Dornrösjche un de böse Froschkönisch

Text
0
Kritiken
Leseprobe
Als gelesen kennzeichnen
Wie Sie das Buch nach dem Kauf lesen
Dornrösjche un de böse Froschkönisch
Schriftart:Kleiner AaGrößer Aa

Frank Fodderwestje, De Märjscheongkel

Dornrösjche un de böse Froschkönisch

... un annere grimmische Märjschegeschischde uff hessisch, die wo lusdisch sin

Dieses ebook wurde erstellt bei

Inhaltsverzeichnis

Titel

Vorwort/Der Autor über sein Buch

Ebbisode I: Kabiddel 1

Ebbisode I: Kabiddel 2

Ebbisode I: Kabiddel 3

Ebbisode I: Kabiddel 4

Ebbisode I: Kabiddel 5

Ebbisode I: Kabiddel 6

Ebbisode I: Kabiddel 7

Ebbisode I: Kabiddel 8

Ebbisode I: Kabiddel 9

Ebbisode I: Kabiddel 10

Ebbisode I: Kabiddel 11

Ebbisode II: Kabiddel 1

Ebbisode II: Kabiddel 2

Ebbisode II: Kabiddel 3

Ebbisode II: Kabiddel 4

Ebbisode II: Kabiddel 5

Ebbisode II: Kabiddel 6

Ebbisode II: Kabiddel 7

Ebbisode II: Kabiddel 8

Ebbisode II: Kabiddel 9

Impressum neobooks

Vorwort/Der Autor über sein Buch

Dornrösjche un de böse Froschkönisch isse hessische Parrodie uff diwersse grimmische Märjschegeschischde, die wo middenannäer verworschtdelt werre un allsema aach e bissi dorsch de böse Wollf gedreht werre. Dodedriwwer hinaus sin aach jeede Menge eigebaude Späschel-Effeggts (Spezjaal-Effekde, waaßtde) mit dodebei, wo manschema aach e bissi zwaadeudisch unnäer die Görddellinje gehe. Abbäer nur e ganz klaa bissje, gell.

Die Gebrüdäern Grimm, wo jo ursprünglisch aus Hanau stamme, wördde sisch vermuttlisch schebb lache, sisch die Haarn raufe oddäer sisch im Graab erumdrehe. Mär waaß es net.

Isch möscht aach nochema ausdrigglisch bedoone, däss däs hier uff gar kaan Fall e Veräbbelung von de Grimms Märjsche sei soll, gell! Im Geeschedeil. Es werre aach so mansche Unstimmischkeide, Ungereimdheide un sonsdische offene Fraache, die wo in de Orgginalwerssjone von de Brüdäern Grimm net beantwortt' werre uffgekläärt. Däs Buch bringt also aach e bissi Lischt in de dungkle Märjschegeschischdewald.

Fäer Leser, die wo midde hessische Spraach un Reschtschreibung noch net ganz soo vertraut sein sollde (mär waaßes jo net, gell) hodde Dollmättscher sischema die Mieh gemacht, mansche Wörddäern oddäer Satzdeile, grad am Aafang aachema ve'einzelt zwischedorsch ins Hoochdeutsche ze iwwersetze, ohne awwer däss de Lesefluss dodebei de Bach enunnäer geht.

Isch sollt viellaascht aach noch erwähne, däss isch von de Gewidderhex dodezu genödischt worre bin, däs Buch mei Fraa, de Könischin Agnes die Ersde un mei'm Filljus, Prinz Käwinn de Ersde (un uff jeedefall Letzde!) ze widdme. Mer wolle jo net, däss de Buddzdeiwel de Wischmobb in die Egg feuäert un in de Hausfrauestreik geht, gell. Sonst kann isch mer mei Klamodde demnääschst selwer wäsche.

Isch wünsch eusch uff jeede Fall viel Spass beim Lese un guude Unnäerhaldung, ihr liewe Leutd!

Euern Märjscheongkel

Frank Fodderwestje

Ebbisode I: Kabiddel 1

Vor Uuuurzeide – ei schonn eewisch lang her gell – war ma ärschendso'n Könisch un e Könischin, die wo ärschendwo im Närschendwo, ärschendwannemo in ärschendso'm Schloss gewohnt habbe un die wo unbedinggt e klaa Bobbelsche [kleines Kind/Baby] habbe wollde.

Un jeeden, abbäer aach wärkklisch jeeeeeeden Daach [Tag] habbe se zesamme immäer wieddäer gebeetsmühlearddisch [gebetsmühlenartig] im Duett gesproche: »Ach wemmäer [wenn wir] doch e Kind hädde, ach wemmäer doch e Kind hädde. Ei hädde mer [wir] doch bloß e klaa Bobbelsche…« un so weidäer. Abbäer immäer hadde se kaans bekomme [Aber immer hatten sie keins bekommen].

