"Gee oor!" skree Erec na onder.
Die ridder spoeg.
"Nooit!"
Die ridder reik in 'n verborge sak op sy middel, trek uit 'n handvol grond, en voor Erec kan reageer, gooi hy dit in Erec se gesig.
Erec, verstom, reik vir sy oë, laat val sy lans en val van sy perd af.
Die MacGil skare het hom uitgejou en sis en roep uit in verontwaardiging toe Erec val, terwyl hy na sy oë gryp. Die ridder, mors geen tyd, haas nader en knie hom in die ribbes.
Erec rol om, en die ridder gryp 'n groot klip, tel dit hoog op, en berei homself voor om dit af te bring op Erec se skedel.
"Nee!" skree Thor, tree vorentoe, nie in staat om homself te beheer nie.
Thor kyk met afgryse as die ridder die rots afbring. Op die laaste sekonde, het Erec een of ander manier uit die pad gerol. Die klip steek diep in die grond, reg waar sy skedel was.
Thor was verbaas oor Erec se behendigheid. Hy was reeds terug op sy voete, in die gesig van hierdie vuil vegter.
"Kort swaarde!" roep die koning uit.
Feithgold swaai skielik om en staar na Thor, grootoog.
"Gee dit vir my!" skree hy.
Thor se hart klop in paniek. Hy swaai om, soek Erec se wapens rak, dringend op soek na die swaard. Daar was 'n duiselingwekkende verskeidenheid van wapens voor hom. Hy reik uit, gryp dit, en druk dit in Feithgold se palm.
"Dom seuntjie! Dit is 'n medium swaard!” gil Feithgold.
Thor se keel word droog; hy het die hele koninkryk na hom voel staar. Sy visie was vaag met angs as hy spiraal in paniek, en nie weet watter swaard om te kies nie. Hy kon skaars fokus.
Feithgold tree na vore, skuif Thor uit die pad, en gryp die kort swaard homself. Hy jaag uit in die toernooi baan.
Thor kyk hom agterna, voel nutteloos, aaklig. Hy het ook probeer om te dink as dit hy was wat hardloop daar buite, voor al die mense, en sy knieë word swak.
Die ander ridder se edelman het hom eerste bereik, en Erec moes uit die pad spring as die ridder na hom swaai, skaars mis. Uiteindelik, bereik Feithgold vir Erec en plaas die kort swaard in sy hand. Terwyl hy dit doen, storm die ridder Erec. Maar Erec was te slim. Hy het gewag tot die laaste oomblik, en uit die pad gespring.
Die ridder hou aan storm, en jaag reg in Feithgold in wat staande, en vir sy ongeluk, op die plek staan waar Erec net was. Die ridder, gevul met woede dat hy Erec gemis het, bly storm en gryp Feithgold met albei hande aan sy hare, en die kopstamp hom hard in die gesig.
Daar was 'n kraak van been as die bloed uit Feithgold se neus spuit en hy stort op die grond neer, slap.
Thor staan net, mond oop in skok. Hy kon dit nie glo nie. Die skare kon dit ook nie glo nie, en uitjou en blaas.
Erec swaai rond met sy swaard, mis skaars die ridder, en die twee is weer in aangesig met mekaar.
Thor het skielik besef: hy was nou Erec se enigste edelman. Hy sluk. Wat is hy veronderstel om te doen? Hy was nie voorbebereid vir dit nie. En die hele koninkryk was besig on te kyk.
Die twee ridders val mekaar wreed aan, gaan slag vir slag. Duidelik was die McCloud ridder baie sterker as Erec---nietemin was Erec die beter vegter, vinniger en ratser. Hulle swaai en kap en skerm, nie een van die twee in staat om voordeel te kry nie.
Uiteindelik het Koning MacGil opgestaan.
"Lang spiese!" Het hy uitgeroep.
Thor se hart klop. Hy het geweet dit beteken hy: hy was aan diens.
Hy tol en kyk na die rak, neem die wapens in ag oor watter een wat die mees geskikte lyk. Terwyl hy die leer steel gryp, bid hy dat hy korrek gekies het.
Hy bars op die baan en kon voel duisende oë op hom. Hy hardloop en hardloop vir al wat hy werd was, wil so gou as moontlik Erec bereik, en uiteindelik plaas hy die spies in sy hand. Hy was trots om te sien dat hy hom eerste bereik het.
