Verslavend Bloed

“Ja,” zei Aurora met een samenzweerderig knikje. Ze boog zich naar hem toe en dempte haar stem alsof het nog steeds hun geheimpje was. “Vroeger liet je me je herinneringen zien toen je terugkwam. De herinneringen waren zo levendig dat ik altijd het gevoel had dat ik bij je was geweest … soms kon ik zelfs de regen op mijn gezicht voelen of de bloemen ruiken.”

Skye knikte. “Dat klopt, en dat is precies hoe ik je ga leren lezen. Ik ga je mijn herinneringen geven over hoe ik het heb geleerd. Maak je hoofd leeg en kom in de mijne.”

Hij glimlachte toen hij zag dat ze haar ogen al had gesloten. Skye stak zijn hand uit en legde zijn handen op de hare en liet zijn gedachten terugdrijven naar het verleden … meer bepaald naar de tijd dat hij de opslagruimte onder de bibliotheek voor het eerst had gevonden. Hij voelde de handen van Aurora ineenkrimpen toen ze zijn eenzaamheid voelde, maar hij kon het niet voor haar verbergen.

Hij lag op de oude stoffige bank die in de kelder van het gebouw was opgeslagen en begon uit verveling door de pagina's van één van de vele boeken met afbeeldingen te bladeren. Zijn ogen schoten open toen hij de deur boven hem hoorde dichtslaan, gevolgd door voetstappen. Skye had zich prompt in het donker op één van de hoge boekenplanken verstopt toen een oudere man naar beneden kwam met een stapel boeken.

Hij luisterde terwijl de oude man tegen zichzelf mompelde, klaagde over de wonderbaarlijke klassiekers die als iets obsceens verborgen zaten en legde zijn stapel boeken op één van de vele dozen neer, hoestend toen een kleine stofwolk uit de klap opsteeg. De man stond daar even voordat hij het bovenste boek van de stapel tilde en een deel ervan voorlas.

Skye was zo betoverd door de gesproken woorden dat zijn aura zich kon uitstrekken en de geest van de man zou raken terwijl hij las. Toen hij de woorden hoorde en de letters leerde navigeren met het intellect van de oude man, besefte hij dat hij een hele nieuwe wereld van enorme informatie en tevredenheid had geopend.

Nadat de oude man de grote opslagruimte had verlaten, naderde Skye de stapel boeken en begon er deze keer beter door te kijken. Het waren niet langer de afbeeldingen waarin hij geïnteresseerd was. Hij had de volgende dagen zichzelf geleerd om alleen de inhoud van de boeken woord voor woord te begrijpen, gewoon door zijn aura naar de boeken te laten reiken op dezelfde manier als hij naar de geest van de man had gezocht.

De woorden vlogen door zijn hoofd als een briesje van kennis. Hoe meer hij het deed, hoe sneller hij werd totdat hij binnen een paar minuten een encyclopedie kon lezen en het vervolgens afsloot met fictie om zijn verbeelding te prikkelen.

“Oh wauw,” ademde Aurora terwijl ze de kennis van Skye via hun link opnam.

Skye liet het verleden achter zich en opende zijn ogen. “Nu wil ik dat je het probeert.”

Hij glimlachte opnieuw toen Aurora haar hoofd opzij hield en haar aandacht op het boek onder haar vingers vestigde. Hij kwam snel in haar gedachten en deelde de ervaring toen de eerste woorden die ze ooit had gelezen door haar heen en in de zijne begonnen te dwalen.

Hoofdstuk 4

De jongens verveelden zich en waren naar de keuken gegaan waar Michael voor allebei een glas rode wijn inschonk.

Michael ademde diep in en voelde nog steeds een lichte stroom van de demonenjacht die hij eerder op de dag had gedaan. Hij grijnsde tevreden omdat hij wist dat hij die kick een boost kon geven zodra hij de kans kreeg om terug te gaan tussen de demonen. Hij keek op en zag dat Kane hem nauwlettend in de gaten hield en fronste toen de blondine snel zijn ogen op het drankje richtte en het oppakte.

