ΧΟΡΟΣ
                                 Πάμε, ποιός θα είναι ο πρώτος,
                                     ποιός έπειτ' απ' τον πρώτο
                                             τον πυρωμένο κλάδο
                                             στο μάτι θα βυθίση
                                        του Κύκλωπα, το φως του
                                           το λαμπερό να σβύση;
                                              Σιωπάτε, σιωπάτε,
                         άρχισε το τραγούδι ο μεθυσμένος ψάλτης
                                         που αργότερα θα κλάψη,
                                          και έξω απ' το παλάτι
                                          το πέτρινο προβάλλει.
                                            Ελάτε, με τραγούδια
                                              να μάθωμε να ψάλη
                                            γιατί σε λίγο μάτια
                                         δεν θάχη για να βλέπη.

(Στροφή)

                                            Ευτυχισμένος όποιος
                                              από γλυκό κρασάκι
                                             μεθύση στο τραπέζι
                                         κρατώντας στην αγκάλη,
                                                 αγαπημένη φίλη
                                         κ' έπειτα στο κρεββάτι
                                         με τα ξανθά μαλλιά της
                                            στα μύρα βουτηγμένη
                                          με πόθους τα χαϊδεύει
                                           και σιγοτραγουδώντας
                                     – τη θύρα ποιος θ' ανοίξη;

ΣΚΗΝΗ Ι'

ΟΙ ΑΥΤΟΙ – ΚΥΚΛΩΨ

(Ο Κύκλωψ εμφανίζεται μεθυσμένος και τρικλίζων)

ΚΥΚΛΩΨ
                                           Πώ πω· είμαι γεμάτος
                                        κρασί, και η καρδιά μου
                                               εχάρηκε τραπέζι.
                                              Σαν βαρυφορτωμένο
                                      καράβι είν' η κοιλιά μου.
                                               Αυτή η πρασινάδα
                                      που απλώνεται μπροστά μου
                                           την όρεξι μ' ανοίγει
                                             να πάω να γλεντήσω
                                           την άνοιξι εκεί κάτω
                                     στους Κύκλωπας τους άλλους
                                       τους αδελφούς μου. Φέρε,
                                            ω ξένε, το ασκί σου
                                          δος μου να πιω ακόμα!

(Αντιστροφή β').

ΧΟΡΟΣ
                                             Απ' το παλάτι μέσα
                                        ωραίος ο Κύκλωψ βγαίνει
                                           με το ωραίο το μάτι.
                                           Θ' αναψουνε λαμπάδες
                                           για χάρι σου σε λίγο
                                           και σαν μια νέα νύφη
                                     μέσ' στη δροσιά του άντρου
                                          στεφάνι από λουλούδια
                                         γύρω απ' το μέτωπο σου
                                           ωραία θα σε στολίση.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
  Άκουσε, Κύκλωψ, κάτι τι που θα σου πω. Εγώ ξέρω
  καλά του Βάκχου το ποτόν που σούδωκα. Άκουσε με.

ΚΥΚΛΩΨ
  Ώστε κι' ο Βάκχος για θεός περνά;

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
                          Κι' απ' τους μεγάλους
  γιατί πολλή ευχαρίστησι και ηδονή μας φέρνει,

ΚΥΚΛΩΨ
  Γι' αυτό κ' εγώ τον ρέβομαι και ευφραίνεται η ψυχή μου.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
  Έτσι σε όλους φέρεται· κανένα δεν πειράζει.

ΚΥΚΛΩΨ
  Μα που ακούστηκε θεός μέσ' στους ασκούς να μένη;

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
  Όπου και αν τον βάλλουνε, είναι ευχαριστημένος.

ΚΥΚΛΩΨ
  Όμως δεν πρέπει οι θεοί να ζουν μέσ' στα τομάρια.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
  Και τι σε μέλει αφού αυτός σ' ευχαριστεί; Ή τάχα
  μήπως τον έκαμε πικρόν το δέρμα;

ΚΥΚΛΩΨ
                                         Δεν μ' αρέσει
  το ασκί, μ' αρέσει το πιοτό που είναι μέσα.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
                                         Μείνε
  λοιπόν εδώ και πίνε τον και γλέντησε.

ΚΥΚΛΩΨ
                                         Δεν πρέπει
  να δώσω λίγο απ' αυτό στ' αδέλφια μου;

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
                                         Αν τώχες
  μόνον εσύ, καλλίτερος θα φαίνεσαι απ' όλους.

ΚΥΚΛΩΨ
  Μα αν το δώσω και σ' αυτούς θα τους υποχρεώσω.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
  Το γλέντι φέρνει σύγχυσι, φιλονεικίες, λόγια.

ΚΥΚΛΩΨ
  Και αν μεθύσω ποιός τολμά εμένα να μ' εγγίξη;

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
  Όποιος το τσούξη, σπίτι του καλλίτερα να μένη.

ΚΥΚΛΩΨ
  Κουτός που σαν εμέθυσε δεν θέλει να γλεντήση.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
  Όποιος μεθύση κ' έπειτα μείνη στο σπίτι του είναι
  σοφός.

