Buch lesen: «Заһирә Гомәрова / Захира Гумарова»

ИЛГИЗНЕҢ ДИҢГЕЗЕ

НӘНИ ВРАЧ

 
Безнең Илдус – нәни врач,
Дәвалый ул, авыргач.
Төчкергәч Мияубикә,
Илдус тиз килеп җитә.
 
 
– Без аңа, ди, куябыз
Хәзер үк, ди, диагноз.
Температурасын үлчик,
Кан тамырлары ничек?
 
 
Тормый Илдус тик кенә,
Барысын да тикшерә.
 
 
Нәтиҗәләр дөрес бит,
Рецепт язу тиеш бит.
 
 
– Һәр көн Мияубикәгә
Ике тычкан бирелсен,
Ашасын да шуларны,
Бик тиз генә терелсен.
 
 
Нәни врач Илдус ул,
Һәркем белән гел дус ул.
 

ОРЛЫГЫ КАЙДА?

 
Газинур мактана:
– Җитми, дип, шалканга,
Әй апа җаным, ди,
Үстерәм аның, ди,
Чиядән татлысын,
Зур кабак чаклысын.
 
 
Алманың бар төше,
Чиянең бар төше.
Помидор, кабакның
Гел орлык бар төше.
 
 
Газинур шалканны
Турады, ваклады.
Ашап та карады,
Тик төшен тапмады.
 
 
– Алмадай ал түгел,
Ул әле пешмәгән.
Аның соң шуңа да
Орлыгы үсмәгән.
 
 
Шалканны туфракка
Утыртып кара син.
Орлыгы кай төштә –
Үзең дә табарсың!
 

РӘСЕМ ЯСЫЙ РӘСИМ

 
Рәсем ясый безнең Рәсим,
Чын әтәч төсле итеп.
Күрсә әтәч карар иде,
Үзе дә исе китеп.
 
 
Әмма югалды бу рәсем,
Тәрәз(ә)не җил ачтымы?
Чын әтәчкә әйләнеп, ул
Шуннан чыгып качтымы?
 
 
Әллә кайдан бер әтәч
Килеп кунды киртәгә.
– Масайма, – диде Рәсим, –
Синнән дә матурракны
Ясармын мин иртәгә.
 

«СЫЗЫКЛЫ»

 
Гел уйныйбыз «сызыклы»,
Бу уен бик кызыклы.
Уен шарты бер генә:
Сикергәли бел генә.
 
 
Зур шакмаклар сызабыз,
Күзне йомып узабыз.
Бераяклап атларга,
Тигезлекне сакларга,
Сызыкларга басмаска,
Күзләреңне ачмаска.
 
 
Шундый уен «сызыклы»,
Уйнавы бик кызыклы.
 

КЫШ БАБАЙНЫҢ ЭНЕСЕ

 
Кем уяткан Илшатны,
Иртә торган шулчаклы.
Тәрәзәдән караса,
Нинди кызык, тамаша:
Бөтен җир ап-ак икән,
Кыш бабай килеп җиткән.
 
 
Илшат ашап-эчте дә
Тунын киде өстенә.
Табып алды чанасын.
Ә Кыш бабай кайда соң?
Качкан ишегалдыннан,
Карын да аз калдырган.
 
 
Юк, Кыш бабай килмәгән,
Тик энесе Кырауҗан
Кыш бабайның иленнән
Безгә хәбәр китергән:
Киеп ап-ак туннарын,
Төяп карын-буранын,
Киләм, дигән, бик тиздән.
 

ИЛГИЗНЕҢ ДИҢГЕЗЕ

 
Илгизнең диңгезе
Тәрәзә төбендә,
Балыклар йөзәләр
Көнен дә, төнен дә.
 
 
Шул диңгез янында
Утыра песи дә.
Күзләрен уйната,
Диңгезне исни дә.
 