Aach ka Wunnäer [Wunder], gell. Ei, hätt de Könisch ma bessäer jeeden Daach die Könischin vernasche solle, anstatt sisch jeeden Daach de digge Wambes [Wanst] mit Rippsche un Kraut vollzehaache un de ganzse Daach nuär rumzejammere un sisch alle Ridd [ständig] liddäerweis de Äbbelwoi in die Bäernn [in die Birne] neizeknalle, dann hätt's aach schonn lang geknussbäert in de Baggstubb [schon längst geknuspert in der Backstube].

Uff de annäern Seit kammär [Andererseits kann man] deem Könischspärsche aach kaan Vorwurff mache. Isch maan [Ich meine], de Könisch Imbodenz II (de Zwoode) is de ganzse Ärschäer, woss mär [den man] halt ebbe als Könisch so hot, mit de Zeit ganzs gewalldisch uff die Kroonjuweele g'ange.

Un die Könischin, Frigiede hot se gehaaße [Frigiede war ihr Name], hot aach ka rischdisch Lust gehabbt. Ei wie soll mär [man] dann aach Lust uff ebbes [auf etwas] habbe, wåss mär net kennt un dodeher [daher] gar net waaß [weiß], uff woss mär iwwerhaupt [überhaupt] Lust habbe soll?

Un weil däs halt ebbe so war, wie's geweese is, hot die Könischin desdeweesche [deswegen] immäer Zuggäer uff die Fenstdäerbank druff gestreut un jeeden Daach druff gewartt' [darauf gewartet], däss de Klabbäerstorsch [Klapperstorch] vorbeigeflooche kimmt: »Ach hädde mer doch e klaa Bobbelsche …«

Abbäer de Klabbäerstorsch is eifach net gekomme – ebbesoweenisch [ebensowenig] wie de Könisch.

Ei wass dann? Um ze komme musstde als Grundveraussetzung erstdema [erst einmal] de digge Äbbelwoischwelles [Saufkopf/Apfelweinkopf] frei habbe un außerdeem wisse, wie mär die Bienekönischin (un)aaständisch bestäubt.

Wenn en imbodende Rasselbock uff de Weid' mehr Bock un Ahnnung gehabbt hot, wie unsäern labbeduddelische Könisch hier gell, dann is däs schonn mehr als nuär e bissi traurisch.

Un e Könischin mim ausgeprääschtde Klabbäerstorschkommplecks [mit einem ausgeprägten Klapperstorchkomplex] waaß halt ebbe aach net, wosses mit de Blümmsche un Biensche uff sisch hot.

Wie deem aach sei – aanes Daaches hot sisch's zugetraache [trug es sich zu], däss sisch die Könischin, wie jeeden Sonndaachmoind [Sonntagmorgen], naggisch gemacht hot. Abbäer net fäer mim Könisch [um mit dem König] in die Kist nei ze springe – naaaa – sonnäern [sondern] fäer drauße in de See nei ze hibbe, wo ringserum um däs Schloss drummerum geleesche hot.

Un weil die Könischin allsemol [manchmal] geisdisch e klaa bissi [ein kleines bisschen] im Nachthemdsche unnerweeschs [geistig verwirrt] war (mär kännt aach saache, se war eifach en leischde Tigg ze guudgläubisch geweese) hot se sisch in ihre Ve'zweiflung immäer unnäer Wassäer gedungkt, fäer nach Kinnäerseele ze guggele. [Sie ist abgetaucht um nach Kinderseelen Ausschau zu halten]

Ei jo, wåss willst'n mache? Se hot halt ebbe gemaant [Sie hat gemeint/Sie glaubte], die SEEle von Kinnersche [Kinderchen] wördde im SEE rumschwimme, die då unne uff ihrn Eltdäern wardde wördde.

Dann wördd ärschendwann de Klabbäerstorsch komme, der wo die ferddische Kinnäerschäer aus'm Schlossgarddeteisch fischtd, in so e Beudelsche neistobbt, dodedruff mit deem klaa Bobbelsche im Schnaabel nuff flieht un deen bläerrende Schreihals uff de Fenstdäerbank von de Schloofstubb ableescht.

Un am näschstde Morsche, wenn die Herrschaffde dann uffwache, wördd endlisch der ihrn Wunsch in Erfüllung gegange sei. Un däs habbe die wärkklisch allen Ernstdes geglaabt du.

Waaßtde wåss isch maan? [Weißt du was ich meine?]

