Хабар

© Сідарэйка А. П., 2023

© Каршакевіч А. П., ілюстрацыі, 2023

© Афармленне. ТДА «Выдавецтва “Чатыры чвэрці”», 2023

Да чытача

«І няўжо аўтар не змог знайсці больш арыгінальнай назвы для кнігі?» – здзівіцеся вы.

Не, адкажу я вам. За столькі гадоў, што існуюць гумар і сатыра, больш трапныя назвы разабралі калегі па пяры. А мне пакінулі вось гэтую – «немілагучную». Я напачатку вагаўся, браць не браць, – хабар усё ж. А потым рашыўся на такі адчайны ўчынак. Бо як у кнігах, так і ў жыцці заўсёды ёсць нечаканы паварот.

«Пра што гэта?» – зноў запытаецеся вы.

А вось пра што.

З такім «хабарам» можна ўпэўнена адчыняць дзверы любых устаноў. І гэтак жа смела пакідаць яго на стале гаспадароў пакоя. Так вы заб’яце адным стрэлам некалькі зайцоў: вырашыце набалелае пытанне, выклічаце сапраўдную ўсмешку ў чалавека, а таксама, што немалаважна ў наш час, павысіце ўзровень папулярызацыі кнігі, чытання, гумару і сатыры.

Калі ж у мяне не атрымалася вас пераканаць, то пакіньце «Хабар» у кніжнай краме.

Упэўнены, гандляры кнігамі за сваё жыццё не атрымлівалі такога арыгінальнага падарунка.

Ад рэдактара

Перагарнуўшы апошнюю старонку кнігі, не адразу, але раю: калі вы сур’ёзны чалавек, то не трацьце марна часу… Не чытайце, бо, хутчэй за ўсё, адчуеце, што не так жылі і жывяце. А яшчэ горш: перастанеце быць сур’ёзным чалавекам. Знаёмыя не пазнаюць вас, а незнаёмыя падумаюць, што з вамі не ўсё ў парадку. А прычынай стане ваша заўсёдная ўсмешка і нават нечаканы рогат, бо, прачытаўшы кнігу, будзеце пастаянна згадваць незвычайныя сюжэты і, дзе трэба ці не трэба, усміхацца або рагатаць. А самыя блізкія, крый Божа, увогуле спалохаюцца…

А калі вы багаты і паспяховы чалавек, тым больш не чытайце. Пакіньце гэты занятак тым, хто перабіваецца з хлеба на квас.

Не раю чытаць таксама тым, у каго выдатная цешча, каханая жонка, дзівосны начальнік, непаўторная каханка. Чаму? А навошта ім пра гэта ведаць?!

Не чытайце і вы, хто не хоча ведаць, колькі гузікаў на сукенцы самай сімпатычнай супрацоўніцы ці ў якія дні можна спазняцца на працу, не выконваць абяцанага, не рэагаваць на звароты, даручэнні і пытанні…

Асабліва шкодна чытаць таму, у каго заўсёды выдатны настрой, бо ён пасля прачытання пачне блытаць кабінеты, імёны, даты… А блазенская ўсмешка будзе ўспрымацца зусім не ўсмешкай.

Адным словам, вам пашанцавала! А чаму – лепш і не пытайцеся, а…

Міхась Пазнякоў

Хобi па суботах
Гісторыйкі, гумарэскі, іранескі, былі

Адведзіны
Гісторыйка

Марылю запрасіла да сябе дачка. Ды не абы-куды, а ажно ў абласны цэнтр. З аднаго боку, ехаць каля трохсот кіламетраў, а з другога – чаму б не наведацца да родных? Апошні раз у іх была дзесяць гадоў таму, на дні нараджэння малодшай унучкі. Дагэтуль дачка з сям’ёй заўсёды самі прыязджалі.

«Хоць вокам зірну, як яны там абжыліся», – падумала жанчына.