“Dus,” Michael pakte zijn eigen glas op en begon achterdochtig te worden, “hoe komt het dat je kwam opdagen terwijl Aurora en Skye op bezoek kwamen?”

Kane haalde zijn schouders op. “Kriss en Dean nodigden Tabatha en mij uit voor het avondeten en ze kwamen opdagen, dus maakten we er een feestje van. Ze zeiden dat ze hier naartoe gingen en ik dacht dat ik, omdat ik niet echt de kans heb gehad om met je te praten, gewoon wilde … langskomen.”

Michael fronste zijn wenkbrauwen. “Je kreeg deze keer toch geen rookwaar?”

“Deze keer niet,” antwoordde Kane grijnzend, maar zijn humor verdween abrupt. Aangezien Michael al paranoïde werd, kon hij net zo goed gaan vissen. Hij kon hem niet in de maling nemen dus koos hij voor de waarheid. “Dean heeft me verteld dat hij je eerder op de dag heeft gezien.”

“Ja, dat klopt,” zei Michael ontwijkend, terwijl hij de richting van het gesprek al niet leuk vond.

“Hij zei ook dat je van een demon dronk,” zei Kane bot en zette zijn glas neer. “Wanneer ben je daarmee begonnen?”

Michael sloeg hiermee de spijker op z’n kop. “Toen het ding besloot me eerst te bijten.”

Kane's lippen scheidden om iets te zeggen, maar wat kon hij daarop zeggen? Hij pakte zijn glas weer op en nam nog een slok terwijl hij nadacht.

Toen hij Kane's plotselinge frons zag, legde hij het er iets dikker bovenop door wat van de waarheid toe te voegen. “Ik zag het ding naar Aurora kijken toen ik haar eerder bezocht en volgde de geur naar een steegje. Ik dacht dat het een gemakkelijke moord zou zijn, dus ik was niet echt op mijn hoede. Voor ik het wist, had hij zijn tanden in mijn schouder gezet. Het maakte me zo kwaad dat ik besloot terug te bijten … ik denk niet dat het dat verwachtte.”

“Waarschijnlijk niet,” mompelde Kane terwijl hij probeerde Michaels gedachten te horen, maar de enige feedback die hij kreeg was een gevoel van schuld en verlangen, wat nogal verwarrend was, dus stopte hij met proberen.

Michael grijnsde alsof het allemaal grappig was. “Het gebeurde gewoon en zag dat het bloed mijn wond bijna onmiddellijk genas, dus ik dronk tot het dood was. Probleem opgelost.”

Kane trok een wenkbrauw op en salueerde Michael met zijn glas voordat hij het achterover sloeg en de rest van de rode drank leegdronk. Het klonk als een redelijke verklaring, maar het gaf nog steeds geen antwoord op de vraag waarom hij zo'n domme ezel was geweest met Dean. Hij begon Michael te vragen hoe het bloed van de demon had geproefd, maar besloot het voorlopig even uit te stellen. Trouwens … als hij het al wilde weten, kon hij er zelf ook eentje bijten en het ontdekken.

Om één of andere misplaatste reden flitste Misery's rottende gezicht in Kane's geest en hij moest zijn rug naar Michael keren om te voorkomen dat zijn broer de walgelijke uitdrukking zou zien die om zijn lippen draaide. Hij liep naar de koelkast om iets te vinden dat de denkbeeldige smaak uit zijn mond zou spoelen.

Michael gleed op één van de barkrukken toen hij koude rillingen over zijn lichaam voelde kruipen en hij vervloekte innerlijk toen er een dun laagje zweet op zijn voorhoofd vormde.

Praten over demonenbloed had hem alleen de drang gegeven om te jagen en hij had dringend behoefte aan afleiding. Hij streek met zijn hand door zijn lange pony in de hoop dat hij Kane niet alleen het idee had gegeven om demonenbloed te drinken. Hij kon de adrenalinestoten er prima mee opvangen, maar het was niet te zeggen hoe Kane het zou aanpakken en het laatste wat ze nodig hadden was een nieuwe breuk tussen LA en het demonenrijk.

