Meandry bezpieczeństwa wewnętrznego państwa

Państwo jest organizacją społeczną spełniającą określone funkcje. Można ich wymienić tyle, ile zostanie określonych sfer aktywności państwa w obszarze życia

społecznego. Na pewne minimum aktywności państwa składają się klasycznie wyodrębniane funkcje wewnętrzna i zewnętrzna oraz gospodarczo-organizatorska, socjalna i kulturalno-wychowawcza. Determinują one aktywność państwa m.in. w obszarze integralności terytorialnej, suwerenności, możliwości przetrwania i rozwoju oraz bezpieczeństwa jego obywateli. Są one utożsamiane przede wszystkim z funkcją wewnętrzną państwa zapewniającą w nim bezpieczeństwo i porządek, przy zaangażowaniu m.in. organów administracji, Policji, Straży Granicznej, straży pożarnej, organów wymiaru sprawiedliwości, a także w pewnych warunkach i wojska. W celu realizacji tej aktywności państwo musi dysponować zasobami i zdolnościami ochrony przed potencjalnymi i realnymi zagrożeniami, które współcześnie charakteryzują się zmiennością, nieprzewidywalnością, transsektorowością

i nieokreślonością oraz dotyczą niemal wszystkich dziedzin życia społecznego, w których państwo musi przejawiać swą aktywność. Przedmiotowe zagrożenia mogą powodować destabilizację rozwoju politycznego czy gospodarczego, utratę życia, zdrowia, posiadanych wartości materialnych czy warunków do swobodnego bytu, rozwoju, a nawet utratę suwerenności. W związku z tym niezbędne jest podejmowanie przez państwo stosownych działań przeciwstawiających się tym zagrożeniom. Podejmowane przeciwdziałania i działania ochronne powinny być zróżnicowane oraz dostosowane do charakteru zagrożenia, jego skali czy form eskalacji oraz rodzaju chronionych przez państwo wyżej wymienionych wartości.

Bezpieczeństwo wewnętrzne państwa jest bytem złożonym, zależnym od wielu czynników. Do zapobiegania i usuwania skutków współczesnych zagrożeń bezpieczeństwa państwo używa wszystkich możliwych sił i środków, jakie są w jego dyspozycji. W przedmiotowej publikacji zostały zaprezentowane te obszary bezpieczeństwa wewnętrznego państwa, które związane są z: przygotowaniami obronnymi

Państwowej Straży Pożarnej, reglamentacją broni i jej wpływem na bezpieczeństwo publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej, racjonalizacją funkcjonowania krajowego

systemu ratowniczo-gaśniczego, zarządzaniem kryzysowym realizowanym jako zadanie publiczne samorządu terytorialnego, nielegalną imigracją i jej wpływem na

bezpieczeństwo wewnętrzne Rzeczypospolitej Polskiej, modelem systemu ratownictwa w Rzeczypospolitej Polskiej oraz przywództwem w kierowaniu bezpieczeństwem.

Pozwalają one ukazać złożoność i rozległość problematyki bezpieczeństwa wewnętrznego państwa. Wybór tych siedmiu obszarów nie jest przypadkowy. Są one konsekwencją dociekań naukowych w obszarze poszczególnych zagadnień, przedstawionych w ramach przewodów doktorskich.