Attila

Attilanın doğuluşu

Hunların ən qüdrətlisi olan Attila 395-ci ildə Avropanın mərkəzində, Dunayın sol sahilində, müasir Avstriyanın Lints şəhərindən şimalda ağacdan tikilmiş sarayda dünyaya gəlib. Böyük alman bəstəkarı Motsartın (1756–1791) simfoniyalarından biri bu şəhərin şərəfinə eyni adı daşıyır. Attilanın 58 illik ömür yolunun böyük hissəsi də elə orada keçəcəkdi.

Bir az irəli gedib yazaq ki, Attila heç də hündürboylu olmayıb. Hardasa bir metr altmış santimetr olardı… Yanaqlarında təkəmseyrək tüklər vardı. Ancaq çənəsinin altındakı saqqalı sıx idi. Çuxura düşmüş kimi qara gözləri vardı, lakin baxışları iti idi. Bir sözlə, elə də yaraşıqlı deyildi. Fransız yazıçısı Barbe d’Orevili (1808–1889) deyirdi ki, «kişi o vaxt gözəl olur ki, atı heç nədən qorxmasın». Bu mənada hunları yaraşıqlı saymaq olar – axı onların atları da özləri kimi qorxu nədir bilməzdilər!

Attila sifətcə bir az arıq idi, lakin üzünə baxınca nə qədər ağıllı-kamallı biri olduğunu hiss etmək elə də çətin deyildi.

Onun körpəliyi haqqında əlimizdə kifayət qədər məlumat yoxdur. Lakin sonradan özünün müasirlərinə danışdığı adda-budda epizodlar bu barədə bizdə az da olsa, təsəvvür yaradır. Belə nəticəyə gəlmək olar ki, Attilanın uşaqlığı atasınınkından xeyli fərqli keçib. Yəqin ki, Mundzuk köç yollarında üstü keçə ilə örtülmüş arabada doğulmuşdu. Attila isə sarayda dünyaya gəlmişdi – baxmayaraq ki bu saray ağacdan tikilmişdi və dəbdəbədən uzaq idi!

Gələcəyin böyük fatehi erkən yaşlardan at çapmağı öyrənmiş, eləcə də ox və kəmənd atmaq vərdişlərinə yiyələnmişdi. Bundan başqa, bıçaqdan da məharətlə istifadə edirdi. İllər keçdikcə ov ovlamağa, balıq tutmağa olan həvəsi artırdı. Eyni zamanda yazmağı, oxumağı və saymağı da bacarırdı. Latın və yunan dillərini bilir, əlinə keçən bütün kitabları oxuyurdu. Ümumiyyətlə, öyrənməyə böyük marağı və həvəsi vardı. Həmişə yeni biliklərə can atırdı.

401-ci ildə Attilanın vur-tut altı yaşı olarkən atası vəfat etdi. Əmisi Ruas onu oğulluğa götürdü. Qaynaqlarda Attilanın anası haqqında bir kəlməyə də rast gəlinmir. Nə onun adını bilirik, nə də neçə il yaşadığını…

Ruas Roma ilə dost münasibətlərini qoruyub saxlamağa xüsusi əhəmiyyət verirdi. O, imperator Honorinin «sağ əli» sayılan Stilixona təklif etdi ki, onun sarayına özünün ən yaxın adamlarını göndərsin. Bununla Ruas Roma ilə müttəfiqlik əlaqələrinə sədaqətini nümayiş etdirmək fikrində idi. O dövr üçün bu, adi hal sayılırdı və «şərəfli zaminlik» (girovluq) adlanırdı.

Romada da bəziləri belə hesab edirdi ki, hunlar artıq «ağıllanıblar», bundan başqa, oturaq həyata keçmək və dinc yaşamaq istəyirlər. Bunu öz gözləri ilə görmək və tam əmin olmaq üçün Stilixon təklifi qəbul etdi. Aetsi adında on beş yaşlı bir gənci hunların sarayına yolladı.

Aetsi

Aetsinin 390-cı ildə Qərbi Roma imperiyasının tərkibindəki Pannoniyada (indiki Macarıstanda) anadan olduğu güman edilir. Pannoniya Puştaya olduqca yaxın idi. Vaxtilə Balamirin qoşunları on beş il orada qalmışdı.

Düzü, Aetsinin məhz Pannoniyada doğulduğunu da qəti söyləmək mümkün deyil. Belə ki, bəziləri onun Moziyada (indiki Serbiya və Bolqarıstan ərazilərindən, eləcə də Rumıniyanın Dunay çayından cənubdakı torpaqlarından ibarət tarixi bölgə), bəziləri isə Romada dünyaya gəldiyini iddia edirlər. Təəccüblü deyil: tarix bəzən çoxsaylı fərziyyələr üzərində qurulur.

