HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG
“Mag ik u even spreken?” vroeg Thanos aan Cosmas in de bibliotheek. Zijn handen trilden als boomblaadjes in een storm.
Cosmas keek op van zijn rol. Hij keek bezorgd maar liefdevol uit zijn ogen.
“Natuurlijk.”
Ze liepen samen de paleistuinen in en gingen onder een bewolkte hemel voor de marmeren fontein op een bankje zitten.
“Waar kan ik je mee helpen, jongen?” vroeg Cosmas.
Thanos snoof.
“De koning en koningin hebben bevolen dat Ceres en ik moeten trouwen om de vrede in het land te herstellen,” zei hij.
“Dat heb ik gehoord.”
“Ze heeft me afgewezen.”
“Ah, dat heb ik ook gehoord.”
Thanos zuchtte diep.
“Ik ben verliefd geworden op Ceres, maar zij denkt dat ik haar alleen maar ten huwelijk heb gevraagd omdat het me is opgedragen.”
Cosmas knikte en zweeg even terwijl hij een hand naar zijn kin bracht.
“Heb je met haar gepraat, je hart geopend en haar vertelt wat je voelt?” vroeg Cosmas.
“Ik heb haar wel wat dingen vertelt, maar niet dat ik van haar hou,” antwoordde Thanos.
“Hemel, waarom niet?”
Ze was zo kwaad op hem geweest, herinnerde hij zich, maar dat was niet de reden dat hij zich had ingehouden.
“Toen ik op mijn missie was, heb ik met haar broer gevochten. Hij viel op zijn eigen zwaard en stierf. Ik heb Ceres verteld wat er is gebeurd, maar ze was zo kwaad op me, alsof ze dacht dat ik hem had vermoord.”
Cosmas knikte nadenkend.
“Je hebt haar de waarheid verteld, en ze zal nog een tijdje kapot van zijn. En kwaad. Als je had gezwegen en ze was er later achter gekomen, dan zou je je nooit vergeven hebben. Je hebt juist gehandeld.”
“Maar ze haat me nu, ondanks het feit dat ik heb geprobeerd om haar broer te redden,” zei Thanos.
“Ik ken je al je hele leven, Thanos. Je bent een goede man.”
Thanos kreunde.
“Hoe kan ik nu een goede man zijn als ik klaar ben om weg te lopen en alles achter te laten?”
“Weglopen mag je misschien een nieuwe start bieden, maar je zult spoedig opgejaagd worden door de geesten van het verleden,” zei Cosmas. “Je moet met haar praten, en dan kan zij beslissen.”
“Ze wil niet met me praten.” Toen kreeg Thanos een idee. “Wilt u proberen om met haar te praten?” smeekte hij.
Cosmas fronste zijn borstelige wenkbrauwen en zuchtte.
“Goed dan, maar alleen als jij beloofd dat je haar vertelt dat je van haar houd.”
Thanos knikte. “Ik beloof het.”
*
Ceres rende terug door het paleis en beklom de trap met drie treden tegelijk. Ze stormde langs soldaten van het Rijk die haar probeerden te arresteren, en rende naar Thanos’ kamer, haar voeten zo snel dat ze de marmeren vloeren nauwelijks raakten. Thanos was nu nog de enige die haar kon helpen, wist ze, en als hij weigerde zou ze hem vastbinden en meesleuren naar de Havengrot, gekneveld als het nodig was. Thanos moest Rexus vertellen dat ze hem inderdaad had afgewezen, zodat ze zich alsnog bij het verzet aan kon sluiten.
Toen ze Thanos’ kamer in stormde, zag ze tot haar grote teleurstelling dat hij verlaten was.
Ze sprintte naar de paleistuinen, keek op het koninklijke oefenterrein en zocht zelfs in het huisje van de wapensmid. Maar hij was nergens te bekennen. Het was alsof Thanos in het niets was verdwenen.
De bibliotheek, natuurlijk! dacht ze.
Terwijl ze terug rende naar de tuinen zag ze de koningin op de veranda staan en haar als een havik gadeslaan. Er speelde een achterbaks glimlachje rond haar lippen. En toen stormden er ineens vier soldaten van het Rijk achter struiken en bomen vandaan, die Ceres arresteerden. Ze grepen haar armen zo stevig was dat het pijn deed.