 
Кызыгып торса да
Судагы балыкка,
Нишлисең, бу диңгез
Пыяла савытта.
 

ЙОКЛА, КУРЧАГЫМ

 
Йокла, йокла, йом күзең,
Әкият сөйлим үзем.
Сөйләмим мин булган дип,
Яшәгән дип, торган дип.
Бер бай салдырган сарай,
Бөтен җире дә таштан,
Сөйлим мин яңабаштан.
Ничек менәргә күккә,
Әзгәме, әллә күпкә.
Ничек йөрергә Айда,
Башта басарга кайда?
Шуларны көйләп-көйләп
Йоклатам сине, сөйләп.
Эшне каян башларга?
Иртән иртүк торырга,
Юынырга, ашарга,
Яшел урманга барып,
Бик озак барып, арып,
Зур агачка менәргә,
Болытларга күчәргә,
Яңгыр суын эчәргә.
Шуннан торып карарга
Күктәге йолдызларга,
Салават күперенә,
Аннан дөнья күренә.
Тик сөйләмим булган дип,
Яшәгән дип, торган дип,
Бер бай салдырган сарай,
Бөтен җире дә таштан,
Сөйлим мин яңабаштан.
Йокла, йокла, йом күзең,
Йоклатам сине үзем.
Тыңла минем сүземне,
Төштә күр син үзеңне…
Курчагым оеп җитте,
Татлы йокыга китте.
 

ГӨЛНАЗ

 
Үзе уяна Гөлназ,
Назлыйсы юк иркәләп.
– Сездән алда тора алам,
Уянсам, ди, иртәрәк.
 
 
Әче сабын, җылымса су
Юк итә битнең табын.
– Ник ясамыйлар, – ди Гөлназ, –
Конфет күк тәмле сабын?!
 

КАРБЫЗ

 
Эче кып-кызыл – кандай,
Үзе бик тәмле – балдай.
Нәрсә соң ул дисезме?
Карбыз аның исеме.
Җылы якта үссә дә
Туңмый безнең өстәлдә.
 
 
Аны һәркем ярата,
Илшат кына шаярта:
– «Кар-боз», ди, шушымыни?
Нигә, аны ашаганда,
Безнең авыз өшеми?
 
 
Кыш җитүгә, аны без
Үзебез дә ясыйбыз.
Карны, бозны кушабыз да
Карбыз итеп ашыйбыз.
 

ЗӘЙНИ

 
Авызын һич буш тотмый,
Эшләтеп тора Зәйни.
Йә конфет суыра ул,
Яисә сагыз чәйни.
 
 
Йә чәйни дәфтәр читен,
Йә карандаш кимерә.
Укытучы күргәндә,
Чәйни алмый тилмерә.
 
 
Китап укыган чакта
Карап тордым Зәйнине.
Кыймылдый бит авызы,
Әллә хәреф чәйниме?
 

КАЯН БЕЛИМ?

 
Кызгана Илшат Илдусны:
– Сызлыймы һаман тешең?
Эх, ди, бик тә интегәсең,
Борчылам синең өчен.
 
 
– Каян белим, минем ул теш
Табиб кулында калды.
– Ничек «калды»?
– Табиб абый
      аны суырып алды.
 

КЫЗГАНАМ

 
Кечкенә Әминә
Болай ди әнигә:
– Йөргәндә урамда,
Салкында, буранда
Туңарлар, өшерләр,
Ялангач күзләрем,
Кызганам үзләрен.
– Күзләр, – ди әнием,–
Курыкмый ялкыннан,
Өшеми салкыннан.
Аптырый Әминә:
– Әнием, ә нигә
Куркалар сабыннан?
 

ЯШЕЛ КЕЛӘМ

 
Яңгыр ява, яңгыр ява
Иркәләп үләннәрне.
Кемнәр җәйде бакчабызга
Ямь-яшел келәмнәрне.
 