Isch maan, däs is schonn e bissi nebbäer de Kabb oddäer? [… das ist schon ein bisschen verrückt.]

Abbäer dodevon ma abgesehe – selbst wenn de klabbäernde Fladdäermann midde dünne Stelze [… der klapperende/klapprige Flattermann/Vogel mit den dünnen Beinchen] 's daadsäschlisch uff die Kett bekomme hätt, däs dobbeldde un dreifache von sei'm eischene Körbbäergewischt geesche die Schweerkraft, nuff in de zwaade oddäer soggar in de dridde Stogg ze buggsiere [schleppen], hätt jo immäernoch e klaa Restrissiko bestanne, däss de klaane Strampläer von de Fenstdäerbank nunnäerseeschelt [heruntersegelt] un zerigg [zurück] in de Dümbel neiplatscht [in den Tümpel hineinplatscht], von wo en däs klabbrisch' Feddäervieh vorhäer mit Mieh un Nood nausgeangelt hot, gell. Däs nuär ma nebbebei erwähnt.

 

»Ach wemmäer doch e Kind hädde. Ach wemmäer doch e Kind hädde…«

Ihr liewe Leut un Kinnäer.

Von Moins bis Åwens nuär Gewimmäer.

Es word net bessäer,

awwer dodefäer [dafür] schlimmäer.

Un alls noch net un immäernoch net, hadde se ka Bobbelsche bekomme net. Däs därff net wahr sei, du. Wenn de däs aanem verzähle wörds, der wödd nuär mim Kobb schiddele. [Wenn du das einem/jemandem erzählen würdest, derjenige würde nur mit dem Kopf schütteln.]

Abbäer, wåsse Wunnäer [welch Wunder], de Wunsch vom Könisch un de Könischin sollt schonn bald in Erfüllung gehe. Mär soll's net glaabe, gell.

Ei bass uff jetzz! Wie die naggisch' Könischin mit ihr'm schweere Bobbes so im seischtde Gewässäer am Beggerand rummplannsche duud un fröhlisch ihr'n Blummegardde gießt, kimmt uff einmol en fedde Frosch aageschwomme, krabbeltd nuff uff en Steinsche obbedruff un belunst [beobachtet] de Könischin baam Baade – de klaane Lustdmolsch.

De Frosch guggt sisch däss e Zeit lang genisslisch mit aa un säscht dann: »Ei guude, wie?« [Hallo, wie geht's?]

Ganz erschrogge dreht sisch die Könischin panisch in alle vier Himmelsrischdunge um, guggt deen Frosch mit grooße Aache un weit uffgerissene Schnuud aa un schlääscht reflexarddisch die Händ vor ihrn schweere Äbbel [voluminöser Busen] übbäer Kreuz zesamme.

Abbäer net däss de jetzz maanst die Könischin hätt sisch desweesche erschrogge, weil de Frosch so hässlisch war un aach noch spresche konnt – Naa, naa.

Weil dammåls konnde Frösch nämlisch noch räedde un habbe gebabbelt, grad wie deene däs Kwakkmaul [Quarkmaul/Froschmaul] gewackse is. Babbelfrösch ware in deere Zeit [zu dieser Zeit] genauso selbstväerständlisch geweese wie baaspielswaase aach Babbelfisch, Babbelbärsche oddäer aach Babbelbäumsche [Laberfische, Laberbärchen oder auch Laberbäumchen].

Jeedefalls so'n hässlische Frosch is de Könischin noch net übbäer de Weesch [Weg] gehibbt. Un die hot wärkklisch schonn en ganzse Aarsch voll [jede Menge] Frösch g'sehe. Abbäer so aanäer – eeeeschelereeeschend [ekelerregend], kann isch däer saache, du. [kann ich dir sagen]

Jeeden annäern [Jeder andere] hätt wahrscheinlisch en Breschreiz bekomme bei deem widdäerwärddische Aabligg [Anblick], un däs Middachesse vom Vordaach riggwärtts [rückwärts] gegesse.

Abbäer wåss willstde dann aach erwardde von so'm schleimische, breitmäulische Miggefängäer, der wo de ganzse Daach in dreggische Morasde un Algetümbbele rumdümbeltd un im Schlamm rumwiehle [herumwühlen] duud?

Mär säscht zwar, Alge un Schlammkuure sin gesund un guud fäer [für] die Haut gelle, abbäer trotzdeem war de Frosch dermaße versifft un hot so unabbedittlisch aasg'sehe [unappetitlich ausgesehen], däss mär die Missgebortt [Missgeburt] noch neddema [noch nicht einmal] in de Pann [Pfanne] hätt bruzzele [braten] wolle un grad an die Wand hätt klattsche könne. Un vor so aanem [vor so einem] hot sisch die Könischin geschäämt. Weesche ihrn Blöße, waaßtde.