“Thanos!” schreeuwde ze terwijl ze om zich heen schopte. “Thanos!”
Maar hij kwam niet.
De soldaten van het Rijk sleurden haar mee naar de kamer van de koningin, en gooiden haar voor de voeten van de koningin op de glimmende marmeren vloer. Twee gingen er voor de deur staan, terwijl de andere twee langs het stenen standbeeld van twee omhelzende mensen liepen, het balkon op.
“Kom met me mee,” zei de koningin tegen Ceres.
De koningin liep door de waaiende paarse gordijnen de veranda op en keek uit over de oceaan. Nog steeds trillend van woede krabbelde Ceres overeind en volgde haar.
“Ik weet nog steeds niet hoe je erin bent geslaagd om je kamer uit te komen,” zei de koningin. Haar ijzige ogen staarden in de verte, en ze had een gouden kelk in haar hand. “Eerst dacht ik dacht je een manier had gevonden om het raam uit te klimmen en langs de toren naar beneden te klimmen, maar dat zou je niet overleefd hebben.”
Ceres hield haar lippen stijf op elkaar, niet bereid om te vertellen dat Anka haar had bevrijd.
“Dus moet iemand in het paleis de deur voor je open hebben gedaan. Als ik erachter kom wie die persoon is, laat ik hem of haar levend villen,” zei de koningin. Haar stem klonk vlak maar streng.
“Het is niet zo moeilijk om de deur van binnenuit te ontgrendelen,” zei Ceres, hopend dat de koningin zou geloven dat ze het zelf had gedaan.
De koningin keek haar met argwanende ogen aan.
“Ik betwijfel dat je dat hebt gedaan,” zei ze.
De koningin draaide zich weer om en tuurde over de oceaan.
“Toen ik net zo oud was als jij, dacht ik ook dat ik alles kon doen wat ik wilde. Je jeugd maakt je naïef en irrationeel,” zei ze.
“Ik ben geen van beiden,” zei Ceres.
De koningin nam een slok wijn.
“Natuurlijk ben je dat, lieverd. Het feit dat je naar het paleis bent teruggekomen bewijst dat wel. Je had ver weg moeten blijven, Ceres. Hier hebben we je hele leven voor je uitgestippeld, en je zult het niet leuk vinden.”
“Ik trouw niet met Thanos, als dat is wat u bedoeld,” zei Ceres.
“Dat zul je wel, en als de nieuwe prinses zal het jouw verantwoordelijkheid zijn om baby’s te produceren. Veel baby’s. Je zult nooit gezien worden. Je zult nooit gehoord worden. Je kinderen zullen je niet kennen, want zodra ze uit je baarmoeder komen, worden ze uit je armen gerukt en ver, ver weg door een nanny opgevoed.”
“Ik trouw niet met Thanos.”
“Je hebt geen keus, Ceres. Je trouwt wel met hem en zodra je genoeg kinderen hebt geproduceerd wordt je afgemaakt en vervangen door een ander meisje, een vrouw van koninklijke bloede, iemand die de titel prinses wel verdiend.”
“Thanos zou dat nooit laten gebeuren. Hij is niet zoals de rest van jullie barbaren.”
De koningin grinnikte.
“Denk je nu echt dat hij om je geeft?” zei ze spottend. “Oh hemel. Je bent nog naïever dan ik dacht.”
Ceres’ schouders spanden zich bij de woorden van de koningin. Had hij alleen maar gedaan alsof hij zijn familie en de aristocraten haatte om haar voor zich te winnen? Had hij affectie getoond om haar voor zich te laten vallen, terwijl hij in werkelijkheid niets om haar gaf? Nee, dat geloofde ze niet. Zijn aanraking en zijn kus waren te echt geweest.
“Thanos heeft me een geheim verteld, en ik moet zeggen, hij is nog barbaarser dan de rest van ons,” zei de koningin.
“Dat betwijfel ik,” zei Ceres, op haar hoede.
“Ik geloof niet dat hij je heeft verteld dat hij degene was die je broer, Nesos, heeft opgezocht en vermoord?” zei de koningin, een bijdehandse glimlach rond haar lippen.
Ceres deed hard haar best om het verdriet dat ze van binnen voelde niet te laten zien, en probeerde haar tranen te bedwingen. Maar ze kon niet alles binnenhouden, en ze viel snikkend op handen en knieën.
