Buch lesen: «Trotseer Het Hart Niet»

Schriftart:

De Legende Van Het Hart Van De Tijd

Hoofdstuk 1 "Geheime liefde"

Hoofdstuk 2 “Ochtendangsten”

Hoofdstuk 3 “Kus van jaloezie”

Hoofdstuk 4 “Ga niet”

Hoofdstuk 5 “Gevaarlijke jaloezie”

Hoofdstuk 6 “Misverstanden”

Hoofdstuk 7 “Vragen”

Hoofdstuk 8 “De keerzijde”

Hoofdstuk 9 “Gevoelens niet langer verborgen”

Hoofdstuk 10 „Leugens der waarheid”

Hoofdstuk 11 “Liefde, haat en jaloezie”

Hoofdstuk 12 “Het breekpunt”

Hoofdstuk 13 „Ongewenste waarheid”

Hoofdstuk 14 “Regenachtige dag kusjes”

Hoofdstuk 15 “Wanhopig”

Hoofdstuk 16 „Vlam van jaloezie”

Hoofdstuk 17 „Trotseer het hart niet”

Hoofdstuk 18 “Bliksem en donder”

Hoofdstuk 19 “Altijd het donkerst voor de storm”

Hoofdstuk 20 “Hartslagen en wrede glimlachen”

Hoofdstuk 21 “Verblindend plezier”

Hoofdstuk 22 “Woedende Terreur”

Hoofdstuk 23 “Opoffering”

Hoofdstuk 24 “Wedergeboorte van woede”

Trotseer Het Hart Niet

De Bewaker Van Het Kristallen Hart Serie Boek 2

Amy Blankenship

Vertaald door Angelique Hofland

Engelse editie uitgegeven door Amy Blankenship

Second Edition Gepubliceerd door TekTime

De Legende Van Het Hart Van De Tijd

De werelden kunnen veranderen ... maar echte legendes vervagen nooit.

Duisternis en licht hebben sinds het begin der tijden voortdurend gestreden. Werelden worden gevormd en verpletterd onder de voeten van hun scheppers, maar de voortdurende behoefte aan goed en kwaad is nooit in het geding geweest. Soms wordt er echter een nieuw element in de mix gegooid … het enige dat beide partijen willen, maar dat er maar één kan hebben.

Paradoxaal van aard is het Guardian Heart Crystal de enige constante die beide partijen altijd hebben nagestreefd. De kristalachtige steen heeft de kracht om het bekende universum te creëren en te vernietigen, maar kan alle lijden en strijd in één adem beëindigen. Sommigen zeggen dat het kristal een eigen geest heeft … anderen zeggen dat de goden erachter zitten.

Elke keer dat het kristal is verschenen, stonden zijn bewakers altijd klaar om het te verdedigen tegen iedereen die het egoïstisch zou gebruiken. De identiteit van deze bewakers blijft ongewijzigd en ze houden met dezelfde wreedheid lief, ongeacht de wereld of de tijd.

Eén meisje staat in het midden van deze oude beschermers en is het voorwerp van hun genegenheid. Ze houdt de kracht van het kristal binnen in zich. Dit is de drager van het kristal en de bron van zijn kracht. De lijnen vervagen vaak en het bewaken van het kristal verandert langzaam in het bewaken van de priesteres van de andere bewakers.

Dit is de wijn waaruit het hart van de duisternis drinkt. Het is de gelegenheid om de bewakers van het kristal zwak en vatbaar voor aanvallen te maken. De duisternis hunkert naar de kracht van het kristal en ook het meisje zoals een man zou hunkeren naar een vrouw.

Binnen elk van deze dimensies en realiteiten vind je een geheime tuin die bekend staat als het Hart van de Tijd. Daar knielt een standbeeld van een jonge menselijke priesteres. Ze wordt omringd door een eeuwenoude magie die haar geheime schat verborgen en goed bewaard houdt. De handen van het meisje zijn uitgestrekt alsof ze wachten tot er iets kostbaars in hen wordt geplaatst.

De legende zegt dat ze wacht op de krachtige steen die bekend staat als The Guardian Heart Crystal om naar haar terug te keren.