Erec vat die spies en tol, voorbereid om die ander ridder aan te vat. Synde die eerbare vegter wat hy was, het Erec gewag tot die ander ridder gewapen was voorhy aanval. Thor haas af aan die kant, uit die mans se pad, hy wil nie Feithgold se fout herhaal nie. Terwyl hy dit doen sleep hy Feithgold se slap liggaam uit gevaar se weg.
Terwyl Thor kyk, het hy vermoed dat iets verkeerd was. Erec se teenstander het sy spies, hou dit regop, dan begin hy om dit in 'n vreemde beweging af te bring. Terwyl hy dit gedoen het, skielik, voel Thor sy wêreld ingaan in fokus in, op 'n manier wat dit nog nooit gebeur het nie. Hy weet instinktief dat iets verkeerd was. Sy oë sluit op die McCloud ridder se spiespunt, en terwyl hy mooi kyk, merk hy op dat dit los was. Die ridder was van plan om die punt van sy spies te gebruik as 'n gooi mes.
As die ridder sy spies afbring, sal die losstaande punt loskom en deur die lug seil, einde oor einde, reguit na Erec se hart. In sekondes, sal Erec dood daar was geen manier waarop hy in tyd kon reageer. Soos sy kronkelende mes lyk, het dit geblyk om pantserdeurborend te wees.
Op daardie oomblik, Thor voel sy hele liggaam verhit. Hy voel 'n tintelende sensasie---dit was dieselfde sensasie wat hy terug in Donkerwoud ervaar het, toe hy geveg het met die Sybold. Sy hele wêreld vertraag. Hy was in staat om die punt spin in vertraagde aksie te sien, was in staat om 'n energie, 'n hitte te voel, stygend in hom---een wat hy het nie geweet hy het.
Hy tree na vore en voel groter as die spieskop. In sy gedagtes, het hy dit gemaak stop. Hy het dit beveel om te stop. Hy wou nie vir Erec sien seerkry nie. Veral nie op hierdie manier nie.
"Nee!" skree Thor.
Hy neem nog 'n stap en hou sy palm omhoog, wat gemik is op die spieskop.
Dit stop en hang daar, in die lug, reg voor dit Erec se hart bereik.
Dan val dit skadeloos op die grond.
Die twee ridders draai beide om en kyk na Thor---soos die twee konings, soos die duisende toeskouers. Hy voel die hele wêreld staar na hom, en besef het hulle het alles gesien wat hy gedoen het. Hulle het almal geweet hy was nie normaal nie, dat hy 'n soort van krag, dat hy die speletjies beïnvloed het, het Erec gered---en die lot van die koninkryk verander.
Thor staan gewortel in plek, en wonder wat nou net gebeur het.
Hy was nou seker hy is nie dieselfde as al hierdie mense. Hy was anders.
Maar wat was hy?
HOOFSTUK NEGE
Thor bevind hom opgevee, aangejaag deur die skare deur Reece, die koning se jongste seun en sy nuutgevonde spanmaat. Sedert die toernooi wedstryd, was alles vaag. Wat hy ookal daar gedoen het, watter krag hy gebruik het om spiespunt te stop om Erec se dood te stop, dit het die aandag van die hele koninkryk. Die wedstryd was gestop na dit, afgelas deur beide die konings en 'n wapenstilstand genoem. Elke ridder het afgetree het na sy kant, die massas het opgebreek in 'n opstandige geroer, en Thor is aan die arm geneem en weggelei deur Reece.
Hy is meegesleur in 'n koninklike geselskap, sny die agter pad deur die massas, Reece wat pluk aan sy arm die hele pad. Thor is nog steeds bewend van die dag se gebeure. Hy kon skaars verstaan wat hy so pas gedoen het daar agter, hoe dit dinge beïnvloed het. Hy wou anonym wees, net nog een van die koning se Legioen wees. Hy wou nie die middelpunt van die aandag wees nie. Erger nog, het hy nie weet waarheen hy gelei was nie, of hy op een of ander manier gestraf gaan word vir inmenging nie. Natuurlik, het hy Erec se lewe gered--- maar hy het ook ingemeng met 'n ridder se stryd, wat verbode is vir 'n edelman. Hy was nie seker of hy beloon sou word of gedreig.
"Hoe het jy dit doen?" vra Reece, as hy hom saam pluk. Thor volg blindelings en probeer dit alles self te verwerk. Soos hy gaan, gaap die massa hom aan, staar na hom asof hy 'n soort van frats was.
"Ek weet nie," Thor antwoord eerlik. "Ek wou hom net help en ... dit het gebeur.”
Reece het sy kop geskud.