Aetsi gəncliyini Pannoniyada keçirib. Həmin vaxt atası Qaudensi burada süvari ordunun qoşun başçılarından idi. Sonra Afrikada canişinlik, ardınca da Qalliyada (müasir dövrdə başda Fransa olmaqla Qərbi Avropanın böyük bir hissəsinə tarixdə verilən ad – red.) sərkərdə olmuşdu. Təqribən 403-cü ildə Qalliyada baş verən qiyam zamanı öldürülmüşdü.

Aetsi hələ uşaqlıqdan hunların bütün həyatına bələd idi və onların dilində danışa bilirdi. Anası zəngin və əsilli-nəsilli Roma xanımı idi.

Aetsi Hun sarayına göndərilənədək artıq bir dəfə də «şərəfli zamin» olmuşdu: vestqotların başçısı Atanarixin yanında girov saxlanılmışdı. Bu isə ona diplomatiyanın sirlərini öyrənməkdə xeyli kömək etmişdi.

405-ci ildə Aetsi Ruasın sarayına göndərildi. Onun gəlişi xüsusilə Attilanın ürəyincə oldu. Aralarındakı yaş fərqinə baxmayaraq tezliklə dostlaşdılar. Düz yarım əsr boyunca Roma və Avropanın, eləcə də Uraldan Dunayacan səpələnmiş bütün hunların taleyi bu tarixi dostluqdan asılı olacaqdı.

Aetsi və Attila – iki sehrbaz kimi idilər. Onlar öz çeviklikləri, ağılları, cəsarətləri ilə bir-birini məəttəl qoymağa çalışır, lazım gələndə bir-birinə heç düşünmədən güzəştə gedirdilər. Belə qarşılıqlı güzəştlər bəzən onların hansısa ciddi bir planını həyata keçirməyə mane olurdu. Ancaq onlar dostluqlarını hər şeyin fövqündə görür və bir-birinə nəyisə güzəştə getməkdən çəkinmirdilər.

Gənc romalı çox keçmədi ki, hunların sarayında böyük rəğbət qazandı, hətta Ruasın ən yaxın məsləhətçisinə çevrildi. İndi o, sadəcə, «şərəfli zamin» deyildi, bundan qat-qat artıq imtiyaz qazanmış nüfuzlu saray adamı idi.

408-ci ildə Honori ilə ittifaqa soyuq baxmağa başlayan Ruas bu dəfə Konstantinopolla müttəfiqlik qərarına gəldi və Şərqi Roma imperiyası ilə dostluq sazişi bağladı.

Həmin vaxt Honorinin qardaşı Arkadi təzəcə ölmüşdü. Atasının yerinə taxta keçən II Feodosi hunlar üçün ciddi təhdidə çevrilmişdi. Ruas təhlükənin ciddiliyini yaxşı anlayır, bunun böyük faciələrə səbəb ola biləcəyini aydın görürdü. Qərbi Roma isə bu məsələdə hunlara arxa durmaqda həvəsli deyildi. Honori ilə ittifaqdan məyus olan Ruas özünə yeni və güclü müttəfiq gəzirdi. Məhz belə bir vaxtda Aetsi ona elə II Feodosinin özü ilə yaxınlaşmağı məsləhət gördü.

Məsləhət hunların başçısının ağlına batdı. Şərqi Roma imperatoruna elə bu lazım idi: o, dərhal Ruası Roma ordusuna sərkərdə təyin etdi, illik 350 libr (Romada qızıl pul vahidi – red.) maaş kəsdi. Bundan başqa, sazişə görə, hunlarla romalılar arasında sərhəd əvvəlki təki Dunay çayı olaraq qalacaqdı. Eyni zamanda hunlar üzərlərinə xüsusi icazə olmadan çayı keçməmək öhdəliyi götürmüşdülər. Ruas bu şərtlərin hamısı ilə razılaşdı və sazişi imzaladı.

Aetsinin yaşca özündən xeyli kiçik olan Attila ilə yaxın dostluğunun sirri nə idi? Ola bilərdimi ki, «şərəfli zamin» bu uşağın on illər sonra ortaya çıxacaq dühasını indidən sezmişdi? İlk baxışda bu, bir o qədər də inandırıcı deyil; çünki Attila qətiyyən vunderkind – qeyri-adi istedad sahibi təsiri bağışlamırdı. O nə Makedoniyalı İsgəndər idi, nə də Napoleon Bonapart… Bu iki böyük sərkərdənin parlaq zəkası hələ kiçik yaşlardan bəlli idi. Attilanın müstəsna istedadı və bacarıqları isə qırx yaşına yaxın üzə çıxdı. Bu yaş o zamanlar böyük işlərə başlamaq üçün xeyli gec sayılırdı.

Ancaq, hər halda, Aetsi Attilada gələcəyə dair müəyyən işıqları sezməyə bilməzdi: on yaşında at çapmağı hələ təzə öyrənərkən mahir şəkildə ox atmağı bacarır, latınca bir neçə söz bilirdi. Aetsi bu uşağın digərlərindən yaxşı mənada xeyli fərqləndiyini hiss edirdi.