Im erstde Mommentd hot die Könischin wahrscheinlisch gemaant, däss ärschendso en dreggische Heggebockbångäert aus de Hegg gekroche gekomme is, um de naggisch' Könischin en Haasegespräsch [belangloses Gequatsche/oberflächlicher Smalltalk] uffzezwinge, oddäer wåss waaß isch.

Un obwohl de Frosch wärkklisch aasgesehe hot wie unnäer alläer Sau, war die Könischin dann doch erleischtdäert [erleichtert] geweese, dässes [dass es] nuär en harmmlose Frosch war.

Abbäer von weesche [von wegen] harmmlos du. De uffgedunsene Kwarkkbeudel hot's faustdigg hinnäer de Froschlöffel gehabbt.

»Ei wo kimmst dann du uff eima [auf einmal] her?«, säscht die Könischin ganz erstaunt. »Isch habb disch gar net komme härrnn [hören]. Wie lang hoggstde dann iwwerhaapt schonn då?«

»Och, noch net lang«, säscht de Frosch. »Isch bin grad ebbe gekomme. Hier horschema Mädsche [hör mal Mädjchen!]. 'S geht misch zwar aaschentdlisch nix aa [Es geht mich eigentlich nichts an]. Isch habb däs aach nuär so ganzs beiläufisch am Beggerand mitbekomme…«

»Ei, wass dann?«, frääscht [fragt] die Könischin neugierisch.

»Ei…«

»Ei wass? Ei, wass dann?«, unnerbrischt die Könischin de Frosch ungeduldisch.

»Ei låss misch dochema ausbabbele, Kerlle naa!«, säscht de Frosch energgisch.

»Ei dann babbel doch endlischema! [Dann sprich doch endlich mal] Woss hostde dann mitbekomme? Wass dann?«

»Ei, däss de däer e klaa Bobbelsche wünnsche duus' [tust]«, säscht de Frosch.

»Ei, woheer willst'n du däs wisse???«

»Ei wass dann? Isch hibb halt allsema [manchmal] uff deen Staa [Stein] un låss misch von de Sonn e bissi bruzzele. Un dodebei krieht [Und dabei kriegt/bekommt] mär ebbe so Einisches mit, wåss do obbe bei eusch in euern königlische Schlossgemääschäern [königliche Schlössgemächer] so abgehe duud.«

»Ach, mein kwaakkende Freund«, seufztd die Könischin, »du host jo Lauschäern wie e Maulworff [du hast ja Ohren wie ein Maulwurf]. Mer habbe es wärkklisch net leischt mommendaan [momentan]. Ei, wemmäer doch bloß…«

»Jo, isch waaß – e klaa Bobbelsche hädde«, unnäerbrischt de Frosch die frigied' Könischin un hot bei sisch gedengkt: Langsamm kann ich's nimmäer [nicht mehr] höre.

»Ach, däs wär schee [schön] – so schee. Abbäer de Klabbäerstorsch will eifach net komme. Dodebei streu isch doch immäer reeschelmeeßisch Zuggäer uff die Fenstdäerbank obbedruff. Isch waaß oifach net wåss isch ve'kehrt mach un wåss isch üwwerhaabt noch mache soll.«

Dodedruff [Daraufhin] de Frosch: »Noå joå, in de Reeschel klabbäerdd's sowwiesso net [In (während) der Regel klappert es sowieso nicht]. Un wer säscht dann dässes an dir liesche muss? Isch maan, es geht misch zwar nix aa, gell. Abbäer wenn isch där [dir] ma en klaane Dipp gebbe därff; un aach wenn's disch jetzz viellaascht aas de Schlabbe haacht [auch wenn es dich jetzt vielleicht aus den Pantoffeln haut] – abbäer de Klabbäerstorsch, gell – deen gibbt's nuär im Märjsche.«

»Wåss?!!«, schreit die Könischin empörtt. »Jetzz bin isch abbäer doch von de Sogge! [Die Königin ist fassungslos] Halt bloß dei babbisch Gusch du Babbelmaul un räedd kaan Kwarkk. [Halt deine klebrige/schleimige Klappe, du Schwätzer un rede keinen Quark] Sischäer gibbt's de Klabbäerstorsch in escht!«

»Hostde viellaascht schonnema aaner gesehe, du Blitdzbäernnsche? [Blitzbirne]«, säscht de Frosch.