ΚΥΚΛΩΨ
      Συ, Σειληνέ, τι λες; Να μείνωμε στο σπίτι;

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
  Αυτή είναι η γνώμη μου. Τους άλλους τι τους θέλεις;

ΚΥΚΛΩΨ
  Ωραίο, αλήθεια, απλώνεται σαν στρώμα το χορτάρι.

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
  Με το λιοπύρι είναι καλά να πίνη κάνεις. Έλα
  ξαπλώσου κάτω, κατά γης.

ΚΥΚΛΩΨ
                      Τι κρύβεις το ποτήρι
  πίσω μου;

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
                  Μη περνά κανείς και μας το πάρη.

ΚΥΚΛΩΨ
      Όχι.
  για να το πιής εσύ κρυφά… Βάλτο εδώ στη μέση.
  Και συ ω ξένε, δεν μας λες ποιό είναι τόνομά σου;

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
  Κανείς, εγώ ονομάζομαι, Τι χάρι θα μου κάνης
  να ξέρω–τι θα σου χρωστώ;

ΚΥΚΛΩΨ
                          Απ' όλους τελευταίον
  θα φάω εσένα.

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
                  Σπάνια του κάνεις χάρι, αλήθεια.

ΚΥΚΛΩΨ
  Ε, ε, τι κάνεις συ αυτού; Μου κλέβεις το κρασί μου;

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
  Όχι, αυτός μ' εφίλησε, γιατί με βρίσκει ωραίον.

ΚΥΚΛΩΨ
  θα κλάψης· το κρασί αγαπάς, μ' αυτό δεν σ' αγαπάει.

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
  Μα το θεό, με αγαπά· λέει πως είμαι ωραίος.

ΚΥΚΛΩΨ
  Βάλε κρασί, και γέμιστο ως απάνω το ποτήρι.

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
  Στάσου να ιδούμε επέτυχε στο ανακάτεμα του;

ΚΥΚΛΩΨ
  Μ' επέθανες! Βάλε να πιω κι' ας είναι όπως κι' αν είναι.

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
  Α, όχι, πριν να σε ιδώ να βάλης το στεφάνι
  και πριν το δοκιμάσω εγώ.

ΚΥΚΛΩΨ
                      Α, κεραστή αχρείε!

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
  Δεν είμαι αχρείος κεραστής, είναι γλυκό ετούτο.
  Έπειτα πρέπει να πλυθής για να το νοιώσης όταν
  το πίνης.

ΚΥΚΛΩΨ
      Να, δεν έχουνε τα χίλια μου κ' η τρίχες
  τίποτα.

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
      Τώρα στήριξε στο χώμα τον αγκώνα
  κ' έπειτα ιδέ πως πίνω εγώ και… μη με ιδής πως πίνω.

(Πίνει, τόσον γρήγορα ώστε δεν προφθάνει να τον ιδή ο Κύκλωψ).

ΚΥΚΛΩΨ
  Ε, ε, τι χάνεις;

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
                  Τίποτε, μια ρουφηξιά επήρα.

ΚΥΚΛΩΨ
  Πάρ' το ασκί, ω ξένε εσύ, και κέρνα με.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
                                         Με ξέρει
  καλά εμένα το κρασί, το χέρι το γνωρίζει.

ΚΥΚΛΩΨ
  Έλα λοιπόν, κέρνα.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
                      Κερνώ, μα μη φωνάζης· σώπα.

ΚΥΚΛΩΨ
  Δύσκολα πράγματα ζητάς από αυτόν που πίνει.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
  Πάρε και πιέ και φρόντισε σταλιά να μην αφήσης.
  Πρέπει κανείς στην ύστερη γουλιά του να πεθαίνη.

ΚΥΚΛΩΨ
  Πω πω, τι ξύλο ώμορφο του αμπελιού το ξύλο!

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
  Αν αφού έφαγες καλά, πιης και καλά, είτ' έχεις
  είτε δεν έχεις δίψα, ευθύς σ' ύπνον γλυκόν θα πέσης.
  Μα αν αφήσης μια σταλιά. θα σου ξεράνη ο Βάκχος
  τον λάρυγγα.

ΚΥΚΛΩΨ
                  Εκολύμπησα μέσ' στο κρασί και μόλις
  εσώθηκα γιατ' ήτανε χωρίς νερό. Και τώρα
  μου φαίνεται ο ουρανός κ' η γη μαζή ένα πράγμα.
  Βλέπω το θρόνο του Διός και τους θεούς τριγύρω.
  Η Χάρις με ειρωνεύονται. Αλλά εμένα φτάνει
  ο Γανυμήδης, προτιμώ ταγόρια απ' τα κορίτσια.

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
  Ώστε να πούμε είμ' εγώ ο Γανυμήδης;

ΚΥΚΛΩΨ
                                         Είσαι
  εσύ όπου σε άρπαξα από την Δαρδανία.

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
  Ω δυστυχία εχάθηκα· παιδιά μου, τι θα πάθω!

ΚΥΚΛΩΨ
  Τον εραστή που εμέθυσε εσύ τον περιπαίζεις;

ΣΕΙΛΗΝΟΣ
  Ξυνό θα μου βγη το κρασί που ήπια.