Attila isə başa düşürdü ki, Aetsidən çox şey öyrənə bilər. O öyrənməyə, bilik, təcrübə əldə etməyə meyilli idi və başa düşürdü ki, romalı girov bu mənada onun üçün ələkeçməz fürsətdir.

Nəticədə Aetsi bildiyi nə vardısa, hamısını Attilaya öyrətdi. Bundan başqa, ona latın və yunan dillərini öyrədən ayrıca müəllim təyin etdi. Həmin vaxtadək hələ heç bir hun Avropanın bu iki aparıcı dilində danışmamışdı.

Aetsi hunların yanına gəldikdən sonrakı üç il ərzində onunla Attila arasında dostluq bağları həddən artıq möhkəmləndi. İndi onlar bir-biri üçün əziz, doğma adamlara çevrilmişdilər. Onlar, demək olar, bütün günü Puşta bozqırlarında gəzib-dolaşır, eyni zamanda gələcəyə dair böyük xəyallarla yaşayırdılar. Macar çöllüyü onlara dar gəlirdi, nəzərləri daha uzaqlara zillənirdi…

«Tanrının qırmancı»

Çox keçmədi ki, hadisələr gözlənilməz istiqamətdə inkişaf etməyə başladı: vestqotlar Roma üzərinə hücuma keçdi. Onların ordusu sayca o qədər çox idi ki, Stilixon hun süvarilərinin başçılarından – Uldindən kömək istəməyə məcbur oldu. Ruasın rəqibi olan Uldinə də elə bu lazım idi. O belə bir xahişi çoxdan gözləyirdi. Bu səbəbdən də Stilixonun xahişinə dərhal müsbət cavab verdi. Uldinin qoşunları indiki İtaliyanın Florensiya şəhəri yaxınlığında vestqotları məğlub etdi. Vestqotların başçısı Radaqast əsir düşdü və sonradan boynu vuruldu.

406-cı ildə Volqa və Don ətraflarında məskunlaşan başqa bir qədim türk tayfası – alanlar hunlara tabe olmaqdan boyun qaçırdılar. Hunlar tərəfindən əməlli-başlı istismar olunan alanlar Alp dağlarına doğru hərəkət etdilər. Onlar Alp dağlarındakı göllərin ən böyüyü olan Cenevrə gölü ətrafında yüz il öncə hunlardan qaçmış tayfadaşlarıyla rastlaşdılar. Bir müddətdən sonra Ron vadisində məskunlaşdılar.

Həmin dövrdə başqa bir önəmli hadisə baş verdi: Mayn vadisində məskunlaşan burqundlar Attilanın əmisi Oktarın əlindən cana doymuşdular. Odur ki Honoridən kömək istədilər. Honori özünəməxsus imperator ədasıyla buna razılıq verdi. İşi belə görən Oktar Mayn çayı sahilində Honorinin qoşunlarına hücum etdi. Hücum acı sonluqla nəticələndi – o məğlub oldu. Bu, hunların ilk tarixi məğlubiyyəti idi. Belə çıxırdı ki, onlara qalib gəlmək də olarmış.

Oktar bu məğlubiyyətdən elə məyus olmuşdu ki, boğazından su da keçmirdi. Bu məğlubiyyətin ertəsi günü o, kiçik qələbə qazandı. Cəmi üç nəfər itki verərək vestqotlara zərbə vurdu, onlardan otuz nəfəri öldürdü. Bu qələbəsini təntənəli şəkildə qeyd etmək istədi. Həmin gecə o qədər şərab içdi ki, sərxoş halda yerə sərildi.

Oktarın köməkçilərinin də ağlı başlarından çıxmışdı – şərabdan əməllicə məst olmuşdular. Bir əfsanədə deyilir ki, guya onlar öldürdükləri vestqotların kəlləsindən piyalə kimi istifadə edirmişlər, hətta kəllələrdən biri ağzındakı dişləri ox kimi sərxoş hunların üstünə tüpürübmüş. Lakin şərabın təsirindən yenə də ayılmayıblarmış.

Qaynar hadisələrin bir-birini əvəzlədiyi bu məqamda – 408-ci ildə Aetsi Romaya qayıdır. Bunda əsas məqsədi evlənmək idi.

Həmin vaxt Attilanın on üç yaşı vardı. Çox istədiyi dostundan ayrılmaq ona ağır gəlirdi. Aetsi aradan keçən illər ərzində Attila üçün böyük qardaşa çevrilmişdi. Odur ki ayrılarkən bir-birinə söz verdilər ki, məktublaşsınlar, imkan tapdıqca görüşsünlər.