Michael schudde zichzelf uit zijn gedachten en draaide zijn hoofd om te zien dat Kane's kont uit de koelkast stak.

“Wat ben je in hemelsnaam aan het doen?” Vroeg Michael.

Kane verscheen weer met een stapel lunchvlees, mayonaise, mosterd, zwarte olijven, sla en een rijpe tomaat. “Je hebt eten … we gaan eten.”

“Ik dacht dat je net bij Kriss had gegeten,” gromde Michael nog steeds verlangend naar iets beters dan een broodje. Hij veegde met zijn mouw over zijn voorhoofd en concentreerde zich op het kalmeren van zichzelf.

“Ja, nu heb ik weer honger … en zo te zien ben je zelf een paar pond afgevallen,” antwoordde Kane een klein beetje van Michael's Dr. Jekyll en Mr. Hyde persoonlijkheidsschakelaar.

In de hoop dat de zeer oude en krachtige wijn op zijn minst de voorsprong zou wegnemen, schonk Michael ze allebei meer in terwijl Kane zich bezighield met het maken van eten.

“Dus nog iets anders waar je aan denkt?” Vroeg hij de zware stilte niet leuk te vinden.

Kane fronste zijn wenkbrauwen toen hij zijn voorraad op de bar legde. “Eigenlijk wel. Dean is gewond en ik denk niet dat het zo goed geneest. Het zag er niet slecht uit toen hij het me voor het eerst liet zien, maar naarmate de nacht vorderde, begon ik de ziekte in hem te voelen.”

“Samuel slaagde erin Dean met zijn Demon Blade neer te steken,” vertelde Michael, wetende dat ze er allebei getuige van waren van de pijn die Ren was aangedaan door de Blade. “Is dat de wond waar je het over hebt?”

Kane knikte. “Ik heb nagedacht. Als een Fallen Blade Samuel kan doden … of welke demon dan ook, dan spreekt het vanzelf dat een Demon Blade een Fallen kan doden … toch?”

“Precies,” knikte Michael nadat hij zijn afleiding had gevonden.

Kane begon de tomaat met obscene snelheid te snijden. “We kennen allebei de puinhoop die dezelfde Demon Blade van Ren maakte, maar Ren is geen Fallen en Dean leeft nog. We hebben Ren genezen met de Fallen Blade, waarvan ik aanneem dat Dean en Kriss dat zijn sinds ze Fallen zijn. Maar als dat is wat er nodig is om Dean te genezen, dan zouden ze het inmiddels hebben gebruikt en ze hebben het duidelijk niet … dus, een Fallen Blade mag geen optie zijn als het gaat om het genezen van een Fallen.”

Michaels emoties strekten zich uit tussen woede over Samuels poging tot Aurora en zorgen om Dean's overleving. “Samuels bedoeling was om Aurora te doden met het Demon Blade, dus ja … het is veilig om aan te nemen dat een Demon Blade een Fallen kan doden.”

“Jij en Dean lijken tegenwoordig veel gemeen te hebben,” zei Kane tegen Michael, terwijl hij naar het meesterwerk van een broodje keek dat hij aan het maken was.

“En wat zou dat zijn?” Vroeg Michael.

“Jullie doen allebei alsof het goed met je terwijl dat niet zo is,” zei Kane bot.

“Ok, ‘dokter voel je goed’ maar ik ga niet dood, dus misschien wil je je op Dean concentreren en mij voor mezelf laten zorgen.” Zei Michael hem en greep zijn glas wat steviger vast.

“Oké,” zei Kane met een zucht. Hij wist dat hij Michael voorlopig genoeg gepusht had en hij had waarschijnlijk gelijk dat Dean de meeste aandacht nodig had.

“Hoe gaat het met Kriss en Tabatha?” Vroeg Michael om het onderwerp te veranderen.