Alleen de Guardians kennen de ware geheimen achter het beeld en hoe het tot stand is gekomen. Voordat de vijf broers voor het eerste adem haalden, beschermden hun voorouders, Tadamichi, en zijn tweelingbroer, Hyakuhei, het hart van de tijd tijdens zijn donkerste geschiedenis. Gedurende verschillende tijdperken beschermde de tweeling het zegel dat de menselijke wereld ervan weerhield te overlappen binnen het demonenrijk. Deze taak was heilig en de levens van zowel de mensen als de demonen moesten veilig en geheim worden gehouden voor de ander.

Onverwacht, tijdens hun bewind, stak een kleine groep mensen per ongeluk over naar de demonenwereld vanwege het heilige kristal. In een tijd van onrust veroorzaakten zijn krachten een scheur in het zegel dat de dimensies had gescheiden. Toen ze de gevaren zagen, waren de leider van de menselijke groep en Tadamichi snel bondgenoten geworden en sloten ze een pact om de scheur in het zegel te sluiten en de twee werelden voor altijd van elkaar gescheiden te houden.

Maar in die tijd waren Hyakuhei en Tadamichi allebei verliefd geworden op de dochter van de menselijke leider.

Tegen de wensen van Hyakuhei in was de scheur gerepareerd door Tadamichi en de vader van het meisje. De sterkte van het zegel was vertienvoudigd, waardoor de gevaarlijke liefdesdriehoek voor altijd werd gescheiden. Hyakuhei's hart was verbrijzeld ... Zelfs zijn eigen bloedbroeder, Tadamichi, had hem verraden door ervoor te zorgen dat hij en de priesteres voor eeuwig gescheiden waren.

Liefde kan in de meest goddeloze dingen veranderen als ze eenmaal verloren is. Hyakuhei's gebroken hart veranderde in kwaadaardige woede en jaloezie waardoor er een strijd ontstond tussen de tweelingbroers, waardoor het leven van Tadamichi werd beëindigd en hun onsterfelijke zielen werden gespleten. Die stukjes onsterfelijkheid creëerden vijf nieuwe bewakers om de voogdij over het zegel te nemen en het te beschermen tegen Hyakuhei, die zich bij de demonen in het kwade rijk had gevoegd.

Gevangen in de duisternis die hij was geworden, wierp Hyakuhei elke gedachte op om het hart van de tijd te beschermen ... in plaats daarvan richtte hij zijn energie op het volledig verbannen van het zegel. Zijn lange nachtelijke lokken, die tot voorbij zijn knieën reikten en een gezicht dat alleen toebehoorde aan de meest verleidelijke, het ware kwaad dat verborgen zit in zijn engelachtige verschijning.

Terwijl de oorlog tussen de krachten van licht en donker begint, wordt een verblindend blauw licht uitgezonden door het geheiligde standbeeld dat aangeeft dat de jonge priesteres herboren is en dat het kristal aan de andere kant weer boven water is gekomen.

Terwijl de bewakers zich tot haar aangetrokken voelen en haar beschermers worden, begint de strijd tussen goed en kwaad echt. Vandaar de toegang tot een andere wereld waar duisternis overheerst in de wereld van licht.

Dit is een van hun vele epische avonturen ...

Hoofdstuk 1 "Geheime liefde"

Hyakuhei stond naar het hart van de tijd te staren, wetende dat de priesteres nog steeds aan de andere kant was, in haar wereld. Zijn middernachthaar gleed langs zijn lichaam als een donkere lijkwade toen zijn vleugels wijd opengingen en een briesje over het zachte gras veroorzaakte. Zijn perfecte lippen kromden lichtjes in een veelbetekenende glimlach. Een bedorven gloed vormde zich over de grond rondom het heiligdom, waardoor het een griezelig uiterlijk kreeg.

Alsof hij door een onbekende kracht werd getrokken, gleed hij dichter naar het beeld van het meisje dat met uitgestrekte handen stond, alsof zij hem iets vroeg. Zijn ogen werden slechts een ogenblik zacht, ter nagedachtenis aan de jonge priesteres die het beeld nabootste. Dus de bewakers dachten dat ze hun krachten konden bundelen en haar bij hem vandaan konden houden?