Aetsi cəmiyyət içində olmağı xoşlayırdı. Attila isə onun əksinə özünəqapalı biri idi, tənha qalmaqdan xoşlanırdı. Elə buna görə də ən yaxın dostundan ayrıldıqdan sonra bütün günü dərin fikirlərə gedir, müxtəlif xəyallar qururdu. Bu xəyallar Romanın, Konstantinopolun və Parisin qapılarını onun üzünə açacaqdı. Avropanın adıçəkilən üç aparıcı şəhəri (onlardan ilk ikisi süqut çağında idi, üçüncüsü isə hələ təzə çiçəklənirdi) ya könüllü təslim olacaq, ya da buna məcbur qalacaqdı.

Bir qədər irəli gedib deyək ki, Attila hər üç şəhərə qarşı mərhəmətli davrandı. Hələ də heç kim bunun səbəbini bilmir. Üstəlik, o bu şəhərləri din xadimlərinin yalvar-yaxarına görə bağışlamışdı. Halbuki Attila dinlərə inanmırdı!

Daha bir maraqlı məqam: sonradan elə həmin o din xadimləri Attilanın ən qatı düşməninə çevrildilər. Onun bütün rəqiblərini birləşdirib qüdrətli hunun üstünə salmağa çalışdılar. Bu din xadimlərinin başında Roma papası⁹ gəlirdi.

İş o yerə çatacaqdı ki, xristianlar Attilanı «Tanrı qırmancı» adlandıracaqdılar. Attila özü bu ləqəbdən xoşhal olacaq, ona layiq olduğunu düşünəcəkdi.

Nə demək idi «Tanrı qırmancı»? Xristianlar bu suala çox aydın cavab verirdilər: «Tanrı qəzəbinə gələnləri kiminsə əliylə cəzalandırır».

Bütün bunlar hələ sonralar baş verəcəkdi. Odur ki gəlin hadisələri qabaqlamayaq.

Hunların müəmmalı sayı

V yüzilliyin əvvəli tarixə hun epoxasının¹⁰ başlanğıcı kimi daxil olub. Onların getdikcə güclənməsi az qala üç yüz il ərzində Şərqdən Qərbə – Avropaya doğru müxtəlif xalqların aramsız köçlərini şərtləndirdi. Saysız-hesabsız köçərilər ordusu Roma imperiyasını əvvəlcə həyəcanlandırdı, ardınca təşvişə saldı, axırda isə tamamilə sarsıtdı.

Bəs böyük köçə qoşulanların, məsələn, alanların, qotların, yaxud vandalların sayı nə qədər idi? Bu suala dəqiq cavab vermək mümkün deyil. Bircə o məlumdur ki, köçərilər nəhəng çəyirtkə sürüsü kimi Avropanı ağuşuna almaqda idilər.

Həmin vaxt bu qitənin əhalisinin ümumi sayının 30 milyon nəfər olduğu güman edilir. Hunların sayı isə mübahisəli olaraq qalır: bəzi ehtimallara görə, Uraldan Dunaya qədər böyük əraziyə səpələnmiş hunların sayı 5 milyon, bəzi fərziyyələrə görə isə cəmi 250 min nəfərə çatırdı. Birinci rəqəm mənasızca şişirdildiyi kimi, ikinci də eyni şəkildə azaldılıb. Hunların sayının cəmi bir milyon yarım olduğu fikri daha ağlabatan rəqəmdir. Belə ki, yalnız bu qədər hundan yarım milyon süvari çıxa bilərdi. Çünki hun kişilərinin az qala hamısı hazır əsgər idi.

Hunlar böyük bir əraziyə yayılmışdılar. Təbii ki, həmin əraziləri qorumaq tələb edilirdi. Ona görə də hunlar qoşunlarının böyük hissəsini məskunlaşdıqları yerlərin mühafizəsinə ayırır, yalnız yerdə qalanlarla harasa hücuma keçir, yaxud müttəfiqlərin köməyinə tələsirdilər.

Hunların sayı barədə biliklər ona görə vacibdir ki, hadisələrin sonrakı gedişi ilə bağlı yanlış fikirlərə yer qalmasın. Məsələn, Ruasın Aetsinin köməyinə göndərdiyi qoşunun sayı daim mübahisə mövzusu olub. Belə ki, Honori 423-cü ildə vəfat etdi. Bundan sonra Flavi Yohan onun yerinə keçmək istədi. Lakin Aetsi Flaviyə qarşı çıxdı və Ruasdan kömək istədi. O da 50 minlik qoşun göndərdi. Ruasın təkcə hansısa müttəfiqinin köməyinə yollamaq üçün 50 minlik hun döyüşçüsü vardı? Bu suala «bəli» cavabı verən adam, yəqin ki, az tapılar…

Attila Roma sarayında

Aetsinin gedişindən bir müddət sonra Attila artıq gələcəyin qüdrətli simalarından birinə çevrilmək yolunda mətin addımlarla irəliləyirdi. Həm fiziki baxımdan qüvvətlənir, həm də biliklərini artırır, dünyagörüşünü genişləndirirdi. Nəticədə tezliklə o, əmisi Ruasın «sağ əl»inə çevrildi. Belə ki, əmisi ona məsul tapşırıqlar verirdi, ən əsası qardaşı Bledadan daha çox etibar edirdi. Bleda yaşca Attiladan böyük idi. Lap erkən vaxtlarından eyş-işrətə meyilliliyi ilə fərqlənirdi. Bütün işi-gücü ov ovlamaq, yeyib-içmək, əylənmək idi. Attila isə öz qoçaqlığı, ağlı və böyük iddiaları ilə onu arxada qoymuşdu. Bu, Bledanın vecinə də deyildi. Bütün öyüd-nəsihətlərə baxmayaraq öz kefində idi.