“Kriss wordt beter,” grijnsde Kane grijnzend met het mes omhoog. “Hij flirt niet meer met Tabatha, wat een goede zaak is voor zijn voortdurende gezondheid. Wat betreft Tabatha … Kane zuchtte dramatisch en trok zijn wenkbrauwen op.

“Ik wil het niet weten,” Michael stak zijn handen verslagen op.

“Dat zou je doen als je meer seks zou hebben,” zei Kane en hij kwam tot de snelle conclusie dat als Michael al zijn aandacht op Aurora zou richten, wat dat demonische ding ook was, waarschijnlijk geschiedenis zou zijn.

Michael grijnsde en proostte Kane met zijn drankje. “In een lift … eerder op de dag.”

Kane sloeg het mes op het aanrecht neer en staarde naar zijn jongere broer. “Oké, eerst is het de metro, dan het dak van Liefdesbeten, en nu heb je seks gehad in een lift? Wie ben jij en wat heb je met mijn Michael gedaan?”

“Michael is veranderd in een seksliefhebber,” antwoordde Michael met een strak gezicht en stal de sandwich die Kane net klaar had met maken.

“Nee,” mopperde Kane, “je bent een exhibitionist en een sandwich-dief.”

“Dus, maak nog een broodje,” zei Michael en keek neer op die in zijn hand. “Dit is heel erg lekker.”

Kane juichte innerlijk dat Michael iets anders dan demonenbloed in zich opnam. Hij speelde kort met het idee om zichzelf en Tabatha terug naar het huis te verplaatsen, maar verwierp het idee snel. Als ze weer zouden intrekken, zou het de rare seksfetisjen van Michael en Aurora kunnen verkrampen.

Scrappy zat tussen hen in op de vloer en keek heen en weer. Toen hij voelde dat ze hem lang genoeg hadden genegeerd, blafte hij. Ze hadden eten en hij wilde er wat van.

Kane keek neer op Scrappy. “Je wilt toch wat van dit rosbief?”

Scrappy draaide rond in een cirkel op zijn achterpoten terwijl hij Kane een zielige blik gaf.

“Alsjeblieft,” zei Kane en liet vier dikke plakjes op de vloer vallen die Scrappy meteen begon te verslinden.

Michael was net klaar met zijn boterham toen hij zacht gelach van Aurora uit de bibliotheek hoorde. Hij sloot met plezier zijn ogen. Het geluid van haar lach was precies wat dit koude en lege huis nodig had.

“Moeten we iets controleren?” Vroeg Kane om geen gedachtelezer te hoeven zijn om te weten wat Michael dacht. Hij grijnsde toen Michael opstond zonder te antwoorden en naar de deur liep.

De twee mannen liepen terug naar de bibliotheek en bleven even binnen in de deuropening staan toen ze een verlichting zagen die de twee Fallen omringde, waar ze tegenover elkaar op de grond zaten. Er hing een boek tussen hen in en beiden raakten het aan, maar hun ogen waren gesloten. Ze konden Skye's gezicht niet vanuit deze hoek zien, maar Aurora glimlachte met kleine veranderingen in haar gezichtsuitdrukking alsof ze naar een film keek.

Kane leunde achterover tegen de muur terwijl Michael daar in vervoering stond door wat hij zag. Het gloeiende licht implodeerde langzaam terug naar hun vingertoppen en het boek daalde neer op de vloer.

Aurora's lippen scheidden van ontzag toen ze haar ogen opende om zich op Skye te concentreren. “Maar hij heeft haar daar bij het raam achtergelaten,” zei ze blij en verward tegelijk. “Zullen ze elkaar niet missen?” Ze pakte het boek op en omhelsde het alsof ze medelijden had met de mensen erin.

“Kun je al lezen?” Vroeg Michael die zijn ogen niet kon geloven.