»Naa, abbäer isch waaß ganzs genau, däss de Klabbäerstorsch ärschendwo do drauße dorsch die Geeschend schwäerrtt [schwirrt] un ärschendwannema bei uns dahaam [daheim] nunnäer geflooche kimmt. Do bin isch mär ganzs, ganzs sischäer.«

»Ärschendwannema«, säscht de Frosch mit halb offenne Aachedeggel [Augenlider]. »Tzsss, du bis' mer viellaascht e Schneewittsche [naives Ding]. Do kannstde awwer lang wardde du. Dann verraat mer dochema, woheer de dann übbäerhaabt wisse wills', dässes en Klabbäerstorsch gibbt, wenn de noch neddema aanäer gesehe host?! [wenn du noch nicht (ein)mal einen gesehen hast]«

»Ei, däs habb isch ma gehäert [gehört]. Oddäer willstde mer viellaascht verzähle [erzählen/weiß machen], dässes net so is?«

»Mädsche, Mädsche«, säscht de Frosch, »glaab doch net däs doll Geschäerr, wo jeeden dusselische Babbelhannes verzabbe duud [glaub' doch nicht den Blödsinn, den jeder Dummschwätzer verzapft]. Däs sin doch alles nuär an de Haarn herbeigezoochene Ammemärjsche [Ammenmärchen], von deene die Hälft dodevon frei erfunne sin – Ei, die Leut habbe halt ebbe e leebhaft Fandasie un reime sisch däs so zesamme, grad wie deene däs in den Kram nei basst.«

Dann uff einmol kimmt die Könischin so bissi ins Grübele un de Frosch säscht: »Hier horschema Prinzessje…«

»Isch bin kaa Prinzessje! Ich bin die Könischin, du Ocksefrosch!«, säscht die Könischin beleidischt.

»Hier Fräuleinsche, jetzz spiel ma net gleisch die beleidischt' Lewwerworscht [beleidigte Leberwurst] un zieh net so e Flunsch [mach nicht so ein beleidigtes Gesicht]. Erstdensema [erstens mal] räeddstde [redest du] net mit nem Ocksefrosch, sonnäern wenn dann mit ner Krööt. Un zwaadens [zweitens], wenns de disch schonn Könischin nenne duust gell, dann solldestde abbäer aach schonnema wåss dodevon gehäert habbe, däss so e Märjschefandasiegestalt aus de Fabbel, net eifach so dorsch die Wallabamba düst un nach'm Zuffallsprinziepp klaane Bobbelsche an kinnäerlose Päärsche verdeile duud, die wo ka Ahnung von de Bärschtderei ['Bürsterei' i.S.v. Sex/Geschlechtsverkehr] habbe.«

Do hot die Könischin viellaascht bedäbbäertd aus de Unnäerwäsch geguggt, du. [Die Königin hat verdutzt/verstörtt dreingeschaut]

»Isch verrat däer jetzzema e klaa Gehaamnis [ein kleines Geheimnis]«, fährt de Frosch fortt. »De Klabbäerstorsch haaßt nämlisch gar net Klabbäer-Storsch, sonnäern – un jetzz halt disch fest – Klabbäer-Frosch. Däs issen kleine abbäer feine Unnäerschied, maanstde net aach? [meinst du nicht auch?]«

Dodedruff is die Könischin in sisch gekehrt. Un wie se so im Gedangke versungke war, zubbelt [zupft] die naggisch Könischin so e bissi an ihr'n Knosbe [weibl. Brustwarzen/Nippel] gell, kratzt sisch unne am Loddusblümmelsche [Lotusblume/Schambereich] un obbe am Däätz [Kopf] un hält sisch de Zeischefinggäer uff die Unnäerlipp: »Hmm…«

Säscht de Frosch: »Un? Bimmelt's jetzz im Obbäerstübbsche?«

»Ei wenn däs wärkklisch net gelooche is, wåss du säschst, dann wördd däs jo bedeude – låss mischema raade – dann bis' du de Klabbäerfrosch?!«

»Riiischdiiisch!«, entgeeschentd de Frosch mim breide Grinse in de Wiesaasch. [Gesicht/Visage]

»Ei, isch wäerd [werde] verriggt«, säscht die Könischin. »Jetzz braat mer abbäer aanäer en Storsch du!«

»Siehstde [Siehst du]«, säscht de Frosch, »eebe host es geschnaggelt [Jetzt hast du es kapiert]. Mär muss ebbe allesmol nuär e klaa Denkaastößsche gebbe unnema e bissi iwwerleesche [überlegen]; dann kimmt mär ärschendwann von ganz elaans dodehinnäer [von ganz alleine dahinter]. Mär muss sisch halt sei eischen' Gedangke mache un därff net jeeden Scheißdregg glaabe, deen de Pöbel [gemeines Volk] un die dreggisch' Lumbebagaasch [Lumpengesindel/Halunken] von sisch gebbe duud.«