408-ci ildə Attilanı Romaya göndərdilər. Bir zamanlar Aetsinin Hun sarayında – Ruasın yanında yerinə yetirdiyi «şərəfli zamin» missiyasını indi Attila Roma sarayında yerinə yetirməli idi. Onun üzərinə iki yeni dost – hunlarla romalılar arasında əlaqələri daha da gücləndirmək vəzifəsi qoyulmuşdu.

Məhz Attilanın Roma sarayına göndərilməsi fikrinin necə meydana çıxdığı bəlli deyil; bircə o məlumdur ki, bunu ona Ruas özü təklif etmişdi. Belə çıxır ki, əmisi cəmi on üç yaşı olan qardaşı oğluna hədsiz dərəcədə inanır, güvənir, etibar edirdi. Əks halda hakimiyyəti əməllicə laxlayan bir imperatorun sarayına niyə Attilanı göndərəydi?

Bunu da unutmayaq: Ruas Roma ilə dostluğa böyük əhəmiyyət verirdi. Elə II Feodosi də bu dostluqdan məmnun idi. Lakin ortada bir «əmma» vardı. Belə ki, Şərqi Roma imperatoru Ruasa maaş kəssə də, bunun əvəzində ondan, demək olar, heç nə tələb etmirdi. O, eyni qayda ilə Uldinə də maaş verirdi. Di gəl, ondan çox şey tələb edirdi; məsələn, qot sərkərdəsi Qainası yerində oturtmaq üçün məhz Uldini göndərmişdi. Qainas da əvvəllər imperatordan aylıq alırdı. Lakin qəfildən özünü Dunaydan Reyn çayına qədər uzanan ərazinin hökmdarı elan etdi… II Feodosi vaxt itirmədən Uldini qotların üstünə göndərdi. Uldin ona tapşırılan vəzifənin öhdəsindən uğurla gəldi: qotları məğlub edib Qainası əsir aldı. Onun başını şəxsən özü kəsdi və Konstantinopola yolladı…

Uldinin II Feodosi qarşısında bu cür xidmətləri Ruası məyus edirdi. O başa düşürdü ki, belə getsə, rəqibini ötüb-keçə bilməyəcək. Ona görə də fərqli yol seçdi. Ruas fikirləşirdi ki, Roma imperiyası iki yerə ayrılsa da, yəni onun iki başı olsa da, bədəni birdir. Bu səbəbdən də Qərbi Roma imperiyası ilə yaxınlaşmaq yolunu tutdu. Belədə Şərqi Roma imperiyası ilə də eyni dərəcədə yaxınlaşmış olacaqdı. Məhz bu səbəbdən də Romaya davamçısı (xələfi) kimi gördüyü Attilanı göndərməyə qərar verdi.

Bunu bilən Honori öncə Aetsi ilə məsləhətləşdi. Aetsi imperatora Ruasın təklifini qəbul etməyi məsləhət gördü. Honori belə də elədi. Beləliklə, Attila Romaya gəldi. Yuxarıda da qeyd etdiyimiz kimi, bu zaman onun on üç yaşı vardı. Aetsi isə on doqquz yaşında idi. Bununla da iki dostun ayrılığı uzun sürmədi. Attila Romaya gəldikdən sonra onların dostluğu daha da gücləndi.

Bəzi ehtimallara görə, Attila Romaya yox, Ravennaya gəlib. Çünki Qərbi Roma imperatorları həmin dövrdə Roma ilə bərabər Ravennada da yaşayırdılar. Bu şəhər böyük bataqlıqlarla əhatə olunmuşdu. Nə barbarlar, nə də başqaları bu bataqlıqları keçə bilirdi. Yəni şəhəri qorumaq asan idi. Elə Qərbi Roma imperatorlarını da ilk növbədə bu düşündürürdü. Romanın şöhrəti hər yana yayılsa da, bu şəhər xeyli dərəcədə müdafiəsiz idi. Onu ələ keçirmək istəyənlərin isə sayı-hesabı yox idi. Bu isə o demək idi ki, şəhər hər an hücuma məruz qala, müdafiə imkanları zəif olduğu üçün isə asanlıqla ələ keçə bilərdi.