Даверыўшы суседцы гаспадарку, Марыля адправілася ў дарогу. Доўгачаканую госцю на вакзале сустрэлі дачка і зяць, прывезлі ў кватэру, дзе яе з радасцю пачалі абдымаць унучкі Даша і Ксюша.

Дачка хуценька накрыла стол і запрасіла ўсіх на абед. Марыля паспрабавала першую страву і ледзь не папярхнулася. Нібы камяк, ежа стала ўпоперак горла.

– Што гэта? – ледзь праглынуўшы, пацікавілася жанчына.

– Гарбузовая каша, – адказала дачка.

– У ёй шмат вітамінаў і карысных элементаў, – дадаў зяць, са смакам уплятаючы страву за абедзве шчакі.

– Дыетычная, – дадала малодшая ўнучка Ксюша.

«Відаць, з грашыма ў іх зусім дрэнна», – падумала старая і пашкадавала, што не захапіла з сабой з вёскі сала.

З-за стала Марыля выйшла паўгалоднай. Але нічога не сказала і села адпачыць у зале на канапу. Унучкі пачалі збірацца на вуліцу і апранулі джынсы з дзіркамі.

– Божачкі! – усклікнула Марыля. – Няўжо ў вас іншага адзення няма? Хіба прыстойна хадзіць у абдзіртусах?!

– Гэта ж апошні піск моды, бабуля, – засмяяліся дзяўчынкі.

«Трэба будзе грошай з пенсіі адкласці ўнучкам на новае адзенне», – зазначыла сабе Марыля.

Ёй было некамфортна ў даччыным доме. Кватэра на дванаццатым паверсе! Зірнеш у акно – галава кругам ідзе. Вада нясмачная, паветра бруднае і цяжкае…

Ноччу Марыля адчувала сябе дрэнна. Жывот бурчэў ад нязвыклай ежы, ложак з навамодным матрацам быў нейкі мулкі. Вельмі захацелася дадому.

Таму на наступны дзень яна пачала збірацца назад. Дачка і зяць угаворвалі Марылю застацца, але старая апраўдвалася:

– Гаспадарка чакае. Лепш вы да мяне прыязджайце.

– Дык хоць паснедайце, – запрасіў зяць.

– У нас на сняданак мюслі з малаком, мёд з марцыпанамі, – сказала старэйшая ўнучка Даша.

Пра такія стравы Марыля ніколі нават не чула, таму схлусіла:

– Неяк з раніцы не прывыкла есці. Страваванне на старасці не тое.

Рабіць няма чаго, зяць сабраўся, адвёз цешчу на вакзал і пасадзіў на аўтобус. Дарога падалася вельмі кароткай.

Увайшоўшы нарэшце ў родную хату, жанчына дастала сала, цыбулю, пасмажыла яечню. Неўзабаве аб’явілася суседка Ганна і пацікавілася:

– Ну, як з’ездзіла?

– І не пытай, суседачка, – махнула сяброўка рукой. – Зусім дрэнныя справы ў маіх. Дзеці ў падраных штанах ходзяць, гарбузы ядуць, якія я свінням скормліваю. Вось зараз пасылку збяру: сала, яек, гародніны. Ды яшчэ грошай перавяду.

– Няўжо?! – завойкала суседка. – Мае там таксама, мабыць, зубы на паліцу паклалі. Трэба ратаваць дзяцей.

Яна хуценька пабегла да сябе. А Марыля прынялася збіраць усё неабходнае, каб дзеці былі сытыя і на звычайныя гарбузы нават не глядзелі.

Суп па рэцэпце
Гумарэска

У кафэ некалькі былых аднакурснікаў згадвалі юнацтва.

– Гэта цяпер мы можам дазволіць сабе любую страву, а памятаеце, як у інтэрнаце часцяком у нашых жыватах гучаў марш? – падхапіўшы відэльцам катлету, падміргнуў таварышам Сашка.

– А колькі было спалена патэльняў ды каструль? – падтрымаў размову Мікіта.

– Чаго толькі варты прыгатаваныя ў чайніку пельмені, – засмяяўся Максім.