Säscht die Könischin: »Ach wåss bistde fäern schlaue, neunmakluuche un sibbegescheide Spitzkliggäer. [neunmalkluger und siebengescheiter Klugscheißer/Besserwisser] Oh, liebäer guudäer Klabbäerfrosch, wåss bin isch so froh. Hurraaaa, jetzz bekomm isch endlisch mei klaa Bobbelsche!«

Säscht de Frosch: »Ei jo. Viellaascht kann isch dir dodebei e bissi uff die Spring helwfe.«

»Wåss haaßt'n hier viellaascht? Ei isch dengk du bis' de Klabbäerfrosch?!«

»Ei sischäer däs. Nur die Ruh mein Mäuselsche«, säscht de Klabbäerfrosch gelasse. »Abbäer e klaa bissi musstde aach wåss dodefäer due [dafür tun] un selbst Hand aaleesche [anlegen], gell.«

»Alles, liebäer, guudäer Klabbäerfrosch, alles. Isch mach alles wåss de wills'!«

Die lernnt abbäer schnell, hot de Frosch bei sisch gedengkt.

»Nuär, wåss zum Guggugg soll isch dann sonst noch mache, als druff ze wardde, däss de Klabbäerfrosch kimmt? Abbäer jetzz braach isch jo aach net mehr wardde, weil de jo jetzz endlisch 'komme bis', gell!?«

»Die Fraach [Die Frage] is sischäer net gänzlisch unbereschdischt, mei Guudste. Viell wischdischäer wär abbäer die Fraach, wann de Könisch Labbarsch II. [König Schlappschwanz der Zweite] endlischema kimmt – un zwar aus'm Kwarkk. Weil ärschendwann muss mär jo aache ma ze Podde komme. Un mer wolle doch net, däss däs Kind in de Brunne neiplatscht un elendiglisch absäuft.«

 

»Du babbelst e bissi in Rätszele, kann däs sein? Abbäer isch glaab isch waaß schonn, wåss de mer dodemitd verkliggere [damit sagen] wills': De Klabbäerstorsch is jo in Wärkklischkeit kaan Voochel, sonnäern e Fröschelsche. Äh, un weil Frösch net fliesche [fliegen] könne gell, kann de Klabbäerfrosch däs Bobbelsche aach net im Fluuch [Flug] verliere un in de Brunne nei blummse låsse. Stimmt's oddäer habb isch rescht?«

»Dei weiblische Loggik, euer königlische Hoheit, fängt langgsamm aa misch ze fasziniere.«

»Abbäer wåss isch alls noch net verschdeh: Wåss hodd'n jetzz de Könisch dodemitd ze due?«, wolltd die sischtdlisch verwirrde Könischin wisse.

»Dodezu kann isch däer saache, däss e Blümmelsche wåss net gegosse wärdd, aach net blühe kann un ärschendwann eigeht wie e Priemmelsche [Primel] in de glühendheiße Middachssonn, waaßtde.«

»Däs stimmt. Abbäer isch kabier [kapiere] immäernoch net, wåss däs mit mei'm [meinem] Bobbelsche ze due hot?«

»Isch geh ma starkk dodevon aus, däss dir de Begriff Blümmschesex nix säscht, oddäer?«

»Naa! Däs habb isch jo noch nie gehäert. Wåss soll'n däs sei?«

»Ei bassema uff [pass mal auf], Liebsche«, säscht de Klabbäerfrosch ganzs ruhjisch. »Mer fange jetzz ma ganz von unne aa. Erstdema klär isch dischema uff, iwwer die Sach' midde Blumme un midde Biene. Un wenn de däs gerafft host, dann besteische [besteigen] mer die näckst' Stuuf un dringe bissi diefäer in die Maderje [Materie] ei. Wåss hältst'n dodevon?«

»Ei weeschemir [Wegen mir/Meinetwegen]. Wenn's dann unbedinggt sei muss un sisch's net vermeide lässt. Hauptsach isch krisch [bekomme] endlisch mei Bobbelsche.«

»Flanz disch erstdema hie [Pflanz disch erstmal hin], mach däer's bekweem un entspann disch. Dei Klamodde kannstde ruhjisch aasgezooche låsse. Jetzz späerrma die Lauschäerschäer uff un horsch mer ma ganz genau zu…« [Jetzt sperr mal die Ohren auf und hör mir mal ganz genau zu.]