“Waarom…waarom doet u mij dit aan?” vroeg Ceres met een schorre stem. “Hoe kunt u me zo erg haten als u me niet eens kent?”
De koningin liep naar haar toe en stapte op Ceres’ smerige jurk.
“Ik hoef je niet te kennen om te weten dat je een erg nuttige pion voor het Rijk bent,” zei ze.
“Ik zal nooit een pion zijn van u of van wie dan ook,” zei Ceres ziedend.
De koningin negeerde haar opmerking.
“Door dit huwelijk zal er vrede heersen in het land, waardoor het Rijk haar macht zal kunnen behouden. En vergis je niet, zodra je je doel hebt vervuld, wordt je afgedankt.”
De koningin knikte naar de soldaten die achter haar stonden, en ze grepen Ceres’ armen vast en trokken haar overeind.
“Breng haar terug naar haar kamer,” zei de koningin. “En zorg ervoor dat haar polsen en enkels deze keer geboeid worden.”
HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG
Thanos voelde zich altijd beter nadat hij met Cosmas had gepraat, en terwijl hij naar Ceres’ kamer liep, wist hij zeker dat het de juiste beslissing was om open tegen haar te zijn, zelfs als het betekende dat ze hem niet wilde.
Hij liep door de paleistuinen, en net toen hij langs het paviljoen liep, zag hij de koning met zijn adviseurs naderen. Zijn oom moest wel de meest kwaadaardige man zijn die er op de wereld rondliep, dacht Thanos, een wrede man die alles deed om de macht over zijn onderdanen te behouden.
Thanos wilde van het pad wijken om een andere route te nemen, hopend dat de koning hem niet had gezien.
“Goedendag, Thanos,” riep de koning. Hij zwaaide naar hem en gebaarde om naar hem toe te komen.
Thanos huiverde, maar liep verder over het pad richting zijn oom terwijl zijn de adviseurs verder liepen.
“Loop met me mee,” zei de koning.
Hij liep met zijn oom mee over het pad in de richting van de koninklijke trainingsvelden, de geur van de bloemen zo zoet dat het misselijkmakend was. Of was het de aanwezigheid van zijn oom die hem dat gevoel gaf?
“Ik heb vernomen dat het aanzoek niet zoals verwacht ging,” zei de koning, zijn handen achter zijn rug gevouwen.
Van alle mensen in de wereld was de koning wel de laatste persoon waar Thanos deze conversatie mee wilde voeren. Maar hij zat vast, en hij had geen andere keus dan de bemoeizuchtige vragen van zijn oom te beantwoorden.
“Niet echt,” zei Thanos.
De koning zweeg even, alsof hij wachtte tot Thanos meer zou zeggen.
“Ik kan zien dat je om dit meisje geeft,” sprak de koning uiteindelijk. “En het zal je verrassen, maar onze verhalen lijken erg veel op elkaar.
Dat verraste Thanos inderdaad, en zijn nieuwsgierigheid was gewekt.
“Toen ik Athena voor het eerst ontmoette, wilde ze niet eens in dezelfde kamer als ik zijn,” zei de koning grinnikend. “Het was een blind huwelijk, een initiatief van mijn ouders om de grenzen van het Rijk te verleggen. Ik had geruchten gehoord over Athena’s schoonheid en ik kon nauwelijks wachten om haar te ontmoeten, maar toen het moment daar was, weigerde Athena om mijn bestaan zelfs maar te erkennen.”
“Waarom?” vroeg Thanos, die dit verhaal nooit eerder gehoord had.
“Zie je, ze was verliefd geworden op iemand anders.”
Interessant verhaal, dacht Thanos, maar hij zag niet in hoe hun situaties op elkaar leken.
“We trouwden, en na het eerste jaar werden we elkaars beste vrienden, en gepassioneerde minnaars,” vervolgde de koning met een trotse uitdrukking op zijn gezicht.
“Waarom vertelt u mij dit?”
De koning zweeg even en legde een dikke hand op Thanos’ schouder.
“Ik besef dat onze situaties niet precies hetzelfde zijn, maar ik ken je, Thanos. Je zult waarschijnlijk weigeren om met Ceres te trouwen als zij het er niet mee eens is. En omdat ze van iemand anders houdt, zal je alles doen wat je kunt om haar niet te dwingen met je te trouwen.”