 
Акыллы малай шул Илдус,
Монда да тәртип саклый:
Өйдәге кебек, келәмнән
Туфлиен салып атлый.
 

КҮЗ НИГӘ ТИЯ СОҢ УЛ?

 
Иртән торгач, Әлфия
Матур күлмәген кия.
Әнисе, аны күреп:
– Үскән кызым син, – дия.
 
 
Әй куана Әлфия,
Әнисе аны сөя.
Битләреннән үбә дә:
– Күзем тимәсен, – дия.
 
 
Гаҗәпләнә Әлфия:
– Әйтче, әнием, – дия, –
Ничек инде күз тия?
Күздә юк бит аяк-кул,
Нәрсә белән тия ул?
 

ЗООПАРКТА

 
Зоопаркка кердем,
Гаҗәп зур җәнлек күрдем.
Нинди җәнлек дисезме?
Фил ич аның исеме.
 
 
Ялт-йолт итә күзләре,
Әй мөлаем үзләре.
Мине күреп көләдер,
Уенчык дип беләдер.
 

БЕЗНЕҢ ЦИРК

 
Цирк карап кайтканнан соң,
Шундый булды сүзебез:
– Бер бәләкәй цирк ясап
Уйныйк, әйдә, үзебез.
 
 
Бау сузылды бүлмәбезгә,
Шуннан атлап карыйбыз.
Бер атлауга мәтәләбез,
Ник без йөри алмыйбыз?
 
 
Егылдык, диеп кенә
Төшмәде безнең күңел.
Ничек йөреп булсын, ул бит
Цирктагы бау түгел.
 

АЮ АГАЙ – ТӘМЛЕТАМАК

 
Аю агай – тәмлетамак,
Каян сиздең бал исен,
Кәүсә буйлап агамы бал,
Агач төбен ялыйсың.
 
 
…Ялап кына туямыни,
Үрмәләде югары.
Аю агай бал сыпырта,
Сизми кортлар дулавын.
 
 
Бал гаскәре һөҗүм итә,
Төзи угын-кылычын.
Әй телгәлиләр аюның
Борын очын, тел очын.
 
 
Аю агай – тәмлетамак,
Бик яратса да балны,
Ничек мәтәлеп төшкәнен
Үзе дә сизми калды.
 
 
Бал аккан агач төбенә,
Шуны ташлап буламы?
Балчыгы белән ашый, күр,
Аю агай бу балны.
 
 
Аю агай, бер сүз дә юк,
Аша, әйдә, ошаса!
Инде күптән әйткәннәр бит,
Бал ул балчык ашата.
 

ЧЕБИЛӘР

 
Ап-ак хәзер урамнар,
Тау өйделәр бураннар.
Безнең өйдә чебиләр,
Кыш барын да белмиләр,
Сап-сарыдыр төсләре,
Йоп-йомшактыр өсләре.
 
 
Алар мине күрәләр,
Йөгерешеп киләләр.
Куеныма керәләр,
Җилкәмә дә менәләр.
 
 
Салкын кыш үтеп китәр,
Чәчәкле җәйләр җитәр.
Шушы нәни чебиләр
Тавык булып йөрерләр.
 

ЧӘЧӘКЛӘР КАЯ?

 
Чыкты бакчага
Нәни Кифая.
Сорый әнидән:
– Чәчәкләр кая?
 
 
– Йоклыйлар җирдә,
Бик җылы җирдә.
Түшәк салынган,
Юрган ябылган.
 
 
Тиздән кыш үтәр,
Матур яз җитәр,
Уяныр шулчак
Яз чәчәкләре,
Уяныр җәйнең
Киләчәкләре.
 

ТЕГҮЧЕ

 
Тегеп куйдым карадан
Курчагыма сарафан.
Балыкка тектем пальто,
Ә Кар кызына – манто.
 
 
Маймылыма – алъяпкыч,
Өстәлгә тектем япкыч.
Көен таптым энәмнең,
Әниемнән өйрәндем.
 

