Platt is wat - Plattdeutsch hat Bedeutung

Text
0
Kritiken
Leseprobe
Als gelesen kennzeichnen
Wie Sie das Buch nach dem Kauf lesen
Schriftart:Kleiner AaGrößer Aa

Eten for eine

Dit Stipstöriken häbbet se üsch al veele Johre an den Abend von den Silvesterdag ewiest – allemal in Inglisch, von Freddie Frinton. Hier is et mal in Plattdütsch. (J = Jeems, S = Frü Sofie)

J: Güen Abend, Frü Sofie, güen Abend.

S: Güen Abend, Jeems.

J: Sei kieket hüte Abend sä quietschfideel, Frü Sofie.

S: Tja, ik feuhle mik güt upeleggt, wees bedanket, Jeems.

J: Güt, güt ...

S: Tja, ik mott al seggen, et süht allens sä fien üt.

J: Besten Dank, Frü Sofie, besten Dank.

S: Sünd alle da?

J: Ja, se sünd alle da. Ja, ja. Se sünd alle da, wie jedet Johr tä öhre Fieer, Frü Sofie.

S: Up alle fief Stäuhle sitt einer?

J: Ja, sä wie jedet Mal.

S: Herr von Tobie?

J: Herr von Tobie, ja, hei sitt düt Johr hier, wie jedet Johr tä öhre Fieer, Frü Sofie.

S: Admiral von Snieer?

J: Admiral von Snieer sitt hier, Frü Sofie.

S: Herr Pommereu?

J: Herr Pommereu sitt glieks hier, bie Sei an de Halbe.

S: Un mien leiwe Fründ, Herr Winterbottom?

J: An öhre rechten Siete, wie Sei dat wollen, Frü Sofie!

S: Besten Dank, Jeems. Bring üsch man nü de Zuppe.

J: De Zuppe, ja, geern, Frü Sofie, alle Tied tä Deinsten. Alle Lüe täubet up Sei, Frü Sofie. En lüttschen Drüppen von de Kürri-Zuppe, Frü Sofie?

S: Von de Kürri-Zuppe ete ik an leiwersten, Jeems.

J: Ja, Frü Sofie, ik weit.

S: Ik denke, wi schöllen tä de Zuppe en Scherri drinken.

J: Scherri tä de Zuppe, ja, geern. Ach, wenn ik fragen dört, de sülbige Makeriee, wie lestet Johr, Frü Sofie?

S: De sülbige Makeriee, wie jedet Johr, Jeems.

J: De sülbige Makeriee, wie jedet Johr, Jeems.

S: Is dat en drögen Scherri, Jeems?

J: Ja, dat is en dulle drögen Scherri, Frü Sofie, dulle dröge. Den häbbe ik direktemang üt den Kelder ehalt, Frü Sofie.

S: Herr von Tobie!

J: Up Sei, Frü Sofie!

S: Admiral von Snieer!

J: Ad... Mott ik dat düt Johr uk weer seggen, Frü Sofie?

S: Dä dat man for mik, Jeems.

J: For Sei däe ik dat, is ja güt, ja, ja. – Skol!

S: Herr Pommereu!

J: En glücklichet Nieet Johr, Sofie!

S: Un leiwe Herr Winterbottom!

J: Ja, güt, wi sünd weer hier, holde Früe.

S: Nü kannst dü den Fisch updragen.

J: Is güt, den Fisch, is güt, Frü Sofie.

Aber wat segget Sei tä de Zuppe?

S: De hat mik richtig güt esmecket, Jeems.

J: Danke, Frü Sofie, darober freue ik mik. Nü en bettschen wat von den Nordsee-Schellfisch, Frü Sofie.

S: Ik denke, wi schöllen tä den Herrig en witten Wien drinken.

J: Witten Wien tä den Fisch?

De sülbige Makeriee wie lestet Johr, Frü Sofie?

S: De sülbige Makeriee wie jedet Johr, Jeems!

J: Oouuh.

S: Herr von Tobie!

J: Up Sei, Frü Sofie, miene Leiwe.