Dann is die klatschnass' Könischin aas'm Wassäer gestiesche, hot sisch uff den Staa dodezu gesetzt un gespannt un gebannt deen Wordde vom Klabbäerfrosch gelauscht: »An mansche Daache fliescht die Biene, summ summ summ, nur eifach sinnlos in de Geeschend rum. An annäern Daache sucht sich däs Biensche die schärfstde Pimpernelle die es find', um se nach all'n Reescheln der Kunst ze bestäube – manschema ganz langsamm un manschema ganz geschwind…«

Mer wolle jetzz net diefäer ins Dedeil gehe [tiefer ins Detail gehen], gell. Jeedefalls kammäer sisch vorstelle, däss däs en ganzs schääne Akt geweese sei muss, e unbestäubtde Blüt, die von Blummegiesse un Bienestisch kaan blasse Schimmäer gehabbt hot, de Geschleschtsakt ze erklääre.

Däs hot däs heile Weltbild wo die Könischin bis dodehie [bis dahin] gehabbt hot, doch schonn e bissi erschüddert. Abbäer de Klabbäerfrosch war halt aach en eiskalde Prooffi, der wo ebbes [der etwas] von sei'm Handwersch [Handwerk] verstanne hot un hot sei Ding knallhartt un gnaadeloos dorschgezooche, ohne Riggsischt uff Verlust von de Könischin ihre Jungfräulischkeit.

De arme Könischin wär sischäerlisch so mansches Eelend erspaart geblibbe, wenn de labbeduddelisch' Kwadraatsimbel von Könisch net so e versoffen Traandutt [Trantüte/Lahmarsch] geweese wär un net genauso'n närrische Klabbäerstorschfeddischist [Klapperstorchfanatiker/-fetischist], wie sei Fraa. Mär säscht zwar, gemeinsaame Inderesse verbinne, abbäer trotzdeem därff mär sisch dochema die bereschdischtde Fraach stelle, fäer wåss die zwa übberhaupt geheiraat' habbe. Däs kann's doch net sei.

Do muss erstdema so'n klabbäernde Knallfrosch aagehibbt [angehüpft] komme, der ma Frakdur babbelt [der mal Fraktur/Klartext redet] un der wo die Könischin aus ihr'm Dornrösjcheschlåaf uffwegge [aufwecken] duud.

Wo de Klabbäerfrosch dann korzz vor Sonneunnäergang [Sonnenuntergang] ferddisch war mit saanäer Uffklärungspreedischt [mit seiner Aufklärungspredigt] un die Könischin um haaresbreide am Nerffezesammeschogg [Nervenzusammenbruch] vorbeigeschliddäert is, säscht die Könischin: »Un soo eeschlisch versaude Schweinekraam muss mär wärkklisch mache, nur fäer e klaa Bobbelsche ze bekomme? Fui Deiwel [Pfui Teufel], däs is jo pärwerss! Ei, un däs fällt mer jo ebbe erst ei: Wo host dann du iwwerhaapt die ganzse oddinääre Ausdrigg un obszöne Reedensardde her? Däs treibt ei'm jo die Schaamesröde in die Bagge nei, Kerlle naa!«

»Jo«, säscht de Frosch, »gelernnt is halt gelernnt, gell. Wåss willst'n mache? Däs Lebbe is ebbe ka Bonnyhoof [Ponyhof]. Un von nix kimmt halt ebbe aach nix – ma jetzz vom Urknall abgesehe, gell.«

Säscht die Könischin: »Isch glaab isch krisch Migrään [starke Kopfschmerzen/Migräne]. Gibbt's dann wärkklisch kaan annäern Weesch? Wåss habbe mer dann noch fäer Optzjoone?«

»Glaab mer's, es is wärkklisch die aanzsischst' Möschlischkeit. Zemindest fällt mer mommendaan spondaan nix anneres ei, wie mer's sonst bewerkstellische könnt. Mär kann nadierlisch [natürlich] aachema die Stellunge warriabbel gestalde, fäer e bissi Abweckslung in die ganzse Geschischtd neizebringe. Awwer vom Grundprinzipp her isses immäer's Glaasche. [immer das Gleiche]«

»Ei wenn däs so is, dann blaabt mer wohl nix annäer's iwwerisch [übrig], als wie in den saure Abbel nei ze beiße un deen klaane Prinz vom Könisch wach ze riddele un ze schiddele [zu rütteln und zu schütteln]. Mer wäerd schonn ganzs schlescht, wenn isch nuär draa dengk.«