– Але найбольш трывала ў маёй памяці застаўся першы прыгатаваны суп, – з настальгіяй прамовіў Сашка.

– Ніяк не ўцямлю, які?.. – сказаў Воўка.

– Ты ж на кватэры тады жыў, – згадаў Мікіта.

– І сапраўды! – пагадзіўся той.

– А што ў ім было цікавага?

– Хто ў інтэрнаце не жыў, таму не зразумець, – агучыў вядомую прымаўку Мікіта.

– Ну, слухай, як было. Наш корпус складаўся з дзвюх частак. У першай была кухня для дзяўчат, у другой – для юнакоў. Да канца першага месяца кулінарная фантазія нашага пакоя вычарпалася. На студэнцкім стале неаднаразова пабывала бульба вараная, смажаная, у мундзірах. Таксама пельмені, крупы і, вядома ж, яечня. А душу не падманеш! Яна патрабавала першых страў.

– Менавіта тады я прапанаваў прыгатаваць суп, – уставіў свае дзве капейкі Максім.

– Навык у такой далікатнай справе адсутнічаў. Але ў Мікіты мелася кніга кулінарных рэцэптаў, якую ў дарожную сумку паклала маці, – працягваў расказваць Сашка.

– Выбралі «Суп бульбяны», – падхапіў эстафету ўспамінаў Мікіта. – Акрамя «другога хлеба», патрабавалася яшчэ цыбуліна, зубчык часнаку, лаўровы ліст, кубікі булёну, кансерваваная фасоля, курыная вяндліна. На смак – прыправы і соль.

– Я тады абурацца пачаў, маўляў, суп бульбяны, а на інгрэдыенты стыпендыі не хопіць! – сказаў Максім.

– Таму мяса вырашылі выкрасліць, – прадоўжыў аповед Сашка. – Усяго ж астатняга – пакласці больш: не на аднаго гатавалі.

– Калі галоўны інгрэдыент аказаўся ў каструлі з вадой, панеслі ставіць на пліту, – працягнуў Мікіта. – Хлапечая кухня была занятая. А вось у дзяўчат амаль нікога не было. Таму пачалі гатаваць там.

– Каб суп атрымаўся сыцейшым, да бульбы дадалі грэчку, – згадаў Сашка. – Ну і, канечне, іншае па рэцэпце. Пасля чарговай праверкі варыва ў пакой забег Мікіта.

– Пэўна, з крупамі перабаршчылі. Яна ўжо займае палову каструлі! – успомніў свае словы Мікіта.

– А я кажу: «Нічога, быў суп бульбяны, стане крупяны. Ды і фасоля не спатрэбіцца. Усе роўна яе ў нас як кот наплакаў». Ды тут сваё важкае слова выказаў Максім: «Як хочаце, але ад рэцэпта адыходзіць не варта». Так у бульбу з грэчкай дадалі жменю фасолі, – сказаў Сашка.

– А вось цыбулі ў нас не аказалася, – згадаў Максім. – Таму пайшлі па суседзях. Толькі ў чацвёртым або пятым пакоі пашанцавала, і мы займелі жаданую гародніну, – уздыхнуў Сашка.

– Дадалі ў суп цыбулю, часнок, кубікі булёну, – працягнуў Мікіта. – Памешваем, бачым, вады зусім мала. Скіпяцілі яе ў чайніку, паволі падліваем. Надышла чарга спецый.

– Тут узнікла праблема са смакам, – падміргнуў Воўку Сашка. – Кожны хацеў дадаць нешта сваё. А дзве і больш гаспадыні на адной кухні, вядома, – бяда.

– Пачалі з солі, – прыгадаў Максім. – Крышку сыпнулі, быццам не хапае. Дадалі яшчэ. Настала чарга перцу. Зноў кожны паспрабаваў і насыпаў сваю дозу, у выніку ў супе апынулася каля паловы пачка прыправы.