Lakin bütün bunlara baxmayaraq tarixçilərin əksəriyyəti Attilanın məhz Romaya gəldiyi fikrində həmrəydilər. İmperatorun sarayında onu böyük ehtiramla qarşılamışdılar. Eyni münasibət sonralar da davam etmişdi. Attilaya az qala xaqanlara xas münasibət göstərirdilər.

Bu həmin dövr idi ki, Qərbi Roma imperiyası çətin günlər yaşayırdı. Daxili ixtilaflar getdikcə güclənirdi. Saray sui-qəsd, satqınçılıq, şər yuvasına dönmüşdü. Hadisələr Honorinin öz müəllimi Stilixonu saraydan uzaqlaşdırmasınadək böyüdü.

Bu həmin Stilixon idi ki, indiyədək imperiyanı dəfələrlə böyük təhlükələrdən qurtarmışdı. Lakin sonuncu dəfə imperatorun müəllimi belə baş verənlər qarşısında aciz idi. Belə ki, onun başı qotlarla mübarizəyə qarışdığı bir vaxtda vandallar Qalliyaya soxuldu. Stilixon eyni vaxtda ayrı-ayrı yerdə döyüşə bilməzdi ki! Di gəl, Honori başqa cür düşünürdü. O, Stilixonu nə qədər təəccüblü də olsa, «əlindən bir iş gəlməməkdə» günahlandırdı və saraydan kənarlaşdırdı.

Əslində isə Honorinin dərdi başqa idi: bu çəlimsiz imperator Stilixonun xalq arasındakı şöhrət və nüfuzunu qısqanırdı. Böyük Feodosi oğlunun bacarıqlarına bir elə də etibar etmədiyindən Honorini məhz Stilixona tapşırmışdı. Stilixon bu vəzifəsini layiqincə yerinə yetirir, təbiətcə qorxaq olan imperatoru və bütövlükdə imperiyanı çətin vəziyyətlərdən çıxarmaq üçün əlindən gələni əsirgəmirdi. Hər kəs bunu görürdü. Ona görə də Honoriyə rişxəndlə, Stilixona isə hədsiz rəğbətlə yanaşırdılar. İmperator da sözügedən münasibətdən yaxşı xəbərdar idi və şübhəsiz ki, bundan əsla məmnun deyildi.

Attila Roma sarayına təşrif buyurarkən oradakı ab-hava məhz bu cür idi…

Belə şəraitdə o özünü necə hiss edirdi? Bəzilərinə görə, saraydaxili ixtilaflar onun üçün hədsiz dərəcədə maraqsız və bezdirici idi. Bunun üçün də darıxırdı. Digərlərinin fikrincə isə Attila özünü balıq suda necə hiss edirsə, elə hiss edirdi. Saraydakı qovğalardan, intriqalardan belə nələrsə öyrənməyə çalışırdı.

Bu həmin vaxt idi ki, Aetsinin hakimiyyət daxilindəki mövqeləri xeyli möhkəmlənmişdi. O, Romanın ən imkanlı şəxslərindən biri olan, geniş əlaqələrə malik Karpilionun qızıyla nişanlanmışdı. Bu isə onun sarayda nüfuzunu daha da artırmışdı.

Attila sonrakı dörd il ərzində imperiyanın sirlərini yaxından və dərindən öyrəndi. Bu o vaxtlar idi ki, Qərbi Romanın gələcəyi artıq tamamilə sual altında idi. Kiçik bir qiyam, yaxud yadelli hücumu kifayət idi ki, bu imperiya xəritədən silinsin.

Gələcək hökmdarın həyat dərsləri

Attila «şərəfli zamin» olarkən istədiyi yerə getmək məsələsində tamamilə sərbəst idi. Odur ki bir neçə dəfə Dunayın digər sahilinə – hunların yaşadığı ərazilərə keçmişdi. Bu zaman Romadakı müşahidələri əsasında gəldiyi qənaətləri, əldə etdiyi qiymətli məlumatları Ruasa çatdırmış, eyni zamanda Honorinin qiymətli hədiyyələrini ona çatdırmışdı. Geri qayıdarkən isə əmisindən imperatora bəxşişlər gətirmişdi.

Aradan dörd il keçdi. Attilanın artıq on yeddi yaşı vardı. Təqvim 411–412-ci illəri göstərir; Qafqazdan həyəcanlı xəbərlər gəldi. Alan, kolx və roksolan kimi tayfalar hunlara ciddi başağrısı yaratmaqda idilər. Öz aralarında da tez-tez çəkişən bu tayfalar hunların güclənməsinə əməlli-başlı əngəl törədirdilər. Nə isə eləmək lazım idi.

Xeyli götür-qoydan sonra Ruasın kiçik qardaşı Aybars öz süvari qoşunuyla hərbi səfərə çıxdı. Onun məqsədi Volqa və Ural arasında qayda-qanun yaratmaq idi. Hər kəs yaxşı bilirdi ki, bu o qədər də asan iş deyil.