Thanos kneep zijn ogen samen.
“Waarom denkt u dat ze van iemand anders houd?” vroeg hij.
“We hebben Ceres laten volgen toen ze uit het paleis ontsnapte. Ze heeft Rexus bezocht. Hij is één van de leiders van het verzet, en Ceres’ geliefde,” zei de koning.
Als de woorden van zijn oom waar waren, zou het inderdaad weer een klap voor Thanos’ trots zijn. Maar kon hij zijn oom vertrouwen? Nooit.
“Rexus is haar beste vriend, meer niet,” zei Thanos.
“Ik vertel je dit niet om je te pesten. Ik vertel je dit zodat je de waarheid weet en niet misleid kunt worden. Ik mag dan hard zijn voor je, maar ik ben altijd eerlijk,” zei de koning.
Thanos sloeg de hand van de koning van zijn schouder en deed een stap naar achteren.
“U liegt,” snauwde hij.
“Toen Ceres terugkwam, heeft ze alles aan de koningin toegegeven. Vraag het Ceres zelf als je mij of de koningin niet wil geloven,” zei de koning.
Thanos schudde ongelovig zijn hoofd. Maar als de koning loog, waarom zou hij dan suggereren dat Thanos het Ceres zelf zou vragen?
Hij wierp een blik omhoog naar de toren. Was hij blind geweest? Gaf Ceres niets om hem? Alle tekens wezen erop: haar scherpe opmerkingen, die manier waarop ze hem op afstand hield, het feit dat ze hem had afgewezen. Misschien had hij het mis gehad, en werd hij nu met de consequenties geconfronteerd: vernedering en afwijzing.
Hij werd overspoeld door een golf van woede, en hij voelde de hitte naar zijn wangen stijgen.
“Om eerlijk te zijn is Stephania een veel betere vrouw voor jou, Thanos. Ah, ze mag dan een beetje verwend en egoïstisch zijn, maar daar is het moederschap voor.”
“Ik hou niet van haar,” zei Thanos met opeengeklemde kaken.
“Ik zal je de kans bieden om zelf deze beslissing te maken, Thanos. Maar weet wel: als je met Ceres trouwt, zal dat zorgen voor vrede in het Rijk. Er zullen duizenden levens gespaard worden. Doe je het niet, dan zullen er aan beide kanten vele mannen sneuvelen.”
“Als ik ermee instem om met Ceres te trouwen, dan zal het verzet wellicht een tijdje bekoelen. Maar ik kan u verzekeren dat ze weer terugkomen. Ik twijfel er niet aan dat u dat weet,” zei Thanos.
“Tijdelijk of niet, het zou ons de tijd gunnen die we nodig hebben om extra troepen uit het noorden te halen.”
Thanos dacht even na, maar hij wist dat hij niet kon—niet wilde—trouwen met iemand die niet van hem hield.
“Denk er even over na,” zei de koning. “In de tussentijd, Generaal Draco heeft gevraagd of je een krijgsmacht van mannen wil leiden om het verzet in Haylon te onderdrukken.”
Normaal gesproken zou Thanos het verzoek zonder na te denken hebben verworpen. Zijn oom was inderdaad zo sluw als een slang, wist hij, om hem deze kans te bieden nu zijn hart gebroken was. En hij haatte het dat er weer spelletjes met hem gespeeld werden.
“Wanneer zou ik vertrekken?” vroeg Thanos.
“Nu. De schepen liggen klaar in de haven en de soldaten van het Rijk wachten op hun nieuwe leider.”
Thanos werd overspoeld door een golf van woede.
“Ik weiger deze positie,” zei hij.
De koning glimlachte.
“Je hebt geen keus.”
Thanos keek hem woedend aan.
“Geef me dan in ieder geval de kans om Ceres te zien voor ik ga,” zei hij. Hij wilde haar wanhopig graag nog een keer zien, om haar uit te leggen dat hij misschien nooit meer zou terugkeren.
Maar de koning schudde zijn hoofd.
“Ik vrees dat dat niet mogelijk is,” zei hij.
En met die woorden liep hij weg.
Thanos wilde naar Ceres, maar voor hij kon bewegen werd hij omsingeld door een tiental soldaten. Hij wist dat het zinloos zou zijn. Ze zouden hem, op bevel van de koning, naar het schip escorteren, weg van hier, naar een strijd die waarschijnlijk zijn dood zou betekenen.