– Вырашылі чакаць, пакуль згатуецца доўгачаканая вячэра, у пакоі, – усміхнуўся Мікіта. – І вось усе разам пайшлі на кухню. Выключаем пліту, заглядваем у пасудзіну, а там… усяго трэць супу засталася. Думаем, хто? Няўжо дзяўчаты?

– І што далей? – зацікавіўся такім ходам аповеду Воўка.

– А нічога! – ледзь не ўскрыкнуў Сашка. – Думаем, добра, што хоць столькі пакінулі!

– Прынеслі варыва да сябе, дасталі лыжкі, сабраліся кружком каля стала. Першым лыжку зачарпнуў Сашка, – Максім зірнуў на сябрука. – Падзьмухаў старанна – і ў рот. А мы аж сцішыліся. Глядзім на яго з асцярогай і адначасова з надзеяй. Ён праглынуў і… на яго вачах з’явіліся слёзы! Можа, толькі праз паўхвіліны да дэгустатара вярнуўся дар мовы…

– Дрэнь, сябры, і не пытайце! – засмяяўся з успамінаў Сашка.

– Не паверылі мы, – падняў угору палец Максім. – Свае лыжкі ў варыва запусцілі! А на смак яно нібы салёнае, нібы пякучае. Не зразумела, што гэта: ці суп, ці каша.

– «Па рэцэпце, па рэцэпце», – утаропіліся мы пагрозліва на Максіма, – засмяяўся Сашка. – І на Мікіту зірнулі дакорліва. Кажам: «Выкінь ты, браце, сваю кніжку на сметнік».

– Не ведаем, што было б далей, – загадкава ўсміхнуўся Мікіта. – Але тут пачулі праз фортку размову нашых суседзяў: «Як гэта можна есці? Ні кавалка мяса! Вось і бяры такіх замуж!» А следам за абурэннем раздаўся грукат місак. Тут мы і пырснулі ад смеху.

– Засталіся галоднымі? – спытаў Воўка.

– Не, – адказаў Сашка. – Дасталі апошні кавалак сала. Елі і з усмешкай паглядалі на каструлю з першым звараным супам.

– Пасля па рэцэптах мы не гатавалі, а соль і прыправы дадаваў толькі адзін чалавек, – скончыў аповед Мікіта.

– А ўсё ж такі студэнцкая пара – самы цікавы і пазнавальны перыяд жыцця! Заўсёды ёсць што згадаць, – уздыхнуў Максім.

Яшчэ доўга цешылі сябе сябры рознымі вясёлымі гісторыямі. Толькі познім вечарам з добрым настроем пакрочылі дадому. Але яны дамовіліся, што калі-небудзь збяруцца разам і паспрабуюць згатаваць той самы бульбяны суп. Толькі на гэты раз без эксперыментаў з інгрэдыентамі.

З чыстага аркуша
З нататак сярэднестатыстычнага абывацеля

31 снежня. Час падвесці вынікі года. Што планавалася, жадалася і што з гэтага атрымалася. Мой дзённік – мая споведзь.

Запіс № 1.

1 студзеня. З першага панядзелка года пачаць весці здаровы лад жыцця. Набыць лыжы, спартыўны касцюм.

Паколькі зіма выдалася не снежнай, катацца можна было на роліках, але яны ў планы не ўваходзілі. Снег быў 1 студзеня, 13 студзеня, 23 лютага і 8 сакавіка. Але ў гэтыя дні дух здаровага ладу жыцця ўва мне спрэс адсутнічаў.

Планы на будучыню. З першага панядзелка новага года купіць ролікі, спартыўны касцюм. Не забыць пра кефір і расол.

Запіс № 2.

14 лютага. Зрабіць Каці рамантычную прапанову. Калі адмовіць, то прапанаваць Аліне.

Каця адмовіла, Аліна паехала на Мальдзівы. Словам, Дзень закаханых не атрымаўся.

Планы на будучыню. Каханне наперад не планаваць. Само неспадзявана прыйдзе, калі яго зусім не чакаеш.

Запіс № 3.