Bu o zaman idi ki, Oktar da, Mundzuk da ölmüşdü. İndi isə Aybars uzunmüddətli səfərə çıxırdı. Dunay hunlarına başçılıq etmək üçün dörd qardaşdan yalnız Ruas qalırdı. Onun işi ağır idi və bunun öhdəsindən təkbaşına gəlmək müşkül məsələ idi. Vəziyyəti belə görən Ruas ətrafında ona sadiq ola biləcək, sınanılmış xeyli adam topladı. Hər şeydən öncə isə qardaşı oğlu Attilanın yanında olmasını istəyirdi. Bu məqsədlə onu Romadan geri çağırdı.

Beləliklə, Attila macar çöllüyünə – Puştaya qayıtdı. Ona verilən ilk tapşırıq isə on yeddi yaşlı bir gənc üçün xeyli dərəcədə qeyri-adi idi. Üstəlik, bu gənc təzə evlənmişdi, bir knyazın Enqe adlı qızıyla ailə qurmuşdu. Enqe haqqında tarixçilərin əlində yetərincə məlumat yoxdur. Bircə o bəllidir ki, həmin evlilikdən Attilanın oğlu Ellak dünyaya gəlmişdi. O, gələcək hökmdarın çoxsaylı övladları içində ən sevimlisi idi. Ağlı, istedadı ilə fərqlənən Ellak hələ yetkinlik yaşında diplomatik və hərbi işləri öyrənmək üçün Mərkəzi Avropaya göndərilmişdi.

Şərqi Roma imperiyasının rəqibləri Ruası Konstantinopolu tutmaq üçün təhrik edirdi. Həmin təzyiqlər qarşısında tab gətirməkdə çətinlik çəkən Ruas öncə real vəziyyəti öyrənmək qərarına gəldi. Şərqi Romanın hazırkı durumundan xəbər tutmadan Konstantinopol üzərinə yerimək ağılsızlıq olardı.

Digər tərəfdən II Feodosi əvvəlkitək Ruasın maaşını ödəməyə davam edirdi. Lakin o, hunların başçısı ilə əlaqələri, demək olar, kəsmişdi. İş o yerə çatmışdı ki, ostqotlar və vestqotların hücumu zamanı Ruasdan kömək istəməyə ehtiyac belə görməmişdi. Belə çıxırdı ki, hun hakimi Konstantinopoldan havayı maaş alırdı. Bu, Ruası əsəbiləşdirdi. II Feodosidən özünə qarşı belə münasibətin səbəbini bilmək istəyirdi. Bəlkə, Şərqi Roma imperatoru Ruasa bel bağlamır və onu digər bütün düşmənlərindən daha təhlükəli hesab edirdi. Əgər, həqiqətən, belə idisə, II Feodosini anlamaq çətin deyildi: Ruası həddən artıq yaxına buraxmaq sabah-birigün Şərqi Romaya baha başa gələ bilərdi.

Attilanın qayıtdıqdan sonra söylədikləri əmisinin narahatlıqlarını təsdiqləyirdi: II Feodosi ikibaşlı, hətta üçbaşlı oyunlar oynayırdı. Dunay hunlarının rəsmi müttəfiqi olduğu halda digər tərəfdən gizli şəkildə german tayfalarını bəsləyirdi. Şərqi Romanı şimal və şərq tərəfdən əhatə edən bu tayfaların başçılarına maaş belə kəsmişdi. Məqsəd aydın idi: həm onları zərərsizləşdirmək, həm də ehtiyac yarandığı təqdirdə hunlara qarşı qaldırmaq!

İşi belə görən Ruas ehtiyat tədbirlərini artırdı. Aradan bir az keçmiş hunlar german tayfalarına aid qızıl yüklü atlıları tutdular.

– Bu qiymətli yüklə hara gedirsiniz? – Ruasın adamları onlardan soruşdular.

– Heç yerə. Sadəcə, gəzişirik.

– Elə isə, bizim torpaqlarda nə işiniz var?

Qorxuya düşən süvarilər dərhal hər şeyi boyunlarına aldılar: «Hə, hə, bizi II Feodosi göndərib…»

Məsələdən xəbər tutan Ruasın heç bir şübhəsi qalmadı ki, Şərqi Roma imperatoru ən yaxın müttəfiqinə xəyanət edib: çoxlu miqdarda qızıl müqabilində german tayfalarından hunlara qarşı istifadə etmək qərarına gəlib.

O bundan bərk əsəbiləşdi, lakin dişini dişinə sıxıb gözləməyə qərar verdi. Çünki hazırda Konstantinopol üzərinə hücuma keçmək iqtidarında deyildi. Bununla belə, Attilaya dedi: «II Feodosinin xəyanəti bağışlanılmazdır. Gec-tez ondan və ya xələflərindən intiqam alınmalıdır». Attila da əmisi ilə eyni fikirdə idi, odur ki dərhal razılaşdı.