"Jy Erec se lewe gered. Besef jy dit? Hy is ons mees befaamde ridder. En jy het hom gered.”
Thor het goed gevoel toe hy Reece se woorde maal in sy kop, voel 'n golf van verligting. Hy het van Reece gehou vanaf die oomblik wat hy hom ontmoet; hy het 'n kalmerende effek, weet altyd wat om te sê. Terwyl hy gewonder het, besef hy dat hy, na alles, nie in is vir straf nie. Miskien, in sommige maniere, sou hulle hom sien as 'n soort van held.
Ek het nie probeer om iets te doen nie.” Sê Thor. "Ek wou net hê hy moet leef. Dit was net ... natuurlik. Dit was nie 'n groot ding nie. "
"Geen groot ding nie?" eggo Reece . "Ek kon dit nie gedoen het nie. Nie een van ons kon nie.”
Hulle draai die hoek en Thor sien voor hulle die koning se kasteel, uitgestrek, reik dit hoog in die lug. Dit het monumental vertoon. Die Koning se weermag staan op aandag, belyn die geplaveide pad wat oor die valbrug loop, hou die massas op ‘n afstand. Hulle tree eenkant toe om Reece en Thor deur te laat.
Die twee van hulle volg die pad, soldate aan weerskante, yo by die groot geboogde deure, bedek met yster boute. Vier soldate trek dit oop en tree eenkant toe, op aandag. Thor kon nie glo die behandeling wat hy kry nie; Hy het gevoel asof hy 'n lid van die koninklike familie was.
As hulle in die kasteel binnegaan, en die deure agter hulle toemaak, was Thor verstom oor die gesig voor hom: die binnekant was groot, met stygende klip mure 'n voet dik en groot, oop kamers. Voor hom maal honderde lede van die koninklike hof, onsamehangend in opgewonde bewegings. Hy kon die gewoel en opwinding voel in die lug, en alle oë draai en kyk na hom as hy binnekom. Hy was oorweldig deur die aandag.
Hulle het almal saam gedrom, skein om Thor aan te gaap terwyl hy saam met Reece afgaan in die kasteel gange. Hy het nog nooit so baie mense geklee in sulke swierige drag nie. Hy sien dosyne meisies van alle ouderdomme, geklee in opgesmukte uitrustings, sluitende arms en fluister in mekaar se ore en giggel vir hom as hy verby gaan. Hy voel selfbewus. Hy kon nie sê of hulle van hom hou nie, of hom spot nie. Hy was nie gewoond daaraan om die middelpunt van die aandag---veel minder in 'n koninklike hof--- en het skaars geweet hoe om homself te hanteer.
"Hoekom het hulle vir my gelag?" vra hy vir Reece.
Reece draai om en lag. "Hulle lag nie vir jou nie," het hy gesê. "Hulle het 'n sagte plekkie vir jou ingeneem. Jy is beroemd.”
"Beroemd?" Het hy gevra, verstom. "Wat bedoel jy? Ek het net hier aangekom?”
Reece lag en druk 'n hand op sy skouer. Hy was duidelik geamuseerd deur Thor.
"Woord versprei vinniger in die koninklike hof as wat jy dalk dink. En 'n nuweling soos jouself---goed, dit nie gebeur nie elke dag nie.”
"Waarheen is ons op pad?" Het hy gevra, besef hy was iewers heen gelei.
"My pa wil jou ontmoet," sê hy, as hulle in ‘n nuwe gang indraai.
Thor sluk.
"Jou pa? Jy bedoel ... die Koning? "Skielik was hy senuweeagtig. "Hoekom sou hy my wou ontmoet? Is jy seker?”
Reece lag.
"Ek is baie seker. Hou op om so senuweeagtig te wees. Dis net my pa.”
"Net jou pa?" sê Thor met ongeloof. "Hy is die Koning!"
"Hy is nie so sleg nie. Ek het 'n gevoel dit sal 'n gelukkige ontmoeting wees. Jy het Erec se lewe gered, na alles.”
Thor sluk hard, sy palms sweet, wanneer nog 'n groot deur oopmaak en hulle het 'n groot saal binne gegaan. Hy kyk op in verwondering na die geboogte plafon, bedek met 'n opgesmukte ontwerp en stygend hoog. Die mure is bedek met geboë vlekglas vensters, en indien moontlik, is nog meer mense ingekrimp in hierdie kamer. Daar moes 'n duisend van hulle gewees het, en die kamer is positief wemelend. Banket tafels is uitgestrek oor die kamer so ver as die oog kan sien, mense sit op eindelose lang banke, besig om te eet. Tussen hulle was 'n smal paadjie met 'n lang, rooi tapyt, wat lei tot 'n platform waarop die koninklike troon staan. Die skare skei weë as Reece en Thor af stap op die mat in die rigting van die Koning.