23 лютага. Незаўважна знікнуць з дому або не вяртацца туды з працы. Адзначыць свята ў мужчынскай кампаніі.

Не пашанцавала: свята выпала на выхадныя. Атрымаў у падарунак новыя шкарпэткі, цэлы дзень прасядзеў дома, глядзеў канцэрт па тэлебачанні.

Планы на будучыню. Пры планаванні карыстацца календаром. Калі свята прыпадзе на выхадныя, не з’яўляцца дадому з пятніцы.

Запіс № 4.

8 Сакавіка. Павіншаваць жанчын з Міжнародным жаночым днём.

Гэтаму нічога не перашкодзіла, бо на працы і па тэлевізары пра жаночае свята пачалі нагадваць адразу пасля 23 лютага.

Планы на будучыню. Больш такіх свят. І жанчын павіншаваў, і сам адзначыў. Традыцыю не парушаць.

Запіс № 5.

7 красавіка. У Сусветны дзень здароўя пачаць займацца бодзібілдынгам. Для гэтага на балконе ёсць гантэлі.

У выніку ні раніцай, ні вечарам зайсці на балкон так і не змог. Заўсёды знаходзілася нейкая іншая тэрміновая справа.

Планы на будучыню. У першы тыдзень наступнага года перанесці гантэлі з балкона на кухню.

Запіс № 6.

1 Мая. З’ездзіць на дачу. Пасадзіць бульбу, моркву, цыбулю…

Пад пільным наглядам любімай цешчы ўсё задуманае спраўдзілася.

Планы на будучыню. На Першамай купіць цешчы пуцёўку ў санаторый, з’ездзіць на рыбалку.

Запіс № 7.

Схадзіць у бібліятэку, узяць раман Фёдара Дастаеўскага «Ідыёт». Калегі і знаёмыя адзначаюць, што твор пра мяне.

Бібліятэка знаходзіцца за некалькі прыпынкаў ад дому. На жаль, даехаць туды ўсё не выпадае. Ніяк не шанцуе.

Планы на будучыню. Паехаць з працы дадому іншым маршрутам, пажадана з іншага канца горада. Не прапусціць прыпынак «Бібліятэка».

Запіс № 8.

16 лістапада. У Сусветны дзень барацьбы з курэннем кінуць курыць.

Перад тым, як здзейсніць мару, выкурыў напаследак два пачкі цыгарэт. І зразумеў, што з гэтай ідэяй я пагарачыўся.

Планы на будучыню. У наступным годзе не згадваць пра гэтую дату.

Запіс № 9.

Пачаць вывучаць замежную мову, каб паехаць адпачыць на мора.

Схадзіў у краму, набыў атлас. Вывучаю, дзе лепш адпачыць. На мову часу пакуль няма.

Планы на будучыню. Вызначыцца з месцам адпачынку, пачаць вывучаць мову абарыгенаў.

Запіс № 10.

Сябар падарыў кнігу Фёдара Дастаеўскага «Ідыёт». Сказаў, што жонка дала яму некалькі экзэмпляраў з наказам: «Табе і тваім сябрам».

Прыемна атрымліваць нечаканыя падарункі.

Планы на будучыню. 1 студзеня прачытаць першую старонку рамана. Затым – наступную. У кнізе ўсяго 365 старонак. За год спраўлюся.

Запіс № 11.

Прадаць атлас. Такім чынам, вызначыцца з адпачынкам будзе прасцей.

Атлас ніхто не набывае. Усе карыстаюцца інтэрнэтам.

Планы на будучыню. Крочыць у нагу разам з усімі. Але спачатку прачытаць раман «Ідыёт».

Запіс № 12.

З’ездзіць на зімовую рыбалку 1 снежня, бо на традыцыйную, летнюю, не паспеў.

Цэлы дзень прасядзеў на льдзіне. Нічога не злавіў. А сусед насупраць выцягнуў пяць шчупакоў. Сказаў, што трэба верыць у прыкметы. Напрыклад, да 1 снежня ўставаць з левай нагі. Другая парада: браць з сабой «сагравік».