Bu yerdə qeyd edək ki, tarixi qaynaqlarda Ruasın oğlunun, yaxud oğullarının olduğu barədə heç bir məlumat yoxdur. İki ehtimal var: ya onun əvvəlcədən oğlu, yaxud oğulları olmayıb, ya da olub, lakin erkən yaşda dünyalarını dəyişiblər. Ona görə də Ruas üçün Attilanın qiyməti əvəzedilməz idi: axı indi o öz ağlına, bacarığına, cəsarətinə görə yeganə varisdir!

Dunay hunlarının başçısı əmr etdi ki, qızıl yüklü atlıları qılıncdan keçirsinlər. Ardınca Ruas Şərqi Roma imperatorunun xəyanəti barədə Qərbi Romaya – Aetsiyə xəbər göndərdi. Fikirləşdi ki, Aetsi II Feodosini öz məkrli niyyətlərindən, fitnəkar əməllərindən çəkindirə bilər. Düzü, onun buna elə də ehtiyacı yox idi. Ruas əsla qorxmurdu, sadəcə, güclənmək üçün vaxt qazanmalı idi.

Aetsi məsələdən hali olan kimi Feodosiyə xəbər yolladı ki, Ruasla ixtilafdan çəkinsin. Lakin Şərqi Roma imperatoru onun məsləhətini qulaqardına vurdu və hunlarla intriqanı dərinləşdirmək yolunu tutdu. Artıq zərrəcə şübhə qalmamışdı ki, II Feodosi özünə və imperiyasına ən böyük təhlükə kimi məhz bu tayfanı görür.

Hadisələrin gedişi göstərdi ki, Şərqi Roma imperatorunun yersiz inadkarlığı ona düşündüyündən də baha başa gəldi. II Feodosi Aetsinin məsləhətini dinləməyərək çox şey itirdi…

Bu baş verənlərdən sonra Attilanın həyatında yeni bir dönəm başladı. Ruasdan sonra Hun sarayının faktiki ikinci adamına çevrildi. Lakin, təəssüf ki, onun həyatının həmin dönəmi, yəni 17 yaşından 26 yaşına qədərki dövrü haqqında heç bir səhih məlumat yoxdur. Bəlli olan bircə odur ki, Attila əmisinin etimadını doğrultmağa davam etmiş, özünü vəliəhd – gələcək hökmdar kimi tam təsdiqləmişdi.

O, şübhəsiz ki, hökmdar olmağı çox arzulayırdı, lakin buna tələsmirdi. Sakitcə hakimiyyət başına keçəcəyi günü gözləyirdi.

Çox sonralar Attilanı qardaşı Bledanı qətlə yetirməkdə günahlandıracaqdılar. Guya o, Bledanın əyyaşlığından bezdiyi üçün bu addımı atmışdı. Lakin bir çoxları əmindir ki, səbəb fərqli olub: Bleda yaşca Attiladan böyük idi. Hesab edilir ki, qətlə bu da səbəb ola bilərdi: monarxiya¹¹ prinsiplərini nəzərə alan şöhrətpərəst kiçik qardaşın böyük qardaşı aradan götürmək fikrinə düşməsində təəccüblü heç nə yoxdur.

Bəs bu deyilənlər nə dərəcədə doğrudur?

Hazırda tarix elminə məlum olan odur ki, bu qardaşlar arasında heç vaxt düşmənçilik olmayıb. Əksinə, onların bir-birini çox istədiyinə dair güclü ehtimallar var. Üstəlik, bu da bilinir ki, Bleda atdan yıxılaraq ölmüşdü.

Ümumiyyətlə, Attilanın bütün qohumlarıyla isti, mehriban münasibətləri vardı. Üstəlik, o, Ruasın ən sadiq adamı və faktiki olaraq varisi idi. Belədə qardaşını necə öldürə bilərdi?

Attila, demək olar ki, bir yerdə dayanmırdı. Mütəmadi olaraq müxtəlif tayfa başçıları ilə görüşür, ya köhnə əlaqələri daha da möhkəmləndirir, ya da yeni əlaqələr qururdu. Bir sözlə, böyük bir tayfa birliyi yaratmaqla məşğul idi. Həmin birliyin başçısı isə əmisi olacaqdı. Beləcə, Ruasdan sonra hakimiyyətə gəldikdə Attilanın qüdrətli bir imperatora çevrilməsi daha da asanlaşacaqdı. Bir sözlə, o təkcə əmisi naminə deyil, həm də öz gələcəyi uğrunda canla-başla, yorulmadan çalışırdı.

Bütün bunlar baş verərkən Attilanın digər əmisi Aybars Don və Volqa ətrafında məskunlaşan hunlar arasında ixtilaflara son qoymuş, onlar üzərində hakimi-mütləqə çevrilmişdi. Həmin vaxt iki qardaş arasında əlaqələndirici rolunu da məhz Attila oynayırdı. Əmiləri onun vasitəsilə fəaliyyətlərini bir-birinə uyğunlaşdırır, birlikdə hərəkət edirdilər.