Met een boze handbeweging leek het gloeiende gras te sissen terwijl het glinsterde met een onheilspellende uitstraling, en verborg het bedrog van de betovering diep in zijn messen.

*****

“Verdomme! Waar is Kyoko in godsnaam? Ze had al uren geleden terug moeten zijn,” gromde Toya voor de tiende keer in het laatste half uur. Hij streek met een opgewonden hand door de zilveren highlights die zich vermengden met zijn nachtkleurige haar terwijl hij uit het open raam in de richting van het heiligdom keek. Met zijn gezicht naar waar niemand kon zien, liet hij de zorgen in zijn gouden blik glippen.

Suki keek op van het poetsen van haar bajonet, met een trillende wenkbrauw. “Toya, Kyoko komt duidelijk niet terug vanavond. Er moet iets tussen zijn gekomen, dus geef het gewoon op en hou erover op.” Ze wendde zich weer tot Kamui die naast haar zat: “Jeetje, houdt hij dan nooit zijn mond?”

Kamui glimlachte beter wetende dan iets hardop te zeggen. Zijn sterrenogen verborg de waarheid achter Toya's geklaag. De jongste bewaker zijn maakte hem niet naïef. In mensenjaren was hij tijdloos, net als zijn broers. Hij wist dat Toya alleen maar gek deed om het feit te verdoezelen dat hij zich zorgen maakte. Zelfs hij begon zich zorgen te maken. Het was niets voor Kyoko om ze te laten wachten. De paarse highlights in Kamui's haar glinsterden toen hij zijn gezicht naar het raam ophief en de donkere lucht zag.

“Kyoko kan maar beter morgenochtend terug zijn, of ik zweer dat ik haar wereld in ga en haar zelf terugsleep.” Toya bleef ijsberen. Hij kon het niet uitstaan dat Kyoko zo lang weg was. Het was nu dagen geleden en hij werd met de minuut bozer ... en bezorgd. “Stom meisje,” hij klemde zijn mond weer dicht toen Suki een waarschuwende wenkbrauw naar hem trok.

Shinbe's lange, stille gestalte stond tegen de muur waar hij het afgelopen uur had gestaan. Zijn blauwgrijze trenchcoat gaf een lichte krimp met een opgewonden beweging die hij probeerde te verbergen. Hij had genoeg van Toya's tirade dat Kyoko te laat was. Zijn amethistogen sloten zich in een poging om te voorkomen dat hij tegen Toya zei dat hij zijn mond moest houden. Wetende dat Toya waarschijnlijk niemand vrede zou laten hebben totdat Kyoko terugkeerde, beet Shinbe op zijn tong om te voorkomen dat het humeur van zijn broer erger werd.

De amethist-bewaker probeerde zoals altijd kalm te blijven door te mediteren en zijn monnikachtige leringen te volgen. De waarheid was dat zijn zenuwen zo rauw waren dat op dit moment zelfs mediteren niet werkte. Op dit moment had Shinbe het gevoel dat hij Toya kon wurgen en er nog steeds om kon lachen. De vlakte van zijn kalme gezicht verstrakte en hij boog zijn hoofd zodat zijn nachtblauwe haar het bewijs zou verbergen.

Toen Toya en de anderen zich klaarmaakten om te gaan slapen, pakte Shinbe een dikke deken van de stapel in de hoek van hun kleine schuilplaats en ging op weg naar eenzaamheid. Hij moest echt bij iedereen weg, vooral bij Toya. Shinbe verborg zijn jaloezie voor Toya en de liefde die Kyoko koesterde voor zijn broer. Dag na dag bleef hij bij de groep, alleen om bij haar in de buurt te zijn, om haar te beschermen … ook al waren haar ogen altijd op Toya gericht.

Shinbe knarste pijnlijk met zijn tanden. Hij zou net als zijn andere twee broers, Kyou en Kotaro, moeten zijn en gescheiden van de groep om in zijn eentje tegen Hyakuhei te vechten. Maar hij wist dat hij bij de groep moest blijven om haar te beschermen. Hij was één van haar bewakers en ze had hem nodig. Zelfs Kyou en Kotaro beschermden haar van verre.