“We hebben een beetje vals gespeeld,” antwoordde Skye grijnzend. “Maar om er zeker van te zijn dat ze het echt onder de knie krijgt, zijn we begonnen met enkele sprookjes. Zoals alle kleine meisjes … Disney lijkt haar favoriet te zijn.”

Michael benaderde Aurora en hurkte achter haar neer, zodat hij over haar schouder naar het boek kon kijken. Hij glimlachte toen hij zich realiseerde welk boek ze precies aan het lezen was.

“Peter Pan. Dat is altijd één van mijn favorieten geweest,” zei hij vriendelijk en begreep dat het waarschijnlijk de kleine jongen was waar ze medelijden mee had gehad.

Aurora glimlachte naar hem en kuste hem op zijn wang. “Bedankt dat je ons hierheen hebt laten komen om je boeken te lezen.”

Michael wilde net reageren toen Kane's gezicht plotseling over haar andere schouder keek. Hij keek de blonde boos aan en vroeg zich af wat hij dacht dat hij aan het doen was.

“Is dat het exemplaar dat ik voor je in Londen heb gekocht?” Vroeg Kane met een schuin hoofd.

“Ja,” antwoordde Michael. “Stop nu alsjeblieft zo over haar heen te buigen.”

“Oh, het is oké … Ik vind het niet erg,” zei Aurora. “Ik ben het hem nog steeds verschuldigd omdat ik hem van de trap af heb gegooid.”

Skye fronste zijn wenkbrauwen omdat hij dit verhaal nog niet had gehoord en leunde achterover op zijn handen om zich voor te stellen dat Aurora de blonde zonnegod aannam die krachtig genoeg was om portalen te openen naar het demonenrijk.

“Maak je geen zorgen liefje,” vertelde Kane haar galant. “Michael zal uiteindelijk beseffen dat ik mezelf opzettelijk overlast bezorg en dreig me te vermoorden terwijl hij me achtervolgt door het huis met één van zijn slagzwaarden.”

De woorden hadden Kane's mond amper verlaten toen de punt van zo'n zwaard onder Kane's kin verscheen. Hij trok een wenkbrauw op en stond langzaam op, terwijl hij naar Michael keek. De twee broers staarden elkaar even aan voordat Kane plotseling het zwaard opzij sloeg en als een gek de bibliotheekdeur uit rende.

“Kom terug hier!” Schreeuwde Michael.

“NEE!” Schreeuwde Kane terug. “Je gaat me pijn doen en ik krijg gemakkelijk blauwe plekken.”

Aurora en Skye bleven in de bibliotheek luisteren naar het geluid van bonzen voordat het naar boven bewoog en meer lawaai begon. De Fallen keken elkaar aan voordat ze in lachen uitbarsten.

“Die twee zijn grappiger dan ik dacht dat ze zouden zijn,” gaf Skye toe. Hij wist niet echt wat hij kon verwachten toen ze voor het eerst kwamen opdagen. “Jij kiest het volgende boek,” instrueerde hij knikkend naar de stapel.

Aurora keek er doorheen en koos er uiteindelijk één uit met een kasteel op de omslag ervan. Uit nieuwsgierigheid bladerde ze door de pagina's op zoek naar foto's. Ze fronste haar wenkbrauwen en sloeg het boek snel dicht. Ze siste toen ze een papiersnee kreeg vanwege de snelheid van haar bewegingen.

“Au,” fronste ze toen ze zich herinnerde dat ze zulke snijwonden kreeg van de scherpe grassprietjes waar ze als kind mee speelde. Het had haar altijd verbaasd hoe zo'n klein sneetje zo veel kon prikken.

Skye grijnsde toen ze naar haar gewonde vinger keek. “Weet je, de plaatjes die je in je hoofd hebt zijn veel beter dan alles wat je sowieso op de pagina's zou aantreffen.”

Boven bevond Kane zich vast tegen de muur in het spel dat hij en Michael speelden. Hij vermoedde dat hij het bij het verkeerde eind had door te denken dat Michael problemen had, omdat hij net zo leuk leek als gewoonlijk.