S: Admiral von Snieer!

J: Oh, mott ik, Frü Sofie?

S: Jeems, mak hen, mak hen.

J: Skol!

S: Herr Pommereu!

J: En glücklichet Nieet Johr, Sofie!

S: Herr Winterbottom!

J: Dü sühst alle Dage jünger üt, miene Leiwe!

Jünger, wie freuher! Ha, ha, ha...

S: Nü bring üsch man dat Hähn!

J: Ja, ja.

S: De Voggel süht ja orig güt üt!

J: Dat is en fründlichet Kü- Kü- Küken, kann ik

Sei seggen. En fründlichet.

S: Ik denke, tä den Voggel drinket wi Kribbelwater!

J: Kribbelwater, üt de Schampanje, ja. Sssssülbige, sülbige Makeriee wie lestet Johr, Frü Sofie?

S: De sülbige Makeriee wie jedet Johr, Jeems!

J: Sofie, ik bin ...

S: Admiral von Snieer!

J: Mott ik, Frü Sofie?

S: Jeems!

J: Schkolll!

S: Herr Pommereu!

J: En glücklichet Nieet Johr, Sofie.

S: Herr Winterbottom!

J: Et is doch ein von de leiwersten Früenslüe. Hick. Ein von de leiwersten Früenslüe, wat et gift, wat et oberhaupt gift. Un nü, nü is Nahdisch aneseggt, et gift Appels, Beern un ... Wiendrüben! Wüllt Sei wat davon?

S: Ik denke, wi schöllen datä en Portwien drinken!

J: Oouuh, ... nee! – Sss...sülbige Makeriee wie lestet Jo...

S: De sülbige Makeriee wie jedet Johr, Jeems!

J: ..............................!!!

S: Herr von Tobie!

J: Sä en Dag, sä wunnerschön wi hüte ...

S: Admiral von Snieer!

J: Schkolll!

S: Herr Pommereu!

J: Leiwe ..., Madam, leiwe ...

S: Herr Winterbottom!

J: Huuuhhh, ik well den Kater snappen!

S: Güt, Jeems, dat was ne düchtige Fieer!

J: Güt, wi häbbet üsch güt underhulen.

S: Ik denke, dat ik nü meue bin.

J: Sei wüllt nah den Bedde?

S: Ja, et recket hen.

J: Sett Sei sik man hen, ik nehme miene Hänne, Madam.

S: Wie ik al eseggt häbbe, ik bin meue.

J: Ja ... ja. Underwegens de sülbige Makeriee wie lestet Johr, Frü Sofie?

S: De sülbige Makeriee wie jedet Johr, Jeems!

J: Güt, ik wwwell mien bestet dän!

Bie en Eheberater

(Die hochdeutsche Fassung ist von wem?)

Lüe: De Eheberater un de Ehelüe Helms

Berater: Nü, leiwe Frü Helms, un Sei, leiwe Herr Helms, ik finne dat güt, dat se hüte in miene Beratunge ekumen sünd. Nü könnt wi ober öhre Probleme spreken. Tä mehrst sünd dat man bluß „Kommunikations-Probleme“ – weil en sik nich trüet, ober Schenierlichet tä kören. Miene leiwen Ehelüe Helms, wo liggt denn öhr Problem?

Hei: Problem?

Öt: Tja, leiwe Herr Eheberater, mien Mann – mien Mann well nich mehr de ehelichen Pflichten nahkumen – wenn Sei varstaht, wat ik seggen well.

Hei: Dat stimmt sä nich. Ik kann et ja noch, aber ik well et nich mehr!

Berater: Sei wüllt also nich mehr, Herr Helms?

Hei: Is wohr! Weil ik et alle Tied mösste. Nü bin ik aber in de Tied, wo ik denne nich mehr mössten well – weil ik denne einfach nich mehr wollen well – sä tä seggen.

Öt: Dabie hat hei et freuher allemal sä geern ewollt.

Hei: Tja, dumals mösste ik et uk noch nich wollen.