УРМАНГА БАРГАЧ

 
Тыңлап тордык, аланда
Атыбызны туктатып,
Кем соң анда агачларга
Балта чаба «тук» та «тук»?
Әти әйтә:
– Менә, улым,
Бу агачка кара, ди.
Тукран-табиб корткычларны
Кырып кына сала, ди.
Агачларны корытырга
Ирек бирми кортларга.
– Алай булгач, әтием, дим,
Барыйк аны котларга.
 

ҮРДӘКЧӘНЕ БЕЛМӘГӘЧ

 
Әй сөйләшәләр үрдәкләр:
– Бак! – диләр, гел:
– Бак, – диләр.
Безне әйбәт сыйлыйсың дип,
Әллә мине мактыйлар.
 
 
Мин бер сүз дә әйтә алмыйм,
Үрдәкчәне белмәгәч.
Үрдәкчәне каян белим,
Бергә уйнап йөрмәгәч?
 

ҮСТЕМ

 
Үстем мин, барын беләм,
Йөрим гел әни белән,
Кулындагы әйберләрнең
Тотып барам кайберләрен.
 
 
Әни әйтә:
– Улым, ди,
Син минем уң кулым, – ди.
– Ничек мин кул булыйм, дим,
Мин бит синең улың, – дим.
 

ӨЙ ТУЕ

 
Еракларда туңганнардыр,
Кунганнардыр кыяларга –
Кайтты безнең сыерчыклар
Без ясаган ояларга.
 
 
Җылы, иркен өйләрендә
Рәхәтләнеп, әй, торсыннар.
Яңа оя туйларына
Берсен берсе чакырсыннар.
 

НИК АЛДАН ҮСТЕҢ?

 
Беркөн шулай Вәсилә
Үпкәли әнисенә:
– Әнием, ди, ник син, ди,
Миннән алдан үстең? – ди. –
Уйнар идек бергәләп,
Куар идек күбәләк.
 

ТЫШТА БУРАН

 
Тышта буран, тәрәзәгә
Кар сибә.
Исе китеп карап тора
Марсилә.
Кар тузаны сибелә дә
Сибелә.
Тәрәзәгә аксыл бизәк
Чигелә.
Әнә нинди чәчәкләр бар,
Үләннәр…
Бакчаданмы, урманнанмы
Килгәннәр.
Күчкән әллә болынның
Бер кисәге.
Алар әллә кар эчендә
Үсәме?
Тышта буран, тәрәзәгә
Кар сибә.
Соравына җавап эзли
Марсилә.
 

УРМАНДА

 
Кояш көлеп торганда
Китеп бардык урманга.
Урман безне кумады,
Без бит аның кунагы.
Җиләк белән сыйлады,
Шатлык эчкә сыймады.
Гел көлеп йөргән чакта,
Нәрсә булды Илшатка?
Чакыра ул әтине:
– Кем чеметә тәпине?
Әти әйтә:
– Кырмыска!
Тешләргә ул бик оста.
Илшат:
– Әти, әти, – ди, –
Тешен карыйм аның, – ди.
 

БЕР КҮЗНЕ КЫСЫП КЫНА

 
Марат кинога килде,
Билет ун тиен иде.
Үз акчасына карап
Аптырап калды Марат.
 
 
– Акчам биш тиен генә,
Кино күрәсем килә.
Килеп кассир янына:
– Кертегез, – дип ялына. –
Карармын посып кына,
Күземне кысып кына.
 

ЯРАТАМ САРЫ БАЛНЫ

 
Ямьле соң умарталык,
Йөрим мин хәйран калып.
Яратам сары балны,
Корт күче сарып алды.
– Балдан авыз ит, диләр,
Кунак булып кит! – диләр.
Чү-чү, алар нишлиләр,
Битне, кулны тешлиләр.
 