HOOFDSTUK NEGENENTWINTIG
Ceres zat op een stoel bij het raam in haar kamer, haar polsen en enkels geboeid, en ze probeerde niet langer te ontsnappen. Ze had urenlang geprobeerd om uit de boeien te komen, om de bovennatuurlijke kracht op te roepen die haar soms extreme kracht gunde, maar ze had er niets aan overgehouden behalve blauwe plekken en een bloederige huid.
Onrustig, in een poging vast te houden aan het kleine beetje rationalisme dat ze nog over had, staarde ze door het raam naar de rustige hoofdstad. Maar het zien van de vrede die over de door oorlog verscheurde stad was gevallen deed haar weinig, want ze wist dat deze vrede was ontstaan door misleiding. Hoeveel leugens waren er nog nodig om de infrastructuur van het Rijk in stand te houden?
Ceres hoorde het gerinkel van sleutels, en toen de deur open ging, zag ze tot haar verrassing Cosmas naar binnen lopen.
Hij verstijfde in de deuropening en snakte naar adem toen hij haar zag, een blik van afschuw op zijn gerimpelde gezicht.
“Ceres, wat is er met jou gebeurd?” vroeg hij terwijl hij naar haar toe liep.
“De koningin vond het nodig om me in mijn kamer op te sluiten,” zei ze.
Cosmas bekeek haar boeien, en toen hij haar bloed zag, liep hij naar de wateremmer, doopte er een washand in, en liep weer naar haar toe.
“Wat een verachtelijk iets om zo’n lieve meid aan te doen,” zei hij terwijl hij haar wonden schoonmaakte. “Zei ze ook waarom?”
Ceres beet op haar lip toen het washandje in haar wonden prikte.
“Ik weigerde om met Thanos te trouwen en ik heb het kasteel verlaten,” zei ze.
Cosmas zweeg even, en zijn gezicht betrok.
“Ja, hij kwam radeloos naar me toe, met een gebroken hart,” zei hij.
Ze knipperde met haar ogen en probeerde haar tranen te bedwingen.
“Ik heb Thanos nooit pijn willen doen,” zei ze. “Maar ik weiger het Rijk om ons voor hun eigen gewin te laten misbruiken.”
Cosmas knikte en fronste.
“De koningin zei dat ik alleen gebruikt wordt om baby’s te maken, en dat ik gedood zal worden zodra ik geen nut meer heb,” zei Ceres.
“Ik hoop dat je weet dat Thanos dat nooit zal toestaan,” zei Cosmas terwijl hij verder ging met het schoonmaken van haar wonden.
“Dat dacht ik ook niet. Maar nu weet ik dat niet zo zeker meer.”
Cosmas keek haar vragend aan.
“De koningin zei dat Thanos mijn broer heeft opgezocht om hem te doden,” zei Ceres met een brok in haar keel.
Cosmas legde zachtjes een hand op haar hoofd en streelde haar haar.
“Mijn diepste medeleven voor je verlies,” zei hij. “Thanos heeft me verteld wat er is gebeurd, en hij was extreem overstuur. Hij wist pas na het gevecht dat de jonge man je broer was. En hij heeft alles gedaan wat hij kon om hem in leven te houden, ondanks het feit dat Nesos Thanos probeerde te vermoorden. Je broer is op zijn eigen zwaard gevallen. Een tragisch misverstand, ben ik bang. Ik weet zeker dat als Nesos het had geweten, hij niet had geprobeerd om Thanos te doden. Maar wat Thanos betreft, hij had echt niets meer kunnen doen. Nesos heeft alles gegeven om hem te doden. Het was niets dan zijn liefde voor jou die ervoor zorgde dat Thanos niet terug vocht tegen een man die hem het leven wilde ontnemen.”
Dus het was niet gegaan zoals de koningin had gezegd, dacht Ceres opgelucht. Het nieuws maakte het verlies iets minder afschuwelijk, hoewel ze nog steeds het gevoel had dat haar hart ieder moment kon exploderen van verdriet. Maar nu vroeg ze zich af waar de koningin nog meer over had gelogen?
Cosmas keek Ceres met zoveel oprechtheid aan dat ze haar adem inhield.