Öt: As wi de erste Tied varfrieet ewesen sünd, da was hei froh, wenn hei dat dörste: Freuher hat hei dat jedet Mal mit veel Spaß emaket.

Berater: Aha. Dat maket mik aber dulle niensteesch. Segget Sei mal, wie lange sünd Sei denne al varfrieet?

Öt: Dat sünd nü al ober fief-un-vierzig Johre.

Berater: Un wie ofte häbbet Sei et in ne Woche emaket?

Öt: Natürlich jeden Dag!

Berater (bannig oberraschet): Jeden Dag, leiwe Frü Helms? – Allmannigen Dag!

Hei: Un dat nü al fief-un-vierzig Johre lang. Stellet Sei sik dat man bluß mal vor! Ik könne et noch, aber ik well et nich mehr.

Berater: Da hat öhr leiwe Mann ja recht, leiwe Frü Helms. Dat is denne man doch dulle veel un et is woll uk bannig anstrengend.

Öt: Ach wat, de hat sik dabie doch nie grut anestrengt.

Hei: Wi schall ik denne uk, wenn öt mik in dat ganze Leben nich en enziget Mal elobet hat. Ik well et nich mehr. Enne un vorbie!

Berater: Leiwe Herr Helms, Sei wüllt et also nich mehr maken – in alle de Tied, de noch kummt?

Hei: Na ja, villichte af un an noch mal. Dat gehört sik ja woll sä. Tja, aber jeden Dag well ik et nich mehr maken, dat mott klor wesen.

Öt: Un wenn dü et nich mehr maken wutt, denne mott ik et alleene maken, un dü steihst dabie. Da häbbe ik uk nich de rechte Freude anne. Dat well ik nich!

Berater: Et däe ja villichte ne niee Dimension in öhre Beziehunge bringen. – Wat ik noch wetten well: Wo häbbet Sei et denn alle Dage – bet hüte – jeden Dag emaket?

Öt: Tja, eigentlich alle Male in de Köke.

Berater: In de Köke? Oha!

Hei: Tja, un an Ustern, Pingsten, Wiehnachten un bie miene Gebürsdagsfieer da mösste ik et denne twei oder drei Mal maken.

Berater: Twei oder drei Mal? An einen Dage? Un in wat for ne Stellunge?

Hei: De mehrsten Male in Stahen.

Berater: Wat, de mehrsten Male in Stahen? Jedet Mal in de Köke? Un dat fief-un-vierzig Johre lang? Herregott! – Tja, wenn Sei dabie öhre sexuelle Erfüllunge efunnen häbbet, denne is et ja man in Ordnunge!

Öt un Hei (kieket sik varwunnert an, denne beide tähupe): Wat schall dat? Sexuelle Erfüllunge? Herregott, – wat denket Sei denne? Wi köret hier von Afwaschen un Afdrögen.

Zicken, de häbbet wi

(Die hochdeutsche Fassung ist von wem?)

En Schälrat, de intwischen up sienen Ulendeile sitt, hat düt Beleefnis as wohr vartellt – up huchdütsch. Hier nü up Plattdütsch:

Et was de leste Fohrt, nah Egypten. De Rekter von en Gymnasium was mit de Abitürklasse – sprakliche Afdeilunge – underwegens, up en Schipp, den Nil hendal. Wie dat sä is, wärren da en ganzet Deil Lüe up den Schippe. En poor japonsche Meekens, de in den passigen Older wärren, härren sik de Abitürklasse anesloten. Vartellt häbbet se up Inglisch, da de Japonschen dat Dütsche nich können un de Dütschen uk dat Japonsche nich. Ne ganze Wiele güng et güt, sä ne Schippfohrt, de düert ja uk. Aber, mit einen Male, word et besonners.

 

De japonschen Meekens wussten, dat et veele dütsche Volkslieder gaf, se wollen nü von de Dütschen en Lied höern. Tja, wat schall ik jüch seggen. Singen, un denne noch en Volkslied? Tja, von den „Ännchen von Tharau“ härren de Dütschen al mal wat ehöert, aber singen, nee, singen können se dat nich.