"En waar dink jy vat jy hom?" vra 'n vyandige, nasale stem.
Thor kyk op en sien 'n man wat oor hom staan, nie veel ouer as hy was, geklee in 'n koninklike gewaad, wat duidelik 'n prins was, en hulle weg blok en grimmig afkyk.
"Dit is Vader se bevele," kom dit snipperig van Reece. "Dit is beter om uit ons pad te bly, tensy jy wil hulle wil uitdaag.”
Die prins hou sy grond, frons, lyk asof hy in iets vrot gebyt het as hy ondersoekend na Thor kyk. Thor hou glad nie van hom nie. Daar was iets omternt hom wat hy nie vertrou nie , met sy maer, onvriendelike gelaatstrekke en oë wat nooit ophou dartel.
"Dit is nie 'n saal vir gewone mense nie," het die prins geantwoord. "Jy moet die gepeupel buite laat, waar dit vandaan kom."
Thor voel sy bors styf trek. Duidelik dat hierdie man hom gehaat het en hy het geen idee hoekom nie.
"Sal ek Vader vertel dat jy dit gesê het?" verdedig Reece, hy staan sy grond.
Teësinnig, draai die prins om en storm weg.
"Wie was dit?" vra Thor vir Reece, as hulle aanhou loop.
"Moet jou nie aan hom steur nie," antwoord Reece. "Hy is net my ouer broer---of een van hulle. Gareth. Die oudste. Wel, nie regtig die oudste---hy is net die oudste wettige een. Kendrick, wie jy ontmoet op die slagveld---hy is eintlik die oudste. "
"Hoekom sou Gareth my haat? Ek ken hom nie eens nie.”
"Moenie bekommerd wees---hy hou nie sy haat net vir jou nie. Hy haat almal. En enigeen wat naby aan die familie kom, sien hy as 'n bedreiging. Vergeet hom. Hy is maar net een van baie. "
As hulle voortgegaan om te loop, voel Thor toenemend dankbaar teenoor Reece, wat hy besef, was besig om 'n ware vriend te word.
"Hoekom het jy opstaan vir my?" vra Thor, nuuskierig.
Reece haal sy skouers op.
"Ek is beveel om jou na Vader te bring. Boonop is jy my spanmaat. En dit was 'n lang tyd sedert iemand van my ouderdom hier was wat ek gedink het kon waardig wees.”
"Maar wat maak my waardig?" vra Thor.
"Dit is die vegter se gees. Dit kan nie vervals word nie.”
Terwyl hulle voortgaan om te loop in die paadjie na die Koning, het Thor gevoel asof hy hom nog altyd geken het---dit was vreemd, maar in 'n paar maniere het hy gevoel asof Reece sy eie broer was. Hy het nog nooit 'n broer gehad nie---nie 'n ware broer nie---en dit het goed gevoel.
"My ander broers is nie soos hy nie, moenie bekommerd wees nie," sê Reece as mense om hulle stroom, probeer om 'n blik van Thor te vang. "My broer Kendrick, die een wat jy ontmoet het---hy is die beste van almal. Hy is my half-broer, maar ek beskou hom 'n ware broer, selfs meer as Gareth. Kendrick is soos 'n tweede pa vir my. Hy sal vir jou ook, ek is seker daarvan. Daar is niks wat hy sou doen vir my---of vir enigiemand anders. Hy is die mees geliefde van ons koninklike familie onder die mense. Dit is 'n groot verlies dat hy nie toegelaat is om die Koning te word. "
"Jy het gesê:" broers. "Jy het ook nog 'n broer?" vraThor.
Reece het 'n diep asem.
"Ek het 'n ander, ja. Ons is nie so naby nie. Godfrey. Ongelukkig mors hy sy dae in die bierhuise, met die gewone burgers. Hy is nie 'n vegter, soos ons nie. Hy stel nie belang in dit---hy is nie geïnteresseerd in enigiets nie, regtig. Behalwe bier---en die dames.”
