat niet? Neil had zich er dus wel mee bemoeid, maar vond het kennelijk ook niet nodig om bijvoorbeeld Olaf te consulteren. Wat was zijn rol in dit alles?

Twee jaar geleden had Henriëtte hem voor het eerst ontmoet tijdens een trainingsweek voor de nieuwgekozen firmanten in een luxe safari-lodge in de Serengeti in Kenia. Daar liepen allemaal prominente firmanten rond die daar toch een soort campagne voerden om gekozen te worden tot de opvolger van Donald. Officieel was het dan wel geen echte campagne maar het had er veel van weg. Iedereen deed zijn best om leuk en populair over te komen. Sommigen vielen daarbij keihard door de mand als ‘übernerds’, maar het grappige was dat ze er in deze omgeving toch mee weg kwamen. Er waren verschillende sessies geweest over tal van interessante onderwerpen. Henriëtte had bij Neils praatje over China gezeten en vond toen dat hij wel heel erg eenzijdig positief was over alles wat er in China gebeurde: “Hij kwam alleen maar met cijfers over economische groei en de afname van de armoede. En dat is natuurlijk ook best een prestatie, maar er wordt ook een prijs voor betaald. In vrijheid. En toen ik hem vroeg over wat hij vond van de landonteigeningen en gedwongen verhuizingen reageerde hij heel geïrriteerd. Hij gaf daar eigenlijk geen antwoord op en reageerde met een soort jij-bak, dat er altijd wel mensen klagen en dat dat in Nederland niet anders is.” “Tja, die onteigeningen, dat was natuurlijk een gevoelige vraag van je. Net in die tijd begon de pers te schrijven over dat uitje in Tibet,” grinnikte Floris. Waarop Henriëtte reageerde: “Wist ik veel, maar nu begrijp ik zijn irritatie wel. Maar dan nog, dat verandert verder niets aan het feit dat het vooral op een reclamespotje voor de Chinese Volkspartij leek.”

Wat een verschil was het geweest met Donald, want ook met hem was Henriëtte in discussie gegaan. Hoe kon het ook anders met haar politieke achtergrond. Maar Donald had het juist geweldig gevonden om ook eens wat kritische vragen te krijgen. Toen ze elkaar vorig jaar in Tokyo weer waren tegengekomen, was hij daar weer over begonnen. Maar goed Donald was nu weg. Goed voor hem dat hij nu opperrechter was. Jammer voor de Firma. Neil had bij lange niet het charisma en duidelijk ook niet de visie om de Firma te leiden zoals zijn voorganger dat had gedaan. Floris dronk zijn glas leeg en zei: “Nu ik dit allemaal zie en meemaak, vind ik het prima om te vertrekken. Ik ben klaar met deze Firma. Het leek allemaal zo veel deftiger dan bij LexCo, maar ik heb nu ook de andere kant van de Januskop gezien en die is niet fraai. Dus wat er verder ook uitkomt, ik ga hoe dan ook weg. Maar ik ga wel vechten om binnen te halen waar ik recht op heb. Ze hebben de verkeerde gekozen om mee te dollen.”

Zolang de impasse voortduurde, wilde hij gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand was. Ten eerste kon hij niet anders naar de buitenwereld toe. Voor zijn eigen reputatie was het beter om gewoon goed werk te blijven leveren net te doen alsof hij straks met pensioen ging. Ten tweede was het nu belangrijker dan ooit om zijn netwerk goed te houden en dus overal goede jobs af te leveren. Ten derde wilde hij voor zijn eigen eer de Firma bewijzen hoe fout ze zaten. En daarom zou hij toch weer naar Algerije gaan. Ze zaten inmiddels aan de cappuccino met een enorme schaal plaktoffees tussen hen in. Dat was vaste prik bij het Wapen. Henriëtte zei: “Ben je gek geworden? Hoezo ga je daar weer heen? Laat Ahmet het lekker zelf oplossen. Bovendien, ik vertrouw hem voor geen meter. Stel dat Stefan gelijk heeft en Ahmet je erin wilde luizen?” Ze had er geen goed gevoel over dat hij ging. En Floris begreep dat ook wel. Er waren zoveel bizarre dingen gebeurd die ze voorheen niet voor mogelijk hadden gehouden. “Maar ik wil ook zelf graag met Omar hierover praten. Hij vertrouwt mij en ik geloof niet dat hij denkt dat ik zo’n fout zou hebben gemaakt. Sterker, ik had niet eens meer een afspraak met hem kunnen krijgen als hij dat echt zou geloven.” “Maar de Firma vraagt dus eigenlijk van je dat je naar hem wel toegeeft dat het jouw fout was,” reageerde ze. “Daarom wil ik dit ook onder vier ogen met hem bespreken. Samen komen we er misschien achter wat er aan de hand is. Hij heeft dat contract waarschijnlijk ook. Dan kan ik het eens zien en vaststellen of het inderdaad mijn handtekening is. Hebben we te maken met vervalsing? Dat kan ik dan weer gebruiken in mijn rechtszaak. Nee, natuurlijk laat ik me niet chanteren.”

