Ескендір

 
 
 
Аристотель хəкімге патша келді:
– Мына сүйек қазынаның бəрін жеңді.
Бұл сүйекті басарлық, нəрсе бар ма?
Ақылыңмен ойланып тапшы! – деді.
 
 
Хəкім жерден топырақ алып барды,
Бір уыстап сүйекке шаша салды.
Ана басы сылқ етіп жерге түсіп,
Сүйек басы жоғары шығып қалды.
 
 
Ескендір мұны көріп аз тұрады,
Хəкімді аулақ жерге шақырады.
– Таңғаларлық іс болды мұның өзі,
Мəнісін айтып берші, – деп сұрады.
 
 
– Бұл – адам көз сүйегі, – деді ханға.
Тоя ма адам көзі мың мен санға?
Жеміт көз жер жүзіне тоймаса да,
Өлсе тояр, көзіне құм құйғанда.
 
 
Кəпір көздің дүниеде араны үлкен,
Алған сайын дүниеге тоя ма екен?
Қанша тірі жүрсе де, өлген күні
Өзге көзбен бірдей-ақ болады екен.
 
 
Ашуланба, ей, патшам, айтайын дат:
Алтын қақпа бермеді сізге рұқсат.
Сый сұрадың, бергені – бір қу сүйек,
Мұны көріп, алыңыз сіз де ғибрат!
 
 
Ойлап-ойлап патшаның мойны түсті,
Құдайым көрсетті деп бұл бір істі.
Бекерлік екен менің бұл ісім деп,
Қолын алып жұртына қайта көшті.
 
 
Аз-ақ сөз айттым, бітті бұл əңгіме,
Мұны бір өзге сөздің бірі деме.
Қарның тойса, қайғырма мақтан үшін,