 
Белдем: укол кадыйлар,
– Ашатабыз бал, – диләр.
Башыма да бал тулды,
Кашыма да бал тулды,
Битемә дә бал тулды –
Кабартма кебек булды.
 

СУ КОЕНГАНДА

 
Эсселәп хәлсез калгач,
Салкын суга чумабыз.
Йөзеп чыга алабыз,
Киң булса да елгабыз.
 
 
Суда озак тордык, дип
Ашыгабыз өйгә без.
Аз гына җир китәбез –
Ялт борылып киләбез.
 
 
– Әйдә, тагын бер генә
Коеныйк инде, – дибез.
Судан, кояш нурыннан
Һич тә туя белмибез.
 
 
Кичен кайткач, әнигә
Ни әйтергә белмисең.
– Кыш җиткәчтен, гел алай
Су коенмам мин, – дисең.
 

ЙӨГЕРЕК ЕЛГА

 
Әй матур елга,
Йөгерек елга.
Көмеш суларың
Һаман да юлда.
 
 
Бераз ял итеп
Алырга вакыт,
Җәйге иртәнең
Рәхәтен татып.
 
 
Җырлый агымсу:
– Кирәкми аулак,
Нинди кызык бар
Акмагач шаулап.
 
 
Миңа кушылган
Чишмәләр күпме,
Илтәм суларын
Иделгә тикле.
 
 
Ага да ага
Йөгерек елга,
Көмеш сулары
Өзлексез юлда.
 

МАШИНАДА БАЛАЛАР

 
Машинада балалар
Җырлый-җырлый баралар.
Машинада чәчәкләр,
Каян җыеп алганнар?
 
 
Әй көләләр балалар,
Чәчәкләре булганга.
Тик калган, ди, моңаеп,
Шомырт кына урманда.
 
 
Матур төсе югалган,
Чәчәкләре урланган.
Шомырт шуңа моңайган,
Шомырт шуңа хурланган!
 

МОНДА БЕЗ ХУҖА

 
Балта-пычкысыз
Килеп чыга да
Боз күпер сала
Һәрбер елгага.
 
 
Җәй көне йөрдек,
Йөзәргә шүрләп.
Безне үртиләр
Каз белән үрдәк.
 
 
Ә менә бүген
Монда без хуҗа.
Узса да, безне
Җил генә уза.
 
 
Ярның читендә
Каз белән үрдәк
Боегып тора,
Керергә шүрләп.
 

АКЫЛЛЫ БУЛ ЧҮТ КЕНӘ!

 
Бик шәп булган,
Булдырган:
Сыер бозау
Тудырган.
Борыны ап-ак кына,
Йоннары йомшак кына.
Бик нәни тояклары,
Кечкенә аяклары.
Үзе нәни булса да,
Көчкә басып торса да,
Битемне ялый хәзер,
Чабып китәргә әзер.
 
 
Бозавымны иркәлим,
Типсә генә үпкәлим:
– Син бит әле кечкенә,
Эчкәнең дә сөт кенә,
Акыллы бул чүт кенә!
 

ЯЛ ИТСЕН ҖЫРЛАП

 
Сагынып көттем
Дустым кайтасын,
Оя ясадым
Буяп тактасын.
 
 
Җил дә үтмәсен,
Яңгыр сипмәсен.
Сөйгән кошчыгым
Ташлап китмәсен.
 
 
Куйдым матурлап,
Түбәсен сырлап,
Нәни дускаем
Ял итсен җырлап.
 

ТӘҮГЕ ЯШЕН

 
Күреп калдым
Ут шәүләсен.
Юк, ут түгел –
Тәүге яшен.
 
 
Тыныч торган
Зәңгәр күкне
Утлы кылыч
Кисеп үтте.
Дымсу җилләр
Исеп китте.
 
 
Коя яңгыр,
Тәүге яңгыр.
Яудыр, болыт,
Муллык яудыр!
 