Ja, Shinbe wist dat hij het spel goed speelde door zijn aantrekkingskracht op Kyoko te verbergen. Hij had het al een hele tijd geoefend, zelfs andere meisjes betast ... vooral als Kyoko binnen gehoorsafstand was of toekijkt, zodat ze nooit zijn geheim zou ontdekken. Ze dachten dat hij van alle vrouwen hield, maar ze wisten niet dat zijn hart slechts aan één vrouw toebehoorde, zijn priesteres.

Gewoonlijk koos hij Suki om te betasten, wetende dat ze hem zou slaan, en de pijn zou zijn gedachten helpen kalmeren. Hij was zo'n lafaard als het erom ging Kyoko zijn ware gevoelens te vertellen.

De laatste tijd werd het erger voor hem, moeilijker voor hem om zich te verbergen. Kyoko vertrouwde hem, glimlachte naar hem. Ze praatte met hem en vertrouwde hem vaak haar gevoelens toe als hij haar betrapte op Toya's onvolwassen manieren. Het verbrijzelde hem allemaal, beetje bij beetje.

Zonder te beseffen waar hij naartoe was gelopen, keek Shinbe op en zuchtte. Hij was in de tuinen van het heiligdom. Zonder het zelfs maar te beseffen, wilde hij dichter bij haar zijn. Kyoko zou zo laat in de nacht niet terugkomen via het tijdportaal … dus waarom was hij hier gekomen?

Starend naar het heiligdom, glansden zijn amethistogen in de weerkaatsing van de maan. Shinbe besloot dat dit een even veilige plek was als alle andere ... in een wereld vol demonen.

Hij spreidde de deken uit in het zachte gras, lette niet op de griezelige gloed van het gebied en beschuldigde onbewust de verlichting van het maanlicht. Terwijl hij ging liggen sloot hij zijn ogen, wachtend op de dromen waarvan hij wist dat ze spoedig zouden komen, net als altijd. Ze achtervolgden hem, waardoor hij wilde dat ze hem zag, niet als een bewaker of bondgenoot ... maar als een man.

*****

Kyoko kreunde en weerstond de neiging om met haar voorhoofd ‘Into A Brick Wall’ te slaan. Haar geweten begon in haar hoofd door te slaan en ze was net high genoeg om ertegenin te gaan. Ze was niet van plan geweest dronken te worden met Tasuki en zijn studievrienden. Het was allemaal een grote fout geweest, en allemaal haar schuld. Ze was naar het Halloweenfeestje gegaan zoals ze had beloofd, wetende dat ze nooit iets zou drinken. NOOIT! Ze had het nog nooit gedaan.

Ze gromde tegen zichzelf en rolde met haar ogen. Hoe wist ze dat de enorme schaal met fruitcocktail die naast de punchbowl stond, al dagen vol alcohol zat? Ze had gedacht dat het naar grapefruit moest smaken en had er veel van gegeten voordat ze voelde dat de effecten van de alcohol haar troffen.

Kyoko struikelde over haar eigen voeten en richtte zichzelf snel op voordat ze de kans kreeg om te vallen. “Dit is klote!” Riep ze, wetende dat niemand haar kon horen. Nu was ze te laat en ze wist dat ze veel problemen zou krijgen met Toya. Alleen al de gedachte dat hij tegen haar schreeuwde, bezorgde haar al hoofdpijn.

‘Welkom in de hel … populatie één,’ mompelde Kyoko in zichzelf terwijl ze tegen een kiezelsteen schopte.

Wanhopig hoopte ze dat Toya tot de ochtend zou wachten voordat hij haar zou komen halen. Of nog beter, kijk of ze zou komen opdagen met het daglicht. Hoe dronken ze ook was, ze kon nauwelijks recht kijken en ze wilde niet met hem vechten. Ze wilde ook niet naar huis. Ze kreunde in zichzelf. Haar moeder zou haar een week lang de les lezen als ze erachter kwam dat ze dronken was, zelfs als het een ongeluk was geweest.

Kyoko deed haar best om in een rechte lijn te blijven terwijl ze liep. Eindelijk zag ze het maagdelijke beeld op de open plek achter haar huis. Ze sloot een oog zodat het beeld van het meisje beter in beeld kwam, giechelde en dacht toen bij zichzelf: ‘O god, nu weet ik dat ik dronken ben.’ Schouderophalend deed ze het enige wat ze wist te doen.