Samen liepen ze door de donkere straat weer terug naar huis. Het regende licht, maar net niet zoveel dat het vervelend was. Henriëtte probeerde Floris nog één keer over te halen om niet te gaan. Nu ze de duistere kanten van de Firma had leren kennen, ook door al die affaires die de laatste tijd aan het licht waren gekomen, was ze er niet gerust op. “Toch is het vreemd dat ze je enerzijds onmiddellijk willen ontslaan en anderzijds willen dat je blijft werken en terug naar Algerije gaat om het te ‘fiksen’,” merkte ze op, “en eigenlijk vertrouw ik het niet. Het klopt niet. Wat ‘fiksen’? Wat bedoelen ze daarmee?” Ze wist echter ook dat het zinloos was, want als Floris eenmaal een plan in zijn hoofd had dan moest er wel heel wat gebeuren wilde hij zich daarvan af laten brengen. Er was heel wat gebeurd, maar dat was nog niet genoeg. Floris zag ook wel dat het niet klopte, maar voor hem bewees dat vooral hoe onhandig en inconsequent de Firma opereerde. Wat hem betrof, maakte het zijn casus tegen de Firma alleen maar sterker. Henriëtte had er een slecht gevoel over, maar kon dat verder ook niet duiden. Wat kon er nou echt misgaan?

“Wat een geluk dat we dat huis niet hebben gekocht”, zei Henriëtte ineens. “Ja”, zei Floris, “daar dacht ik vanmiddag ook ineens aan. En aan Rogier, die het voor onze neus heeft weggekaapt.” Rogier was een oud vriendje uit Rotterdam. Ze hadden samen gerugbyd en waren na elkaar president geweest van de Rugbyclub. Floris was daarna ook nog president geweest van het studentencorps. Ze waren later het contact een beetje kwijtgeraakt. Rogier was meteen na zijn studie bij de Firma begonnen terwijl Floris eerst naar Delphin Oil was gegaan. Ze hadden elkaar vroeger nog wel eens getroffen op een reünie, maar vanwege het vele reizen ging Floris daar al jaren niet meer naartoe. Toen Floris bezig was met zijn overstap naar de Firma had hij hem ook geprobeerd te bellen om dat te laten weten, maar Rogier had niet echt gereageerd op zijn berichten. Later leek hij hem een beetje te ontlopen. Hij had dat raar gevonden en ook wel een beetje jammer.

Het leek wel of Rogier er een probleem mee had dat hij bij de Firma was komen werken. Maar uiteindelijk kon het hem ook niet zoveel schelen. Na al die jaren heb je misschien ook niet meer zoveel met elkaar. Eigenlijk was hij een beetje een vreemde vent, die zich sowieso niet zo vaak liet zien bij borrels en feestjes. Hij verontschuldigde zich meestal met de opmerking dat zijn gezin hem toch al zo weinig zag. Wat klopte natuurlijk, maar dat gold voor de meeste partners. “Hij heeft ooit nog eens tegen me gezegd dat hij gewoon zijn ding doet en zich niet te veel met de Firma bezighoudt, omdat er allerlei dingen zijn die hij toch niet kan veranderen. Ik vraag me nu af wat hij daar toen mee bedoelde.” Feit was wel dat hij tot de groep firmanten behoorde die al heel lang bij de Firma was en beter op de hoogte van alles wat er speelde dan een nieuwkomer als Floris. Ze liepen, beiden in gedachten verzonken, het tuinpad op. Het huis lag er vriendelijk bij. De natte bladeren van de struiken glommen in het licht van de tuinlampen en aan de voordeur hing een herfstkrans.