 
Нинди рәхәт
Яңгыр арты,
Җыр башлады
Тургай халкы.
 
 
Дөнья яме
Артсын диптер
Суза кояш
Аллы-гөлле
Сихри күпер.
 

МУЙНАК

 
Нәни Муйнагым,
Яхшы тор сакта.
Өйне ташлама,
Тырышып сакла.
Койрыгын борып
Килә, күр – мәче.
Сөт эчәргә ул
Базга кермәкче.
Сакла, Муйнагым,
Йоклама сакта.
Мин тыныч булам,
Син постта чакта.
 

КАРЛЫГАЧ

 
Нәни карлыгач
Күп уйнап йөрде,
Тәрәзә аша
Бүлмәгә керде.
Теләде тагын
Очып уйнарга,
Эзләде чыбык,
Барып кунарга.
Шкафка куна,
Өстәлгә күчә,
Борын, канаты
Бәрелде ничә.
Әйдә, җитез кош,
Нинди ямьле тыш,
Иркенлекне коч,
Еракларга оч!
 

СЫЕРЧЫК КИЛГӘЧ

 
Кил, сыерчыгым,
Яңа ояма.
Куанып кер син:
Өең өр-яңа.
 
 
Керми сыерчык,
Йөри тик очып.
Яңа ояга
Килеп куна да,
Карап тора да
Китеп югала.
 
 
Тагын килә дә
Куна түбәгә.
Үзенчә һаман
Нидер сөйләнә.
 
 
Тагын югалды,
Инде килмәде.
Нинди шәп өйне
Килештермәде.
 
 
Һәр кеше миннән
Көләр, һичшиксез:
Минем ул оям
Булган ишексез.
 

ЖИРАФ ЯНЫНДА

 
Зоопаркта жирафны:
– Менә жираф, – диделәр,
Аның жираф икәнен,
Әйтерсең лә белмиләр.
 
 
Ничек ашый икән ул
Бакчадагы үләнне?
Әллә кран күк муены
Түбәнгә иеләме?
Бүтән хәйлә беләме?
 
 
Хәйләсен соң беләбез,
Шар кабарттык әле без.
Шуңа үлән бәйләдек,
Кызык итик, әйдә, дип.
 
 
Шар әйбәт очып китте,
Ялгышмады аз гына –
Үләнне тиз җиткерде
Жирафның авызына.
 

ТАБИГАТЬНЕ ЯРАТА

 
Нургата аеруча
Табигатьне ярата.
Җәен бакчага баргач,
Барын күзәтеп кайта.
Күзәтүләр Нургатада
Төрле уйлар кузгата.
 
 
Туфрак бит, ди, кап-кара.
Булса да үзе кара,
Нинди эшләр башкара.
 
 
Бары да җирдә туган:
Кишер, кыяр һәм суган.
Ник кыяр яшел булган,
Ә нигә әче суган?
 
 
Кавын, карбыз эченә
Ничек орлыклар тулган?
Нигә кызыл помидор?
Битләре бит ут булган.
 
 
Туфрак барын үз күрә,
Чәчкә-гөлләр үстерә,
Тудыра, туендыра
Язда, җәйдә, һәр көндә –
Бала аңа һәркем дә.
 
 
Туфрак безнең Җир-ана!
Җир-ана, дип, Җир-ана!
Нургата горурлана,
Җир-анага соклана.
 

ҖӘЙ

 
Ямьле бит син, җәй, мәңге
Җәй тылсымлы җәймәңне.
Янда булса чиләгең,
Үзе тула җиләге.
 
 
Бөтенесе бар җәен,
Мишәдә үрчи җәен.
Әй, ямьле син, җәй, мәңге
Җәй тылсымлы җәймәңне.
 

СУКМАК

 
Мине капка төбендә
Нәни сукмагым көтә.
Тигез, туры сукмагым
Һәр көн бакчага илтә.
 