Skielik stop hulle kort as 'n meisie die pad blokkeer. Thor staan daar, vasgenael. Miskien 'n paar jaar ouer as hy, staar sy terug met blou, amandel oë, perfekte vel, en 'n lang, aarbei hare. Sy was geklee in 'n wit satyn rok begrens met kant, en haar oë positief gloeiend, vol dans met vreugde en stoutigheid. Sy sluit haar oë met syne en hy is heeltemal betower. Hy kon nie beweeg nie selfs as hy sou wou. Sy was die mooiste persoon wat hy nog ooit gesien het.
Sy glimlag, vertoon perfekte wit tande en asof hy nie reeds vasgenael was nie, hou haar glimlag hom daar, verlig sy hart in 'n enkele gebaar. Hy het nog nooit so lewendig gevoel nie.
Thor staan voor haar, maar kon nie praat nie. Kon nie asem haal nie. Dit was die eerste keer in sy lewe wat hy al ooit so gevoel het.
"Gaan jy nie my nie voorstel nie?" Vra die meisie vir Reece. Haar stem gaan reg in Thor in---dit was nog lekkerder as haar voorkoms.
Reece sug.
"En dan is daar my suster," sê hy met 'n glimlag. "Gwen, dit is Thor. Thor, Gwen.”
Gwen kniebuig.
"Hoe gaan dit?" Vra sy met 'n glimlag.
Thor daar staan, gevries. Uiteindelik giggel Gwen.
"Nie so baie woorde op 'n keer nie, asseblief," sê sy met 'n laggie.
Thor voel homself rooi word; Hy maak sy keel skoon.
"Ek is ... Ek ... is ... jammer," sê hy. "Ek is Thor."
Gwen giggel.
"Ek weet dit alreeds," sê sy. Sy draai na haar broer. "Ai, Reece, jou vriend het beslis 'n manier met woorde."
"Vader wil hom ontmoet," sê hy ongeduldig. "Ons gaan laat wees."
Thor wou met haar praat, vir haar vertel hoe mooi sy was, hoe gelukkig hy was om haar te ontmoet, hoe dankbaar hy was dat sy gestop het. Maar sy tong was heeltemal vasgebind. Hy was nog nooit so senuweeagtig in sy lewe nie. So, in plaas daarvan, al wat uit gekom het was:
"Dankie."
Gwen giggel, lag harder.
"Dankie vir wat?" vra sy. Haar oë verlig. Sy geniet dit.
Thor voel homself weer rooi word.
"Um ... Ek weet nie," mompel hy.
Gwen lag harder, en Thor voel verneder. Reece pomp him met die elmboog jaag hom aan, en die twee gaan verder. Na 'n paar treë, kyk Thor terug oor sy skouer. Gwen het nog daar gestaan, en staar terug na hom.
Thor voel sy hart dreun. Hy wou met haar praat, wou alles uitvind oor haar. Hy was so skaam vir sy verlies van woorde. Maar hy was nog nooit blootgestel aan meisies nie, regtig, in sy klein dorpie---en sekerlik nooit aan een so mooi nie. Hy het nog nooit presies geleer wat om te sê, hoe om op te tree.
"Sy praat baie,"sê Reece, terwyl hulle die Koning nader."Moet jou nie aan haar steur nie."
"Wat is haar naam?" vra Thor.
Reece het hom 'n snaakse kyk gegee. "Sy het jou nounet gesê!" Het hy gesê met 'n lag.
"Ek is jammer ... Ek ... uh ... ek het vergeet," sê Thor, skaam.
"Gwendolyn. Maar almal noem haar Gwen.”
Gwendolyn. Thor maal haar naam oor en oor in sy kop. Gwendolyn. Gwen. Hy wou dit nie laat gaan nie. Hy wou dit laat luimer in sy bewussyn. Hy wonder of hy 'n kans sal hê om haar weer te sien . Hy raai dat hy waarskynlik nie, met hom wat ‘n gewone mens was. Die gedagte maak hom seer.
Die skare raak stil en Thor kyk op en besef hulle is nou naby aan die Koning. Koning MacGil sit op sy troon, geklee in sy koninklike pers mantel, dra sy kroon en lyk indrukwekkend.
Reece kniel voor Hom, en die skare raak stiller. Thor volg sy voorbeeld. ‘n Stilte hang oor die kamer.
Die Koning maak sy keel skoon, 'n diep, hartlike geraas. Terwyl hy praat het, dreun sy stem oor die hele kamer.
"Thorgrin van die vlaktes van die Suider-Provinsie van die Wes Koninkryk," begin hy. "Besef jy dat jy vandag ingemeng het met die Koning se Koninklike toernooi?"