“Je krijgt gemakkelijk blauwe plekken, hè?” Spotte Michael.

“Ik kan je nog steeds een schop geven richting volgende week,” zei Kane eigenwijs.

Michael glimlachte en liet Kane los, waardoor hij op de grond viel. Ze keken elkaar aan, Kane vanaf de grond en Michael landde langzaam op zijn voeten. Ze begonnen te lachen omdat geen van beiden had beseft dat Michael Kane echt van de vloer had gehouden.

Kane stond op het punt op te staan toen een verleidelijke geur hem bereikte. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij merkte dat een lava kleur plotseling de amethist kleur van Michaels ogen overweldigde. Hij keek ziekelijk gefascineerd toe terwijl Michael diep inademde en over zijn schouder naar de trap keek.

Michael slikte toen hij het bloed van Aurora rook. Het was weinig, maar nog steeds genoeg om zijn tijdelijk vergeten verlangen met wraak terug te laten komen. Met de volgende hartslag liep Michael de gang door en verdween uit het zicht van Kane.

Al het plezier verdween rechtstreeks uit Kane en de humor verdween uit zijn gezicht. De enige keer dat hij ooit zulke donkere ogen had gezien, staarde hij in het gezicht van een demon.

“Nou … dat kan niet goed zijn,” hij keek in de lege gang.

Even snel stond Kane op en volgde Michael de trap af. Er was geen raketwetenschapper voor nodig om te weten wat die zoete geur was en waar het vandaan kwam. Hij kwam net op tijd de bibliotheek binnen om Michael in een waas naast Aurora te zien knielen en haar hand in de zijne te nemen.

Aurora kromp ineen toen Michael plotseling naast haar verscheen en haar hand vastpakte. De actie verbrak de concentratie van haar en Skye en ze vroeg zich af wat hij aan het doen was totdat hij haar hand ophief om de kleine snee te inspecteren die ze van de dunne bladzijde van het boek had gekregen. Er was een druppel felrood bloed opgekomen en ze fronste haar wenkbrauwen en vroeg zich af of hij gewoon niet wilde dat het in zijn boek kwam.

Ze keek op in zijn ogen en ze schrok toen ze slechts kleine vlekjes gloeiende amethist vond verspreid in een zee van duisternis. “Michael?” Ze fluisterde omdat ze wist dat er iets mis was met hem.

Alle beweging werd stilgelegd terwijl Michael langzaam de gewonde vinger naar zijn lippen bracht en de blessure kuste. Niet in staat de verleiding te weerstaan, trok hij het topje van haar vinger in zijn mond en zoog er sensueel op. Hij wilde meer van haar smaak en liet de rand van zijn hoektand zachtjes over de snee glijden.

Aurora hapte naar adem toen de hitte door haar kern en tussen haar benen begon te draaien. Het gevoel dat zijn tong erotisch tegen haar vinger wreef, deed haar zachtjes jammeren en ze beet op haar lip toen zijn scherpe tanden over de verwonding schraapten, prikkelden en tegelijkertijd rustgevend waren.

Skye bleef achteroverleunen op zijn handen en keek ook met verrukte aandacht naar de zonnegod. De connectie tussen hem en Aurora was niet helemaal verbroken en hij hevelde onbedoeld iets weg van wat ze voelde … en het was geweldig. Hij probeerde het feit dat zijn ademhaling was versneld te verbergen door oppervlakkig te ademen.

Michael sloot zijn ogen en genoot van de kleine stroom van kracht totdat het een overweldigend verlangen werd om demon na demon af te voeren. Hij merkte de oorverdovende stilte op en zag dat Kane hem vanaf de ingang van de bibliotheek nauwlettend in de gaten hield. Hij vervloekte innerlijk omdat hij wist dat hij zijn zwakheid gewoon had weggegeven aan zijn zeer oplettende broer.