 
Ул мине алып бара
Тауларга, урманнарга,
Кырларга, болыннарга,
Эшкә яки уйнарга.
 
 
Һәр көн юлга чыгуга,
Туры сукмак – юл башым.
Кая гына барсам да,
Ышанычлы юлдашым.
 

ҖӘЙНЕҢ ЭССЕ КӨНЕНДӘ

 
Чабып керде дә Нурмый:
– Эссе, – ди, – чыдап булмый,
Кирәк монда китерергә
Кышның бер генә көнен.
Кышка бирик бүгенгесен,
Ул бер эссе көн күрсен!
 

КАР МАЛАЙ

 
Кызык малай ул Хикмәт,
Уйлап таба бер хикмәт.
– Кар өябез, давай, – ди, –
Булсын ул Кар малай, – ди.
 
 
Кар малайны өйдек без,
Гел янында уйныйбыз.
Ул да безнең уенга
Кушылыр дип уйлыйбыз.
 

БУЕМ ҖИТМИ

 
Күлмәген юды Гөлли,
Кая эләргә белми.
Әбисе аны өнди:
– Кызым, кояшка эл! – ди.
 
 
Гөлли куанып көлде,
Бераздан елап керде.
– Кояшка, – ди, – буй җитми,
Күлмәгем инде кипми.
 

БОТИНКАЛАР

 
Азатның ботинкалары
Сүз тыңламый башлады.
Икесе ике тарафка
Карап тора башлады.
 
 
Кыек басып, Азат дусны
Төшерәләр чокырга.
Төшсә ул сулы чокырга,
Ничек барыр укырга.
 
 
Шул явыз ботинкаларга
Булмый җәза бирмичә.
Тора алар бер почмакта,
Сазга баткан көенчә.
 

ТӨШ

 
Алмаз йокыдан торды,
Төш сөйләргә тотынды:
– Очтык без, ди, космоска!
Космоска юл кып-кыска.
 
 
Ашыктыра Вәсилә:
– Әйдә инде, тиз сөйлә!
Алмаз туктый, сөйләми.
– Шунда идең син дә, – ди.
 

КИЛ ӘЛЕ

 
– Керпе, син бит энәле,
Бүген безгә кил әле,
Күлмәк тегеп бир әле.
 
 
– Мин бит әле кечкенә,
Тегә белмим һич кенә.
 
 
– Күлмәклегем күк кенә,
Энәләрең күп кенә,
Матур итеп тек кенә.
 

БЕЛӘСЕҢ ИЧ ТАТАРЧА!

 
Шәһәр кызы Наташа
Бер сүз белми татарча.
Һаман русча эндәшә,
Карап тора Миләүшә.
 
 
– Играем, – ди Наташа,
Ә Миләүшә тик тора.
– Иди сюда, – диюгә,
Өенә үк чаптыра.
 
 
– Ракета, космонавт, – дип
Әйтеп куйды Наташа.
Миләүшә йөг(е)реп килде:
– Беләсең ич татарча!
 

РЕЖИМНЫ САКЛАТАМ

 
Үзем яткан вакытта,
Песине дә йоклатам.
Режимны мин саклатам.
Күзләре челт-челт итә,
Утырып йоклап китә.
 
 
Миннән нәни булганга,
Йокысы да тиз туя;
Мин уянып торганчы,
Битен дә юып куя.
 

ӨЛГЕР САРА

ЯХШЫ КЕШЕ

 
Бай күңелле була, диләр,
Яхшы кеше.
Һич тә бетми, чыгып тора
Аның эше.
 
 
Беркайчан да исемен ул
Тапландырмас.
Иптәшләре намусын да
Тапталдырмас.
 
 
Башкалардан ераккарак
Карый белер.
Теле түгел, эше белән
Ярый белер.
 
 
Берәр ярдәм кирәк булса
Синең өчен,
«Кем син?» – димәс,
Бүлеп бирер
Үз өлешен.