Thor voel sy keel droog word. Hy het skaars geweet hoe om te reageer; dit was nie 'n goeie manier om te begin. Hy het gewonder of hy gaan gestraf word.
"Ek is jammer, my Heer," sê hy uiteindelik. "Ek het dit nie bedoel nie."
MacGil leun vorentoe en lig een wenkbrou.
"Jy het nie bedoel om? sê jy dat jy het nie bedoel om Erec se lewe te red nie? "
Thor was verbouereerd. Hy het besef hy was besig om dit net erger te maak.
"Nee, my Heer. Ek het bedoel om--- "
"So dan erken jy dat jy bedoel het om in te meng?"
Thor voel sy hart dreun. Wat kan hy sê?
"Ek is jammer, my Heer. Ek dink ek het net ... wou help.”
"Wou help?" MacGil dreun, leun dan terug en brul van die lag.
"Jy wou help! Erec! Ons grootste en mees bekende ridder!”
Die vertrek het uitgebreek met gelag en Thor voel sy gesig opvlam, een keer te veel vir een dag. Kon hy niks reg doen hier nie?
"Staan en kom nader, seuntjie," beveel MacGil.
Thor kyk op in verbaasing om te sien die Koning glimlag af na hom, bestudeer hom en hygaan staan en beweeg nader.
"Ek sien adel in jou gesig. Jy is nie 'n gewone seun nie. Nee, nie gewoon in die minste nie….
MacGil maak sy keel skoon.
"Erec is ons mees geliefde ridder. Wat jy vandag gedoen het, is 'n groot ding. ‘n groot ding vir ons almal. As 'n beloning van hierdie dag, neem ek jou in as deel van my familie, met al dieselfde eer en respekteer wat enige van my seuns toekom.”
Die Koning leun terug en dreun: "Laat dit bekend wees!"
Daar kom 'n groot gejuig en trap van voete deur die kamer.
Thor kyk rrond, verbouereerd, nie in staat om alles te verwerk wat om hom gebeur nie. Deel van die koning se familie. Dit was buite sy wildste drome. Al wat hy wou gehad het was om aanvaar te word, om 'n plek gegee the word in die Legioen. Nou, hierdie. Hy was so oorweldig met dankbaarheid, blydskap, hy het skaars geweet wat om te doen.
Voordat hy kon reageer nie, het die kamer skielik uitgebreek in sang en dans en feesviering, mense vier rondom hom. Dit was chaos. Hy kyk op na die koning, sien die liefde in sy oë, die aanbidding en aanvaarding. Hy het nog nooit die liefde van 'n vaderfiguur gevoel in sy lewe nie. En nou hier was hy, 'n geliefde nie net deur 'n mens nie, maar deur die Koning, niks minder nie. In een dag, het sy wêreld verander. Hy het net gebid dat alles werklik was.
*
Gwendolyn baan haar weg deur die skare, wil graag die seun sien voor hy by die koniklike hof uitgehelp word. Thor. Haar hart klop vinniger met die gedagte aan hom en sy kon nie ophou om sy naam in haar gedagtes te maal nie. Sy was nie in staat om op te hou dink aan hom van die oomblik wat sy hom teëgekom het nie. Hy was jonger as sy, maar nie meer as 'n jaar of twee---en buitendien, hy het 'n era omtrent hom wat hom laat ouer lyk, meer volwasse as die ander, meer diepgaande. Van die oomblik toe sy hom gesien het, het sy gevoel dat sy hom ken. Sy glimlag vir haarself as sy hom gedink aan die ontmoeting, hoe verbouereerd hy was. Sy kon in sy oë sien dat hy dieselfde oor haar gevoel het.
Natuurlik het sy die seun nie eens geken nie. Maar sy het gesien wat hy op die toernooi baan gedoen het, gesien hoe baie haar jonger broer van hom gehou het. Sy het hom sedertdien dopgehou, bewus was daar iets spesiaals omtrent hom was, iets anders as die ander. Die ontmoeting met hom hom het dit bevestig. Hy was verskillend van al hierdie koninklike tipes, van al die mense wat hier gebore en grootgemaak is. Daar was iets verfrissend eg omtrent hom. Hy was 'n buitestaander. ‘n Gewone. Maar vreemd, met 'n koninklike houding. Dit was asof hy te trots was vir wat hy was.
Gwen baan haar pad na die boonste balkon se kant en kyk af. Hieronder is die koninklike hof versprei, en sy het 'n laaste blik van Thor as hy uitgely word, Reece aan sy sy.. Hulle is sekerlik op pad na die kamp, op te lei met die ander seuns. Sy voel 'n stekie van spyt, alreeds wonder sy, beplan, hoe sy kon reël om hom weer te sien.