Kane wist zeker dat Michael niet bij zijn verstand was, maar dit was ver daarbuiten. Op het moment dat hun ogen elkaar ontmoetten, kon Kane Michael's honger zien alsof het iets tastbaars was … besmettelijk en verslavend. Zijn broer had onlangs veel meer dan één demon leeggezogen en had erover gelogen.

Zijn geest zocht naar antwoorden en het was plotseling logisch waarom Michael demonenbloed dronk. Als slechts een paar druppels gevallene bloed dit soort reacties zouden kunnen veroorzaken … dan zou het in staat zijn om alle terughoudendheid te laten vallen en een Fallen's volledig leeg te laten lopen, het equivalent zijn van pure chocolade.

Kane richtte zijn blik op Aurora en zag de rode kleur over haar wangen en de manier waarop haar ademhaling was gaan trillen. Ze raakte opgewonden van Michaels lippen op haar en begreep niet dat als hij zijn zelfbeheersing verloor, de dingen heel gevaarlijk voor haar konden worden. Ze was in dit alles onschuldig, ook al had ze per ongeluk Michael's vreemde verslaving veroorzaakt.

“Nog meer bewijs dat liefde blind is,” dacht Kane bij zichzelf.

De vloer trilde door Kane's laarzen, maar hij dacht er niet aan totdat hij zag dat één van de boeken van zijn plek op de plank begon te trillen. Hij keek de kamer rond en zag meer dan een paar van de delen op hun plaats trillen. Kane hief zijn hand op om het boek dat het dichtst bij hem in de buurt was, terug te duwen toen hij zag dat de lamp op de tafel bij Michael over het gepolijste oppervlak naar de rand gleed.

“Michael,” Kane's zachte gefluister klonk luid in de stilte van de kamer.

Michael hoorde de waarschuwing in Kane's stem en hij kromp ineen toen hij besefte wat hij aan het doen was. Hij trok zich terug van Aurora's verwonding en drukte een zachte kus op haar vingertop voordat hij haar losliet en zichzelf dwong rustig terug te trekken.

“Je moet voorzichtig zijn, soms zijn de pagina's van deze oude boeken scherp,” glimlachte hij en leidde haar af van wat hij net had gedaan.

Aurora trok langzaam haar hand terug en sloot hem, terwijl ze nog steeds de warmte van Michaels lippen op haar huid voelde. Ze bracht de hand naar haar borst en beschermde het wonderlijke gevoel met haar andere hand voordat ze met heldere ogen naar Michael knikte.

“Ik beloof voorzichtig te zijn,” zei Aurora verlegen en Skye knikte instemmend. Geen van beiden had de trillingen in de kamer opgemerkt omdat hun aandacht was gericht op Michaels verleidelijke kus.

Tot grote opluchting van Kane hielden de lichte trillingen onmiddellijk op en stopte de lamp op minder dan een centimeter van de rand.

“Aurora, Skye, we laten jullie verder lezen terwijl we het gebied gaan verkennen voor alles dat een gevaar kan vormen voor de mensen,” opperde Kane, terwijl hij bad dat Michael de hint zou begrijpen en met hem mee zou gaan. "Trouwens, als we hier blijven, zullen we gewoon een afleiding zijn."

"Dat dacht ik ook." Skye's ogen werden groot en beseften dat hij dat net hardop had gezegd. Hij grijnsde toen Aurora naar hem giechelde.

Michael vervloekte zichzelf innerlijk en besloot dat Kane gelijk had … de kamer verlaten was op dit moment het beste idee. Waar hij niet naar uitkeek, was dat Kane hem zou volgen en dat was nu het laatste wat hij nodig had.

Michael draaide zich om naar Kane en glimlachte en voegde eraan toe. “Jij kunt het oosten nemen terwijl ik het westelijke uiteinde van het gebied doorzoek.”

Hij liep langs zijn broer met de bedoeling precies te doen wat hij net had gezegd en hoopte dat de demonen dom genoeg waren om dichtbij te zijn. Hij bereikte de veranda voordat zijn broer hem inhaalde en hem bij de arm greep en hem heen en weer schudde.