“Thanos houd van je, Ceres. Hij heeft een goede, oprechte vrouw in zijn leven nodig om voor hem te vechten, om met hem te vechten, en om aan zijn zijde te staan. Laat de koning en koningin zich niet met jullie relatie bemoeien. Laat hen niet dat moois wat jullie hebben verwoesten.”
“Moois? Wat voor moois? Hij heeft niet eens het fatsoen om me op te zoeken,” zei ze met een bittere smaak in haar mond.
“Hij is op een missie naar Haylon gestuurd. Het eiland heeft het Rijk verdreven, en hij is erop uit gestuurd om het terug te winnen.”
“Wat?” vroeg ze vol afschuw.
“Denk niet dat Thanos het heeft gedaan omdat hij achter het Rijk staat,” zei Cosmas. “Want dat staat hij zeker niet.”
Hij leunde naar voren en begon te fluisteren, en Ceres kon voelen dat hij iets belangrijks ging zeggen. De spanning was voelbaar.
“Ik heb iets gehoord,” zei Cosmas. “Ze hebben Thanos leugens over jou vertelt, en dat is waarom hij naar Halylon is vertrokken. Hij is wanhopig. Het lijkt erop dat iemand hem dood wil. Maar ik weet niet zeker wie of waarom.”
“Wie zou Thanos nu dood willen hebben?” vroeg ze bezorgd.
“Dat weet ik niet. Maar vertel dit aan niemand, of onze levens zijn allemaal in gevaar.”
Hij deed een stap naar achteren, en de sfeer in de kamer werd weer normaal.
“Er moet een manier zijn om je uit deze boeien te krijgen. Had ik nu maar een sleutel,” zei hij terwijl hij om zich heen keek. “Ik zou je hier vandaan halen en je naar mijn vrouw brengen. Je kunt in ons huis verblijven.”
“Zou u dat voor me doen?” vroeg ze. Ze besefte dat hij daarmee zijn leven riskeerde.
Cosmas glimlachte zacht, tederheid in zijn ogen.
“Thanos is als een zoon voor me, en hij houdt van je. Ik zou alles voor hem doen, en nu ook voor jou.”
Zijn woorden deden de tranen in haar ogen springen. Ceres had zich zo alleen en in de steek gelaten gevoeld.
“Dank u,” zei ze.
“Ik zal voor altijd een trouwe vriend zijn,” zei Cosmas. “Je hoort hier niet, Ceres. Thanos geeft om je, maar de rest is rot en verachtelijk, en jij bent te onschuldig en te goed om hun spelletjes te spelen.”
Toen kreeg Ceres een idee.
“Als ik een brief aan Thanos schrijf, is er dan een manier dat u die voor me kunt bezorgen?” vroeg ze.
“Natuurlijk. Ik heb een aantal vrienden, en ik geloof dat zij hem wel behoorlijk snel bij Thanos kunnen krijgen.”
Ze haalde perkament tevoorschijn en begon te schrijven. Ze vertelde hem alles, van wat de koningin tegen haar had gezegd tot waarom ze zijn aanzoek had afgewezen. Ze vertelde hem zelfs dat ze om Rexus gaf, maar dat ze in de war was omdat ze van hen beiden hield. Ze vertelde hem dat ze wist over hoe de koning en koningin hen tegen elkaar op probeerden te zetten, maar dat ze dat niet kon bewijzen. Ze vertelde hem dat ze erachter was gekomen dat hij haar broer had gedood, maar wist dat het niet zijn bedoeling was geweest, en dat ze haar best deed om hem te vergeven.
En uiteindelijk vroeg ze hem om terug te komen zodat ze hem vast kon houden en hem bij zich hebben, en ze vroeg om zijn vergiffenis.
Ze rolde de brief op en overhandigde hem aan Cosmas.
“Ik zal ervoor zorgen dat dit bij Thanos komt, en ik zal hem met mijn leven beschermen als het nodig is,” zei hij.
Hij omhelsde haar, en toen vertrok hij. Hij deed de deur weer achter zich op slot.
Terwijl Ceres zijn voetstappen door de gang hoorde vervagen, vroeg ze zich af of ze het allemaal bij het verkeerde eind had gehad. Of Thanos haar brief zou ontvangen. Of hij gedood zou worden. En of ze hem ooit weer terug zou zien.