De Rekter was nü in Not, aber hei wusste Hülpe. Mit en poor von siene Abitürienten, de hei sik mit Fingerwiesen „rütetrecket“ härre, güng hei en bettschen af Siete un hille hat hei mit de wat inprobeiert. Nah en Ummeseihns wärren se weer da, se stellen sik akkerat tärechte un füngen denne lüthals an tä singen. Bie de Wöre, de se denne süngen, härren den Rekter aber de Lusten eplaget, denn et wärren plattdütsche Wöre un de güngen sä:

Zicken, de häbbet wi,

wie veele Lüe hier,

wie häbbet drei.

Eine varköpet wi,

eine varsüpet wi,

eine behulet wi,

for üsen Bock.

Al as se de tweite Rehe süngen, sprungen en poor Lüe – et wärren australsche Lüe – von öhre Stäuhle huch un stellen sik mit doredrücketen Krüze stief hen. De Wöre können se ja nich varstahn, aber de Melodie. De word allemal espeelt, wenn in Australien wat lus is mit un for Elizabeth de Tweite, se is ja uk Könnigin ober Australien. De japonschen Meekens keeken hen un her un maken grute Ugen. – De Rekter kreeg dat ja midde un varjage sik, aber hei drücke sien Krüze uk dor un se häbbet de plattdütschen Wöre glieks noch mal esungen:

Zicken, de häbbet wi,

wie veele Lüe hier,

wie häbbet drei.

Eine varköpet wi,

eine varsüpet wi,

eine behulet wi,

for üsen Bock.

Man güt, dat de Schippfohrt balle tä Enne was, darumme können se de japonschen Meekens un de australsche Lüe nich mehr veel varkloren. Aber as se an Land egahn sünd – de Rekter vorne weg – häbbet se noch Mal anestimmt:

Zicken, de häbbet wi,

wie veele Lüe hier,

wie häbbet drei.

Eine varköpet wi,

eine varsüpet wi,

eine behulet wi,

for üsen Bock.

De Voggelhochtied

(Die hochdeutsche Fassung ist von wem?)

En Voggel wolle Hochtied maken in den greunen Holte.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Drossel was de Bräddigam, härr en swarten Anzug an.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Amsel was de fiene Brüt, de leiwe Herrgott se behüt.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Lerke, de Lerke, de bringt de Brüt nah’r Kerke.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Meise, de Meise, de sung dat Kyrieleise.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Gockelhahn, de Gockelhahn, dat is de ule Herr Kaplan.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Wiedehop, de Wiedehop, de schenkt de Brüt en Kokepott.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Gäuse un de Aanten, dat wärren de Musikanten.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Pfau mit sienen gruten Swanz, makt mit de Brüt den ersten Danz.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Buntspecht aber denkt bie sik: De Schönste bin un bliebe ik.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

Brütmudder was de Üle, nahm Afschied mit Gehüle.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Uhuhu sitt in de Näh’, makt rasch de Finsterladens tä.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Heilebort, de Heilebort, bringt denn wat Lüttschet nächstet Johr.

//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

De Hahn kreiht dreimal „Kikerie“, dat Hochtiedsfest is nü vorbie. //: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://

Plattdütsch leeft

In’n plattdütschen Lanne singt

manchet Minschenkind:

„Freu’ mik, wenn de Sönne kikt

un wenn weiht de Wind.

Saat in Eere wasset güt,

wenn de Himmel weent.“

Is dat Drüppen mal vorbie,

denne singet wi:

//: Allemal un jeden Dag – häbbet wi da anedacht:

Plattdütsch leeft! Plattdütsch leeft! Plattdütsch leeft! ://

Freuhjohr is ne fiene Tied,

Dag nah Dag word wiet.

Voggels twitschert in de Luft,

wat is dat ne Lust!

Morgens, middags un bie Nacht,

maket se öhrn Krach.

Fleiget in den Harste wiet,

denne singet wi: //: Allemal...

Düsternis in Wintertied

hat uk Hillig’ Nacht.

Doch de lange Sömmertied

hat Johannigdag.