Gwen moes meer oor hom leer. Sy moes uit vind. Daarvoor, sou sy moes praat met die een vrou wat alles weet oor enige iemand en alles wat aangaan op in die koninkryk: haar ma.
Gwen draai om en sny haar pad terug deur die skare, draai by die agterdeur gange van die kasteel wat sy soos die palm van haar hand geken het. Haar kop draai. Dit was 'n duiselingwekkende dag. Eerstens, die oggend se vergadering met haar pa, sy skokkende nuus dat hy wou hê dat sy, sy koninkryk te regeer. Sy was heeltemal onkant gevang , het dit nooit verwag, nie in 'n miljoen jaar nie. Sy kon dit nou nog skaars verwerk. Hoe kon sy ooit moontlik 'n koninkryk regeer? Sy stoot die gedagte van haar verstand, met die hoop dat die dag nooit sal kom nie. Na alles, haar pa was gesond en sterk, en meer as enigiets, al wat sy wou hê, was dat hy moes leef. Om hier te wees by haar. Om gelukkig te wees.
Maar sy kon nie die vergadering van haar gedagtes wegdruk nie. Iewers in daar, sluimerend, was die saad geplant dat een dag, wanneer daardie dag kom, sou sy die volgende wees. Sy sou hom opvolg. Nie enige van haar broers nie. Maar sy. Dit maak haar bang; dit het haar ook 'n gevoel van belangrikheid, vertroue, in teenstelling met enige sy ooit gehad het. Hy het haar geskik geag on te heers---sy---om die wysste te wees bo almal. Sy het gewonder hoekom.
Dit is ook, in sommige maniere, kommer wekkend vir haar. Sy aanvaar dat dit 'n groot hoeveelheid van die wrok en afguns veroorsaal---sy, 'n meisie, wat gekies is om te regeer. Reeds kon sy Gareth se afguns voel. En dit maak haar bang. Sy het geweet dat haar ouer broer ‘n verskriklik manipulerende mens was en heeltemal onvergeeflik. Hy sal hom deur niks laat stop om te kry wat hy wou hê, en sy haat die idee om in sy visier te wees. Sy het probeer om met hom te praat na die vergadering, maar hy wou nie eens na haar kyk nie.
Gwen hardloop af teen die wenteltrap, haar skoene eggo op die klip. Sy draai af in 'n ander gang, deur die agterste kapel, deur middel van 'n ander deur, verby 'n paar wagte, en in die private kamers van die kasteel. Sy moet met haar ma praat, wat sy geweet het nou hier rus. Haar ma het min toleransie vir hierdie lang sosiale sake nie---sy hou daarvan om ui te glip na haar private kamers en rus so dikwels as moontlik.
Gwen gaan nog 'n wag verby, deur 'n ander saal, dan uiteindelik kom sy tot stilstand voor die deur na haar ma se kleedkamer. Sy was reg om dit oop te maak nie, maar stop. Agter die deur, sy hoor gedempte stemme, hulle tone styg, en vermoed dat iets verkeerd is. Dit was haar ma, in die argument. Sy luister aandagtig en hoor haar pa se stem. Hulle baklei. Maar hoekom?
Gwen het geweet sy moet nie luister nie---maar sy kon haarself nie help nie. Sy reik uit en liggies stoot sy die swaar eikehout deure, gryp hom aan sy yster klopper. Sy maak dit oop op ‘n skreef en luister.
‘Hy sal nie in my huis bly nie," kom it kortaf van haar ma.
"Jy oordeel wanneer jy nie eens weet wat die hele storie is nie."
"Ek ken die storie," kap sy terug. "Genoeg van dit."
Gwen gehoor gif in haar ma se stem, en was uit die veld geslaan. Sy het so selde haar ouers hoor baklei---slegs 'n paar keer in haar lewe---en het nog nooit haar ma so opgewerk gehoor nie. Sy kon nie verstaan hoekom nie.
"Hy bly in die kamp met die ander seuns. Ek wil hom nie onder my dak hê nie. Verstaan jy?” drul sy voort.
"Dit is 'n groot kasteel,"spoeg haar pa die woorde terug. "Sy teenwoordigheid sal nie deur jou opgemerk word nie."
"Ek gee nie om of dit opgemerk word of nie. Ek wil hom nie hier hê nie. Hy is jou probleem. Dit was jy wat gekies het om hom in te bring.”