Ze liep het heiligdom huis binnen, recht op het beeld van het meisje af, en leunde ertegen, in de hoop op tijd veilig de andere dimensie te bereiken om flauw te vallen.

*****

Shinbe had opnieuw een zeer erotische droom waarin Kyoko onder hem kronkelde, zijn naam keer op keer schreeuwde, ze schreeuwde terwijl hij tegen haar aan bonsde, haar in het gezicht staarde en alle gedachten aan Toya bij haar verdreef.

Hij schrok wakker … zijn lichaam brak uit in het zweet. Hij ademde hard en kon haar nog steeds onder zich voelen, hij mocht haar liefhebben en zij had hem ook liefgehad. Haar kreten klonken nog steeds in zijn oren. Zijn hart klopte nog steeds zo snel, sloeg tegen zijn ribben op dezelfde manier als hij tegen haar had geslagen.

Shinbe ging rechtop zitten. Hij kneep zijn handen vast en hief ze op om zijn gezicht te bedekken. Niet in staat om te voorkomen dat het aan hem ontsnapte, schreeuwde hij het uit in de stilte, vol pijn en verborgen woede over de oneerlijkheid van dit alles. Het enige wat hij ooit wilde, was van haar houden, en het at hem langzaam levend op.

Toen hij een twijgje hoorde knappen, trok Shinbe snel zijn handen naar beneden. Zijn amethistkleurige ogen speurden het gebied af en kwamen tot rust op de geschokte trekken van Kyoko. Zijn geest leek onmiddellijk in slow motion te gaan.

‘Nee, het kan niet ... niet nu, niet hier.’ Haar ogen waren groot bij het horen van zijn kreet, en ze sloeg haar hand voor haar mond. ‘Nee ... ga weg, alsjeblieft,’ smeekte hij in gedachten. ‘Je kunt hier niet zijn, niet nu, het is te gevaarlijk ... ik ben gevaarlijk.’

Shinbe keek toe terwijl ze haar hand van haar lippen liet zakken, en zag een bezorgde blik over haar gezicht. Toen zag hij haar zwaaien terwijl ze naar hem toe liep. Hij vroeg zich af of ze wel echt was, of dat hij nog steeds droomde.

Kyoko probeerde er nog steeds voor te zorgen dat ze in de goede richting ging om bij de hut te komen, toen ze ergens dicht bij haar een bijna onmenselijke kreet voorbij hoorde komen. Haar ogen concentreerden zich terwijl ze de bron van het geluid probeerde te vinden. Haar hart klopte nog steeds van de schrik die het haar had bezorgd. Toen zag ze Shinbe daar op een deken in het gras liggen, helemaal alleen. De gekwelde kreet moest van hem komen.

Ze wilde weten wat er aan de hand was. Is er iemand vermoord? Dat moest het zijn om zo'n geluid te horen van de altijd kalme, koele en vriendelijke bewaker. Ze probeerde haar benen te stabiliseren terwijl ze naar hem toe liep.

Shinbe kreunde terwijl hij toekeek hoe Kyoko het stomste deed wat hij haar ooit had zien doen. Ze liep regelrecht naar hem toe, knielde neer en strekte haar hand uit om de zijne aan te raken.

“Shinbe, wat is er? Is er iemand gewond?”

Hij hoorde de angst in haar stem. Ze dacht dat er iets mis was. Hij lachte bijna om de waarheid in die vraag, maar dacht er anders over. Ze kende zijn geheim niet. Hij was nog steeds veilig, kon nog steeds zijn hart voor haar verbergen.

Een nieuwe golf van duizeligheid verraste Kyoko niet, en ze kon haar evenwicht niet bewaren terwijl ze naast hem knielde. Ze leunde per ongeluk te ver naar voren en viel recht in zijn schoot. Ze onderdrukte een giechel, herinnerde zich dat er iets mis was met hem en deed haar ogen weer open om zich te concentreren. Dit alles voelde zo aan als een droom.