Планы на будучыню. Да наступнага 1 снежня падымацца з ложка толькі з левай нагі. Паглядзець у энцыклапедыі, што азначае тэрмін «сагравік».

Запіс № 13.

31 снежня наступнага года. Не забыць прааналізаваць планы мінулага года, спрагназаваць планы на год новы.

P. S. Не забыць пра раман «Ідыёт».

P. S. S. Калі атлас ніхто не набудзе, падарыць яго на Новы год сябру. Ён і жонка даўно ўжо планавалі адпачынак на моры.

P. S. S. S. Прыдумаць нешта арыгінальнае. Каб усе родныя, сябры і знаёмыя зноў сказалі: «А гэтага мы ніяк ад цябе не чакалі!..»

Сіла слова
Гумарэска

Сёння мы вывучалі крылатыя выразы. І так мне гэта тэма спадабалася, што я вырашыў як мага часцей іх ужываць. Тым больш адной такой фразай можна замяніць цэлы сказ! Да таго ж хацелася здзівіць бацькоў.

– Што ў школе новага? – запыталася дома мама.

– Рыжыкаў двойку па матэматыцы атрымаў, – адказаў я.

– Чаму?

– Дык ён увесь урок бібікі біў і лічыў варон. Словам, уся навука яму ў адно вуха залятала, а праз іншае вылятала.

Мама засмяялася, а я працягнуў:

– А Сямёнаў, як атрымаў «здавальняюча» па літаратуры, кіпеў нібы вада ў гаршку. Сідараў, якога выклікалі на ўроку гісторыі, стаў белым як папера.

– Вось як, – усміхнулася маці. – Добра, вастраслоў, ідзі на кухню, там цябе чакае абед.

Пасля перакусу, які сёння мне падаўся на адзін зуб, я паўгадзіны абрываў тэлефон лепшаму сябру Ягору. Потым забег да таварыша па лесвічнай пляцоўцы Колькі. З ім мы бітую гадзіну гулялі ў камп’ютарныя гульні. Потым, на ноч гледзячы, я вярнуўся дадому.

– Ты не забыўся, што ў цябе заўтра кантрольная па матэматыцы? – запыталася ў мяне маці.

– Я яе адной левай!

– Але вам задалі шмат, трэба ж рыхтавацца! – не адступала мама.

– Заданне не воўк, у лес не збяжыць, – парыраваў я.

– Але ўжо позна. Калі ты атрымаеш дрэнную адзнаку, то «выдатна» за чвэрць ніяк не выйдзе.

– І тады на выхадных мы ў цырк не пойдзем, – дадаў бацька. – Памятай: я сваіх слоў на вецер не кідаю. А вось зняць стружку, задаць перуноў, паказаць, дзе ракі зімуюць, я магу.

Калі пачуў такое ад бацькі, мяне як ветрам з кухні здзьмула. Я хутка сеў за стол і разгарнуў сшытак па матэматыцы.

Што ні кажы, а сіла слова ў бацькоў велізарная!

Недапісау…
Іранеска

Журналіст раённай газеты Пятроў прыехаў у калгас, дзе сустрэў механізатара Сідарава.

– Не ўсё вы, Мікалай Іванавіч, напісалі, – пачаў герой. – Не расказалі, чаму я перадавіком стаў. У той час у Яшкіным трактары матор сапсаваўся. Тры дні на рамонце стаяў. А мне старшыня загадаў працаваць за дваiх, больш не было каму. Вось пра такую маю адказнасць, прафесіяналізм і сумленне трэба напісаць! Каб усе ведалі, што Сідараў Уладзімір Пятровіч гатовы працаваць за некалькіх чалавек адразу!

У наступны раз Пятроў наведваў адно прадпрыемства горада. Там ён сустрэў знаёмага перадавіка Сёмачкіна.