"Jy is ook nie so onskuldig nie," het haar pa geantwoord.
Sy hoor voetstappe, sien hoe haar pa windmakerig oor die vertrek stap en uit by die deur aan die ander kant, en dit so hard toeklap agter hom dat die kamer skud. Haar ma staan alleen in die middel van die kamer, en begin huil.
Gwen voel verskriklik. Sy het nie geweet wat om te doen. Aan die een kant, het sy gedink dat dit die beste om weg te glip, maar aan die ander, kon sy dit nie verduur om haar ma te sien huil, sou dit nie regkry om haar so daar te laat nie. Sy kon ook nie, nie vir enigiets, verstaan waaroor hulle gestry het nie. Sy aanvaar hulle stry oor Thor. Maar hoekom? Hoekom sou haar ma selfs omgee? Dosyne mense het in die kasteel gewoon.
Gwen kon haarself nie kry om net weg te loop nie, nie met haar ma in daardie toestand nie. Sy moes haar troos. Sy reik uit en saggies stoot sy die deur oop.
Dit kraak, en haar ma wiel om, onkant betrap. Sy frons na haar dogter.
"Klop jy nie?" vra sy kortaf. Gwen kon sien hoe ontsteld sy was, en voel verskriklik.
"Wat is verkeerd, Moeder?" vra Gwen,terwyl sy versigtig nader loop. "Ek bedoel nie om nuuskierig te wees nie, maar ek het die argument gehoor met Vader."
"Jy is reg; jy moet nie nuuskierig wees nie,” antwoord haar ma.
Gwen was verbaas. Haar ma was dikwels 'n handvol, maar was selde soos hierdie. Die krag van haar woede stop Gwen in haar spore 'n paar meter weg, onseker.
"Is dit oor die nuwe seun? Thor?” Vra sy.
Haar ma draai om en kyk weg, vee 'n traan af.
"Ek verstaan nie," druk Gwen . "Hoekom sal jy omgee waar hy bly?"
"My sake is van geen belang vir jou," sê sy koud, duidelik wil sy die saak te beëindig. "Wat wil jy hê? Hoekom het jy hierheen gekom?”
Gwen was nou senuweeagtig. Sy wou dat haar ma haar alles van Thor vertel, maar sy kon nie 'n erger oomblik gekies het nie. Sy maak haar keel skoon, huiwerig.
"Ek ... eintlik wou ek jou vra oor hom. Wat weet jy van hom?”
Haar ma draai om en vernou haar oë, agterdogtig.
"Hoekom?" Vra sy, met dodelike erns. Gwen kon voel hoe haar ma haar opsom, kyk reg deur haar en sien met haar ongelooflike persepsie dat Gwen van hom hou. Sy het probeer om haar gevoelens weg te steek nie, maar het geweet dit was nutteloos.
"Ek is net nuuskierig,"sê sy, onoortuigend.
Skielik gee die Koningin drie stappe in haar rigting, gryp haar arms rofweg, en staar in haar gesig.
"Luister na my," sis sy. "Ek gaan dit net een keer sê. Bly weg van daardie seun. Hoor jy my? Ek wil jou nie op enige plek naby hom hê nie, onder geen omstandighede nie. "
Gwen was geskok.
"Maar hoekom? Hy is 'n held.”
"Hy is nie een van ons nie," antwoord haar ma. "Ten spyte van wat jou pa dink. Ek wil hê jy moet weg bly van hom af. Hoor jy my? Maak ‘n gelofte aan my. Maak ‘n gelofte aan my nou dadelik.”
"Ek sal nie belowe nie," sê Gwen, ruk haar arm weg van haar ma se te-sterk greep.
"Hy is 'n gewone, en jy is 'n prinses," skree haar ma. "Jy is 'n Prinses. Verstaan jy? As jy enigsins naby hom gaan, sal ek hom verban van hier. Verstaan jy?”
Gwen het skaars geweet hoe om te reageer. Sy het haar ma nog nooit so gesien soos hierdie nie.
"Moenie vir my sê wat om te doen, ma,"sê sy, uiteindelik.
Gwen het haar bes gedoen op 'n dapper stem voor te hou, maar diep binne bewe sy. Sy het hier gekom om alles te wil weet; nou, voel sy vreesbevange. Sy het nie verstaan wat aangaan nie.
"Doen soos jy wil," het haar ma gesê. "Maar sy lot lê in jou hande. Moenie vergeet nie. "