»Mach däer ma ka Sorsche [Sorgen], mei Schneggelsche. Mär gewäehnt sisch an alles. Däs bekimmstde schonn gebagge. Un nix wäerd so haaß vernascht, wie's gebagge wäerd [nichts wird so heiß gegessen, wie es gekocht wird] – merk dir däs, gell. Wenn de disch wie besproche an alle Dedeils halde duust, die wo isch däer verkliggäert habb, dann proffezei isch däer, däss sisch dein Wunsch in weenischäer als em Jährsche erfülle duud. Därffst halt abbäer aach de Eisprung net verbasse, gell! Wenn de uff Nummäer sischäer gehe wills', treibst es am bestde an alle Daache – außäer nadierlisch du host dei Daache, gell.«

»Ei jo, däs habb isch aach alles soweit verstanne. Abbäer wåss'n, wenn isch woss ve'kehrt mach baam Ve'kehr, un es dann doch längäer dauäertd wie e Jahr? Isch wartt doch schonn sooooo lang uff moi klaa Bobbelsche!«

»Ei däs is doch alles kaa Probleemsche, mei Täubsche. Wenn de soweit bist, dann säschstde beschaad [dann sagst du bescheid] un nimms' misch åwends [abends] ma mit nei in die Schloofstubb [Schlafzimmer] von dir un dei'm Luschekönisch då, setzt misch uff die Fenstdäerbank obbedruff, un dann gugg isch mer däs Drama ma ganz aus de Näh von de Vöschelpersbektiewe aus aa. Isch zeisch däer dann schonn wo's lang geht un wo de Hammäer hängt – fäer de Fall, dässes net ganz rund laawfe sollt.«

»Ach, däs is abbäer wärkklisch lieb von dir, liebbäer Klabbäerfrosch. Däs gibbt mer dann aach e bissi Sischäerheit uff de Mattratz.«

»Ei jo, isch bin halt en Nedde [ein Netter] – in de Luftd, zu Lande un zu Wassäerbedde. Klaane Scherzz am Beggerand, hahaha«, lacht de Frosch.

»Därff isch däer als Zeische maanäer Dangkbarkeit viellaascht e klaa Schmatzersche uff dei Pausbäggelsche gebbe, liebbäer Klabbäerfrosch?«

»Ei sischäää!«

Dann hot die Könischin deen glitdschische Frosch in die Händ genomme un gesäscht: »Abbäer net, däss de disch innen [in einen] hübbsche Prinz vewandele duust, gell?«

»Naa, naaaaa – mach däer ma kaan Kobb. Däs isse anner Märjsche. [Das ist ein anderes Märchen]«

»Guuuud. Weil mit schääne Prinzse, die wo bei uns dehaam in de Schloofstubb uff de Fenstdäerbank rumtorrne [herumturnen], mäscht de Könisch nämlisch korzze Prozess, waaßtde. Dann zieht er sei lang Schwert aus de Scheid' gell, un dann gibbt's en ganzs gewaldische Ko-iddus-inde-rubbdus [Coitus interruptus]. Un däs wolle mer jo net.«

»Däs stimmt. Däs wär dann e bissi kontraproduktiiief. In deere korzze Zeit, muss mär saache, hostde wärkklisch schonn viell gelernnt.«

Um däs Ganzse jetzzema e bissi ze beschleunische, gell…

Die Könischin hot net nuär en neue Freund gewonne, wo zwar noch hässlischer war wie'n Ocksefrosch, dodefäer hot se abbäer endlisch ihre Unschuldischkeit [Unschuld] verloore. Un schonn korrze Zeit nach de Entjungferung hot die Könischin en abarddische Heißhungäer bekomme un von A wie Abbelkuche bis Z wie Zwiebbelkuche, alles dorschenannäer in sisch neigehaache wåss aach nuär halbweeschs essbar war. Dann isse aasennannäer g'ange [auseinander gegangen] wie'n Brauereigaul, un ka Jahr späder, genau wie's de Klabbäerfrosch vorhergesäscht hot, habbe se e bildhübbsch Mädsche aus'm Freudedeisch geanggelt.

Un weil im Schlossgardde so'n scheene Dornnebusch gestanne gehabbt hot, wo laudäer roode Roose nausgewackse sin, habbe se de klaa Knåddel [kleine Knuddelige/Knuffel] deen scheene Naame Dornrösjche gegebbe.

Un weil däs klaa Märjscheprinzzesselsche ebbe so en knuffelische un goldische Fratz war, hodde Babba e grooß' Fest veranstaldet.

Jetzz könnt mär nadierlisch dodedrüwwer spegguliere, ob de Könisch aach e Geborrtsdaachsparddy g'ebbe hätt, wenn däs Klaa so hässlisch aasgesehe hätt wie de Klabbäerfrosch. Abbäer do wolle mer erst gar net driwwer nachdengke, gell.