Kyoko merkte plotseling dat Shinbe's borst bloot was. Aangespannen spieren, golfden en strekten zich uit onder haar handpalmen. Ze had hem nog nooit zonder zijn shirt gezien en was stomverbaasd. Ze bloosde, wetende dat ze niet op deze manier aan hem moest denken. Hij was haar bewaker en vriend.

Kyoko probeerde nuchter te worden en schudde haar hoofd, wat niet echt hielp. Ze sloeg langzaam haar blik op de zijne. Hij had geen centimeter bewogen en had haar nog steeds niet verteld wat er aan de hand was. Nu wenste ze dat hij het zou doen, want de uitdrukking op zijn gezicht begon haar te verontrusten.

Shinbe's lichaam beefde toen hij zich ervan weerhield haar aan te raken. Iets met meer kracht dan hij had leek hem te pushen en eiste dat hij zijn hand uitstak en nam wat hij meer wilde dan ademhalen. Hij zou prima zijn geweest, maar nu lag ze hier op zijn schoot en staarde hem in de ogen. Ogen waarvan hij wist dat ze vol pijn moesten zijn, en ze wilde weten wat er aan de hand was.

Er was absoluut iets mis met hem en hij kon niet stoppen met wat snel uit zijn macht leek te ontsnappen.

“Ik kan er niet meer tegen,” klonk zijn stem gescheurd door de kracht van zijn emotie die zo hoog was. Met die woorden probeerde hij haar te waarschuwen, probeerde haar te vertellen weg te komen, terug te gaan naar de andere kant van het tijdportaal waar ze veilig zou zijn. Om niet terug te komen voordat hij zijn geheim onder controle had kunnen houden en het opnieuw kon verbergen. Al zijn zintuigen schreeuwden dat er iets mis was, maar zijn geest kon deze intense honger niet bestrijden.

Kyoko hapte naar adem toen zij zijn woorden hoorde die zo veel pijn deden, en het maakte haar verdrietig. Iedereen rekende erop dat hij nuchter zou zijn, de lijm die de groep bij elkaar hield. Zelfs zij keek naar hem op en vond het geweldig als hij dichtbij was en ze voelde zijn kalmte, zijn humor en bezorgdheid. Maar nu was het andersom. Hij was degene die troost nodig had.

Het moet al het vechten tegen demonen zijn ... Hyakuhei ... zijn vloek. Oh God, zijn vloek … de dimensionale leegte die een vroege dood voor hem zou betekenen. De ultieme kracht die Hyakuhei hem had gegeven, wetende dat die hem op een dag zou vernietigen. Ze was het niet vergeten. Ze deed gewoon haar best om er niet aan te denken, maar ze wist wat er zou gebeuren als ze Hyakuhei niet zouden tegenhouden.

Kyoko stak zijn hand uit naar hem en probeerde het beter te maken en zijn geest te kalmeren. “Het is in orde, Shinbe. Ik ben hier.” Zodra haar hand zijn gezicht raakte, kwam hij tot leven.

Alle logica was opgehouden en Shinbe's ijzersterke controle brak. Hij pakte haar schouders vast en rolde tot ze onder hem vastzat. Hij leunde over haar lichaam en had alles wat hij ooit had gewild ... Kyoko. Zonder nog een samenhangende gedachte, sloegen zijn lippen snel naar beneden, de hare bezitterig opeisend en al het andere uit zijn hoofd blokkerend. Hij had dit gevoel veel te lang in bedwang gehouden.

Shinbe erkende dat hij een paar keer eerder de controle over de situatie had kunnen verliezen. Ergens in zijn achterhoofd sloop de gedachte binnen dat ze naar een soort alcohol smaakte, en ze rook er ook naar. Hij controleerde zichzelf genoeg om een centimeter omhoog te gaan en staarde naar haar in een poging te zeggen of het waar was. Terwijl hij haar gezicht, haar ogen en haar rode wangen onderzocht, vroeg hij zich angstvallig af wie haar dronken had gemaakt.

Kyoko wist dat dit niet echt gebeurde. Ze staarde absoluut niet in de amethistogen van de zeer knappe Shinbe. Hij staarde absoluut niet op haar neer alsof hij haar wilde hebben. Kyoko redeneerde met zichzelf dat ze waarschijnlijk in het gras lag met haar hoofd nog steeds rechtop op het beeld van het meisje. Ergens in deze droom kon ze Hyakuhei zelfs horen lachen.