“Wat was dat?” Vroeg Kane zachtjes. “Het was maar een kleine blessure, die geen aandacht waard was.”

“Ze bloedde,” gromde Michael alsof dat antwoord genoeg zou zijn … dat was het niet en ze wisten het allebei.

Kane staarde hem echt aan. “Bloeden…” hij schudde zijn hoofd. “Dat gaat er bij mij niet in Michael. Je gedraagt je steeds meer als een verslaafde op zoek naar hun volgende shotje en aan haar bloed ben je verslaafd.” Kane keek hem strak aan, nu hij erachter was gekomen. “Daarom zuig je demonen droog. Hun bloed doet je iets,” zei hij beschuldigend.

Michaels gezicht vertrok van woede en hij draaide zich naar Kane zonder te beseffen dat zijn ogen nu helemaal zwart waren. “Jij doodt demonen op jouw manier en laat mij ze op mijn manier doden. Iedereen vermoordt demonen of je hebt nog nooit gehoord van de verdomde oorlog die je bent begonnen. Stop met op me te letten. Voor het geval je het bent vergeten, ik kan mezelf wel aan … Ik heb het redelijk goed gedaan terwijl je in de grond zat en er is niets veranderd.”

Kane's ogen vernauwden zich, maar hij zei niets toen Michael van hem wegschoof en de veranda verliet. Hij kon de beledigingen over het hoofd zien, maar wat hij niet over het hoofd kon zien, was de zwartheid van de ogen van zijn broer. Dit was de Michael waar Dean hem voor probeerde te waarschuwen.

Scrappy zat naast Kane's voeten en jankte laag voordat ze naar de blonde man opkeek.

Kane keek naar de puppy en zuchtte vermoeid. “Ik weet het, ik weet het … volg broer en bespioneer hem. Jij en Syn moeten een mentale link hebben waar ik niets van weet.”

Hij wilde Aurora en Skye niet alleen laten, maar hij dacht dat het wel goed zou komen omdat het huis zo zwaar bewaakt was en gelukkig leek het erop dat Michael hen volledig was vergeten … althans voorlopig. Beslissend dat hij Michael een goede voorsprong had gegeven, volgde hij zijn broer door het bloed dat hij Michael een paar dagen geleden als tracker had gegeven.

Het duurde niet lang voordat Kane hem inhaalde, maar toen hij dat deed, observeerde hij discreet van een afstand. Wat Michael aan het doen was, was verkeerd … wel … niet het deel van de moorddemonen, maar de manier waarop hij het deed. Hij gebruikte hun bloed als een medicijn en zoals bij elk medicijn woog je de bijwerkingen om te zien of het de moeite waard was om de pil in te nemen. Tot nu toe zagen de bijwerkingen er niet zo goed uit.

Kane hurkte op de top van een schuin dak en wierp een blik op Michael, die zijn tempo had vertraagd tot een broeierige pas op de lege stoep. Hij voelde een krachtige aanwezigheid achter hem en stond zuchtend op.

“Moet ik me ermee bemoeien?”

Kane schudde zijn hoofd. “Nee papa, ik heb het onder controle.”

Om hem heen klonk zacht gelach. “Je wilt toch niet dat Michael weer wordt vermoord?”

“Niet echt,” zuchtte Kane en keek over zijn schouder. “Ik ben Michael zoveel verschuldigd.”

“Ontwaken uit de dood zet de dingen in perspectief,” mijmerde Syn, maar hij zou dit gevoel van verlossing niet van Kane wegnemen tenzij het moest.

“We hebben dat al twee keer geprobeerd,” Kane voelde de behoefte om hem erop te wijzen. “Doe mam de groeten van mij.”

Syn knikte en verdween, Kane alleen achterlatend op het dak. Hij draaide zich weer om naar Michael en zag zijn broer de veranda oplopen van een oud vervallen huis naast de spoorlijn. Kane hield zijn hoofd schuin en vroeg zich af wat Michael van plan was.