Sömmer, Sönne, Sönnenschien,

wat mik freut, is dien.

Lebet butten un sünd frie,

denne singet wi: //: Allemal...

Plattdütsch, wat de Lü’ varbindt,

wie alltied de Wind,

seggst dü mal in wiee Welt:

„Kiek’, wat dat da speelt!“

Darup fraget Fremme glieks:

„Woher kumet ji?“

Plattdütsch’ sünd wi allesamt

un et is de Sang: //: Allemal...

Water is de Lebensgrund

under Sönnensrund,

schient uk, wenn man se nich süht

un dat alle Tied.

Leiwe Lüe, denket dran,

Plattdütsch veelet kann.

Bist dü hier un bist dü da,

Plattdütsch räpt: Hurra!

De Magd un de Räuber

(Die hochdeutsche Fassung ist von wem?)

An einen Beek,

in einen deipen Dale,

sat da ne Magd

an einen Waterfalle,

ganz klor un fien,

wie schiere Melk tä kieken,

tän Räuber leif

von’n ganzen Hart’ un Liewe.

Dü orme Magd,

mik düert diene Seele,

ik gah’ nü weg,

in miene Räuberhöhle,

wo wi mit üsch

sä glücklich wollen wesen,

doch dat is’t nü,

dat is et nü ewesen.

Nimm düssen Ring,

un schölle man dik fragen,

sä segge bluß:

„En Räuber hat ne ‘dragen.“

De was dik leif

bie Dag un veele Nächte,

un de al was,

sä veele Minschen slechte.

Gah dü bluß hen,

wo andre Männer lebet,

un kieke an,

wat de dik denne gebet,

villicht kannst dü

mit’n andern glücklich weeren,

ik aber gah’

in’n düstern Holt mik scheeren.

Un wenn ik mal,

mal endlich kumm’ an’t Starben,

schast dü, ja dü,

uk von mik allet arben.

Ik sette in

mien Testament dik geern in,

bluß dü, bluß dü,

schast wesen miene Arbin.

Kartuffel-Woche

(Melodie: Auf der Schwäb,schen Eisenbahne)

Alle Minschen, grut un lüttschig,

lebet nich von’n Brut alldäglich,

uk Kartuffeln möt mal sien,

denn de smecket üsch ganz fien.

Trulla, trulla, trullala, – trulla, trulla, trullala.

Uk Kartuffeln möt mal sien,

denn de smecket üsch ganz fien.

Mandag weit ik, wat ik koke

ohne Fleisch un ohne Knoken.

Mandag gift’t Kartuffelbrie,

Speck, Zipollen mit dabie.

Trulla, trulla, trullala, – trulla, trulla, trullala.

Mandag gift’t Kartuffelbrie,

Speck, Zipollen mit dabie.

Dinsdag, well ik jüch vartellen,

mott ik de Kartuffeln pellen.

Dinsdag smeckt ganz akkerat:

De Kartuffel as Salat.

Trulla, trulla, trullala, – trulla, trulla, trullala.

Dinsdag smeckt ganz akkerat:

De Kartuffel as Salat.

Middewoch’ gift’t ohne Schanne,

mal wat üt de grute Panne.

Middewoch’ steiht up’n Disch:

Lecker Puffer, grut un frisch.

Trulla, trulla, trullala, – trulla, trulla, trullala.

Middewoch’ steiht up’n Disch:

Lecker Puffer, grut un frisch.

Dönnerdag, nah veel Geschimpe,

make ik Kartuffelklümpe.

Dönnerdag smeckt ganz famos:

Klump nah Klump mit Bottersoß’.

Trulla, trulla, trullala, – trulla, trulla, trullala.

Dönnerdag smeckt ganz famos:

Klump nah Klump mit Bottersoß’.

Friedag brük’ ik de Fritteuse,

maket ja nich veel Getöse.

Friedag freut sik üse Fritz,

itt Kartuffeln as Pomm’ frits.

Trulla, trulla, trullala, – trulla, trulla, trullala.