Ze had kunnen zweren dat ze zich herinnerde dat ze van het beeld van het meisje naar beneden gleed en in slaap viel. Ze was waarschijnlijk flauwgevallen terwijl ze een droom had, en haar dronken geest had Shinbe uitgekozen om zich bij haar te voegen, in plaats van Toya.

Kyoko schudde nauwelijks haar hoofd, voelde zich duizelig en zuchtte de woorden: “Gekke dromen,” terwijl ze in de passie geglazuurde ogen van Shinbe staarde. Haar lippen tintelden nog steeds van de kracht van de droomkus.

Shinbe liet zijn lippen weer naar de hare zakken. Hij had genoeg gehoord. Kyoko dacht dat ze droomde. Shinbe hoopte alleen dat ze gelijk had. Maar hoe dan ook, hij kon niet stoppen. Hij kon niet stoppen, zelfs niet als hij het probeerde en hij likte aan haar lippen. Ze scheidde ze met een piepklein gejammer … een geluid dat hem alleen maar harder maakte, als dat al mogelijk was.

Hij brak in zweet uit in een poging zichzelf in te houden toen zijn beschermers bloed boven water kwam. Hij wilde langzaam gaan terwijl hij de kus dieper maakte, haar binnenviel, nam en gaf in de hitte van de kus. Hij had haar altijd zo willen kussen, voor altijd leek het.

De spieren in zijn armen spanden zich terwijl hij zich boven haar hield en de liefde bedreef met haar lippen en verder. Zijn handen waren ongeduldig terwijl ze bezig waren haar van haar kleren te ontdoen. Binnen een paar minuten lag ze onder hem, helemaal naakt. Ze had er niet tegen gevochten toen hij haar kleren van haar afnam. Waarom zou ze? Het was een droom ... toch?

Shinbe’s adem stokte toen hij naar haar keek, net zoals ze nog maar een paar minuten geleden in zijn droom was verschenen. Ze was zijn priesteres ... zijn geheim ... zijn liefde. Hij liet zijn lichaam tegen het hare glijden, genoot van het gevoel van haar zijdezachte huid, verscherpte zijn pijn en zijn behoefte om haar te hebben, om met haar te vrijen.

‘Het moet een droom zijn,’ probeerde hij zichzelf te overtuigen.

Hij boog zijn hoofd om in haar nek te snuffelen, likte en kuste haar huid en proefde haar zacht en krachtig. Hij liet haar zien hoeveel hij van haar hield terwijl zijn hand langs haar lichaam liep. Dit zou de enige keer zijn dat hij haar helemaal zou zien en proeven. Scherpe hitte schoot door hem heen terwijl ze zich tegen hem aan drukte, kreunend toen hij haar borst in zijn mond nam, eraan likte met zijn tong, haar lichaam tot leven wekkend.

Meer van zijn wensen werden vervuld toen Shinbe kusjes langs haar strakke buik liet lopen en ze onder hem kronkelde. Zijn spieren sprongen op toen ze hem tegen zich aan klemde, in een poging nog dichterbij te komen. Shinbe was zo dicht bij de hemel als hij ooit zou komen, met haar essentie om hem heen. Stap voor stap kroop hij weer over haar heen.

Hij nestelde zich tussen haar benen en huiverde van nood toen de hitte van haar opening het kloppende hoofd van zijn gezwollen mannelijkheid verwarmde. Hij wilde dat ze hem zag terwijl hij in haar gleed, ook al was dit een droom. Zijn lichaam werd hard, wikkelde zich strakker om het hare.

“Doe je ogen open,” fluisterde hij. Zijn stem was betoverend, een opzettelijke verleiding, en zodra ze die verbazingwekkende smaragdgroene ogen opendeed, stootte hij naar voren, zich snel tot het uiterste in haar hitte begraven, en wilde haar de pijn van haar eerste keer besparen. Een gekwelde kreet scheurde uit zijn keel toen hij voelde dat haar bloedband voor hem week.