Donkere wolken

Henriëtte werd wakker van de wekker. Ze was nog even in slaap gevallen nadat Floris die ochtend al om zes uur was vertrokken naar Schiphol voor zijn vlucht naar Algiers. Ze wilde nog wel even blijven uitslapen, want ze had een slechte nacht gehad. Ze had een naar gevoel. Het was alsof ze in een boze droom leefde en daaruit maar niet kon ontwaken. Maar nee, dit was echt, dit overkwam hen allemaal echt. Ze maakte zich ook zorgen over hun financiën. Altijd waren ze voorzichtig geweest met aankopen en nu ze dan eindelijk die boot hadden durven kopen, die ze nog moesten afbetalen, stond ineens hun hele financiële zekerheid op zijn kop. Nog een geluk dat Loosdrecht niet was doorgegaan. Volgens Floris zouden ze het wel redden. Floris dacht dat ze het huis waarin ze nu woonden en zelfs die boot wel konden houden als ze het verder een beetje rustig aan zouden doen. En als het inderdaad zou lukken om in ieder geval hun woningdelen te houden, dan zou dat wel goed gaan. Zelfs als ze hun laatste woningdelen van het lopende jaar niet zouden krijgen.

Ze hadden nog wat gespaard en onlangs een erfenis gekregen. Als ze daarmee de laatste aflossing zouden kunnen doen aan de Firma dan hoefden ze in ieder geval niet hun huis uit. Ze woonden op zich heerlijk in een vrijstaand huis in Aerdenhout, met het strand op fietsafstand en Amsterdam om de hoek. Straks hadden ze ook weer een zeilboot in Enkhuizen. Dus ze hoefden geen dure reizen te maken. En ook een geluk dat ze de jongens niet in dat dure studieplan hadden zitten. Ze had het destijds wel jammer gevonden dat ze daar niet meer in mee konden doen. De Firma keerde vanaf de geboorte van je kind een deel van je salaris uit in een studiepotje voor een beurs aan een Amerikaanse topuniversiteit. Hun zoons studeerden nu gewoon in Nederland. Maar eerlijk gezegd, ging het goed met ze en, nog het belangrijkste, ze waren gelukkig. Ze stond op, ze moest opschieten, want om acht uur zouden de werkmannen weer voor de deur staan.

Natuurlijk waren ze er pas om half negen. Dat was eigenlijk altijd zo. Maar dat was fijn, want dat gaf net een beetje extra tijd om rustig te ontbijten en haar krantje te lezen.

Als ze er eenmaal waren, kwam ze daar niet echt meer aan toe, want ze moest het hele gebeuren wel actief blijven aansturen. Inmiddels waren er alweer vier maanden verstreken na de inbraak en nog steeds waren ze niet klaar met het opschroeven van de beveiliging. De nieuwe alarminstallatie deed het nu wel goed, maar met de schriklampen wilde het maar niet lukken. En die wilde ze wel echt hebben om zich thuis weer helemaal veilig te voelen. Ze was behoorlijk geschrokken toen ze die nacht in juni rond twaalf uur alleen was thuisgekomen en de inbrekers had verrast. Sindsdien voelde het niet meer goed om ’s avonds laat alleen thuis te komen.

Het was een rampzalige opeenvolging van gebeurtenissen geweest. Eerst was de kluis stukgegaan, wat op zich geen calamiteit was, maar ze had hem al die tijd nog niet kunnen laten maken. Ze had er verschillende bedrijven bijgehaald en telkens was er weer een andere reden waarom het toch niet gemaakt kon worden. Eerst moest alleen het slot vervangen worden en toen dat niet kon, de hele deur, en toen dat ook niet lukte, uiteindelijk de hele kluis. Ze had al een afspraak gemaakt met de aannemer om de kluis uit te breken en te vervangen. En toen belde haar zoon op een maandagavond in juni op omdat er in zijn studentenhuis een overstroming was geweest. Na een stortbui was het riool overstroomd. In zijn kamer stond 6 centimeter stinkend bruin water. Halsoverkop was ze naar Leiden vertrokken om daar te helpen met spullen weghalen.