Friedag freut sik üse Fritz,

itt Kartuffeln as Pomm’ frits.

Sönnabend eet se alle veel,

Bratkartuffeln brün un geel.

Sönnabend sünd hille weg:

Bratkartuffeln mit veel Speck.

Trulla, trulla, trullala, – trulla, trulla, trullala.

Sönnabend sünd hille weg:

Bratkartuffeln mit veel Speck.

Wochen häbbet sebben Dage!

Wat kok’ ik in düsse Lage?

Sönndag ne besonnere Spies’:

Soltkartuffeln mit Gemüs’.

Trulla, trulla, trullala, – trulla, trulla, trullala.

Sönndag ne besonnere Spies’:

Soltkartuffeln mit Gemüs’.

Mannigein reuhert, swupp-di-wupp,

geern mal in Kartuffelzupp’.

Leiwe Lüe, kieket an:

Mehr man mit Kartuffeln kann.

Trulla, trulla, trullala, – trulla, trulla, trullala.

Leiwe Lüe, kieket an:

Mehr man mit Kartuffeln kann.

Wehnsen is for veele Gäste

alle Mal dat allerbeste.

Wehnsen is en Dorp von Welt,

ringsherum Kartuffelfeld.

Trulla, trulla, trullala, – trulla, trulla, trullala.

Wehnsen is en Dorp von Welt,

ringsherum Kartuffelfeld.

Prilleken

(Melodie: Wolga-Lied; Text-Idee: Rudolf Paes)

Von de Oker bet nah’r Fühse,

wo man hüte plattdütsch kört,

//: backet se in jeden Hüse

Prilleken, wie’t sik gehört! ://

Prilleken sünd runde Dinger

üt den Deig von Mehl fien witt,

//: rund emaket up en Finger,

mit en Lock sä in de Midd’! ://

Denne weeret se ebacket,

in ne Panne vull mit Smalt,

//: bet se brün sünd un recht knacket,

wenn de Sleif se rüt ehalt! ://

Wöltern up en Zuckertelder,

makt se seute, ach wie dull,

//: un de Miene word woll heller,

aber uk dat Lief recht vull! ://

In eleggt in’n blechern Kasten,

smeckt man lange noch davon,

//: doch an’n besten sä tä Fasten,

Fassel-Abend Traditschon! ://

Herrig un Flunder

(Die hochdeutsche Fassung ist von wem?)

In den smuck’ Herrig, dick un stramm,

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

de dicht an’n Meeresbodden swamm,

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

varleewte sik, oh Wunder,

ne ulle Flunder, ne ulle Flunder,

varleewte sik, oh Wunder,

ne ulle Flu-un-der.

De Herrig sprok: „Dü bist varrückt,

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

dü bist mik veel tä plattgedrückt.

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

Rutsch’ mik den Puckel runder,

dü ulle Flunder, dü ulle Flunder!

Rutsch’ mik den Puckel runder,

dü ulle Flu-un-der!“

Da swamm de Flunder up den Grund,

 

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

wo se en grutet Goldstück fund:

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

En Goldstück von teihn Rubel,

oh, wecker Jubel, oh, wecker Jubel!

En Goldstück von teihn Rubel,

oh, wecker Ju-u-bel!

Nü was de ulle Flunder riek.

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

Da nahm de Herrig öhr sägliek,

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

denn sä en uller „Harung“,

de hat Erfahrung, de hat Erfahrung.

Denn sä en uller „Harung“,

de hat Erfah-ah-rung!

An’n ersten Abend güng se dut.

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

Wat mak’e nü in siene Not?

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

Varsop glieks de teihn Rubel,

oh, wecker Jubel, oh, wecker Jubel!

Varsop glieks de teihn Rubel,

oh, wecker Ju-u-bel!

Un de Moral von de Geschicht’:

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

Varleew dik in en Herrig nich.

ein-twei-drei – ssst-ta-ta-tirallala

Denn sä en uller „Harung“,

de hat Erfahrung, de hat Erfahrung.

Denn sä en uller „Harung“,

de hat Erfah-ah-rung!