Haar beklemming greep hem hard in haar zijdezachte warmte en trok hem nog dieper naar binnen. Als zijn koppige zelfbeheersing er niet was geweest, zou hij op dat moment uit zijn vel zijn gekomen. Hij klemde zijn tanden op elkaar in een poging om stil te blijven staan en ademde hard terwijl hij zag hoe ze haar hoofd heen en weer gooide en haar lippen geluidloos uit elkaar gingen. Snel eiste hij haar lippen op voordat de kreet haar kon ontsnappen.

Toen hij eenmaal voelde dat ze kalmeerde, liet hij de kus los. Hij gaf toe aan de eerste langzame, maar harde, diepe stuwkracht en werd beloond met haar heupen die omhoogkwamen om de zijne te ontmoeten terwijl haar eigen passie begon te laaien. Hij ademde haar gekreun van extase in en genoot ervan als de dierbare herinneringen waarvan hij wist dat ze dat zouden worden. Terwijl hij voelde dat ze om hem heen was gewikkeld, liet hij zijn terughoudendheid los. Hij wilde met haar de liefde bedrijven, zonder iets terug te houden.

Hij streek zijn vingers door de hare, trok haar handen boven haar hoofd en drukte ze tegen de zachte deken. Shinbe ging boven haar hangen zodat hij naar haar gepassioneerde uitdrukkingen kon kijken terwijl hij een ritme begon dat hen allebei snel over de rand dreef. Diepe en snelle slagen veranderden in harde langzame stoten voordat ze pauzeerden om zich vervolgens snel terug te trekken en weer tegen haar aan te slaan.

Shinbe kon de vele keren voelen dat ze haar hoogtepunt bereikte terwijl krampen haar lichaam pijnigden. Hij kon ze voelen terwijl ze hem nog steviger kneep. Zijn hele lichaam glinsterde in het maanlicht om zijn eigen bevrijding tegen te houden. Het doodde hem, totdat hij het uiteindelijk niet meer kon verdragen, en wetende dat ze haar hoogtepunt weer bereikte, zette hij een tempo in dat hen allebei op zijn kop zette.

Hij nam ze allebei over de rand, gaf een laatste stoot, zo diep als hij kon, hield die vast en wierp zijn hoofd achterover. Het geluid dat van hem werd gerukt, was noch menselijk, noch onsterfelijk. Het was pijn en plezier, het pentagram van beide, toen zijn zaad in haar lichaam schoot ... diep, heet en stabiel met zijn hartslag.

Toen de wereld weer stilstond, keek Shinbe naar Kyoko, net toen een hartstochtelijke glimlach verscheen over haar gezwollen lippen en haar ogen langzaam sloten.

Shinbe voelde al het hartzeer van wat hij zojuist had gedaan, bracht zijn lippen naar de hare en fluisterde de waarheid tegen hen: “Ik hou van je.”

*****

Enige tijd later, diep in de nacht, werd Shinbe wakker en zag dat Kyoko gekleed was, maar naast hem sliep op de deken in het glinsterende gras.

Omdat hij haar nog niet wilde wekken en zijn zonden onder ogen wilde zien, droeg hij de slapende priesteres, samen met de rugzak die ze droeg, geluidloos binnen de muren van de hut waar de rest van de groep nog sliep.

Toen hij haar eenmaal had weggestopt op haar gebruikelijke plek tussen de muur en Suki, gleed hij langzaam van de tegenoverliggende muur naar beneden en trok zijn knieën naar zijn borst, gelukkiger en banger dan hij ooit in zijn leven was geweest. Maar als hij binnen een paar uur zou sterven, dan zou hij gelukkig sterven.

Shinbe sloot zijn ogen en vroeg zich af wat erger zou zijn, Kyoko herinnerde het zich, of zij herinnerde het zich niet. Hij wist dat hij nooit van een ander zou houden, want je moest een hart hebben om lief te hebben, en hij had geen hart. Hij had het al weggegeven. Kyoko droeg zijn hart vanaf de eerste dag dat hij haar had gezien.

Als hij 's ochtends niet stierf aan Toya's dolken, wist hij dat hij zou blijven waar hij was, heimelijk van haar hield en hoopte dat ze het zou merken.