– Я ваш артыкул захоўваю, – прамовіў перадавік. – Над ложкам у рамцы вісіць. Усім матэрыял падабаецца. Але чаму вы не распавялі маю гісторыю больш падрабязна?

Пятроў папярхнуўся ад такой заявы.

– Ведаеце, чаму я перадавіком стаў? – таемна спытаў Сёмачкін. – Дырэктар на сходзе паабяцаў: «Хто перавыканае план, таму будзе прэмія – пуцёўка на Канары». Я і пастараўся, але адпачынак мне так і не далі. Вось пра такую даверлівую душу Сёмачкіна Паўла Аляксандравіча і трэба было напісаць!

Трэцім разам журналіст зазірнуў у раённы аддзел надзвычайных сітуацый. У калідоры яму сустрэўся выратавальнік Петушкоў – таксама адзін з герояў газеты.

– Цікавы матэрыял атрымаўся, – пахваліў Пятрова мужчына. – Але не ўсё вы напісалі. Ведаеце, чаму я выратавальнікам стаў? Ды таму, што ў дзяцінстве любіў усім дапамагаць. Ката з дрэва дастаць – калі ласка; залезці на самы вільчык даху, каб антэну замацаваць, – толькі пакліч. Вось і трэба было напісаць: з малых гадоў Петушкоў Артур Міканоравіч трэніраваў спрытнасць, вынослівасць, загартоўваў арганізм. А назву даць «Нялёгкае дзяцінства будучага героя».

«Усе мяне вучаць, як падаваць артыкулы! – ускіпеў у думках журналіст. – Што ж, добра, напішу ўсю праўду пра незадаволеных герояў!»

Вечарам ён сеў за стол і напісаў фельетон «Адваротны бок медаля». У ім згадвалася шмат чалавек. У тым ліку і перадавік-механізатар, якога перад пасяўной вазілі на чарговую кадзіроўку, бо дагэтуль ён усю зіму на працы не з’яўляўся. І абібок-токар, які працаваў за пуцёўку на Канары. І выратавальнік, які марыў толькі праславіцца, а не выконваць сумленна свой абавязак. Усім у фельетоне знайшлося месца. Бо дагэтуль у іншых жанрах публіцыстыкі шмат цікавых момантаў гублялася, не агучваліся некаторыя акалічнасці.

Фельетон выйшаў у свет. З таго часу сапраўдныя і будучыя героі не вучылі журналіста, пра што трэба пісаць. І расказвалі Пятрову толькі неабходныя факты.

Прэмія
Гумарэска

Міхасю пашчасціла: кіраўніцтва адзначыла яго прэміяй. Ды такой добрай, што за яе можна было ажыццявіць даўнія мары: набыць рыбалоўныя прынады, адрамантаваць машыну, абнавіць гардэроб і купіць новую парфуму.

Дома Міхась распавёў пра прэмію і свае планы жонцы. Тая нічога не сказала, але, як толькі насталі выхадныя, выцягнула Міхася на кірмаш.

Жанчына прымярала сукенкі, чаравічкі, майкі, блузкі, капялюшыкі, акуляры. А Міхась… даставаў грошы і разлічваўся. Калі прэмія раптоўна скончылася, жонка нарэшце спынілася.

– Пэўна, хопіць, – сказала яна задаволена. – Ну, хіба я не прыгажуня і разумніца ў цябе?

– Канешне, менавіта такая, – уздыхнуўшы, адказаў Міхась.

На гэтыя словы жонка толькі пасміхнулася.

Праз тыдзень за вячэрай Міхась з апетытам еў катлеты з пюрэ і салатай. Ён ужо і забыўся на свае мары, калі жонка раптоўна запытала:

– У цябе якія планы?

– Здаецца, няма ніякіх, – ажно спужаўся муж.

– Тады заўтра едзем на базар спраўджваць твае мары. Мне таксама далі прэмію, таму гэтым разам разлічваюся я, – адрэзала жонка.

– Добра! – абрадаваўся мужчына.

А сам падумаў: «Яна і сапраўды ў мяне самая прыгожая і разумная!»