Verzäll mer jet vun Kölle!

Text
0
Kritiken
Leseprobe
Als gelesen kennzeichnen
Wie Sie das Buch nach dem Kauf lesen
Verzäll mer jet vun Kölle!
Schriftart:Kleiner AaGrößer Aa


Erste Auflage 2020

© 2020 Dabbelju Verlag, Köln –

Lizenzgeber: Armin Foxius, Köln

Alle Rechte vorbehalten. Kein Teil des Werks darf in irgendeiner Form (durch Fotografie, Mikrofilm oder anderes Verfahren) ohne schriftliche Genehmigung des Verlages reproduziert oder unter Verwendung elektronischer Systeme verarbeitet oder vervielfältigt werden.

Umschlaggestaltung: Alexander Foxius

ISBN 978-3-939666-51-6

Vorbemerkung

Der Kölsch-Autor Armin Foxius schrieb für die Kölnische Rundschau in den letzten Jahren 60 Kölsche Verzällchen, die dort als regelmäßige, monatliche Kolumne veröffentlicht wurden.

Diese sind hier in alphabetischer Reihenfolge der Titelüberschriften versammelt, nicht in der chronologischen Reihe ihres Erscheinens. So entstehen interessante und reizvolle Nachbarschaften.

Das benutzte Kölsch orientiert sich an der gesprochenen Sprache, den großen Meistern, den Vorgaben von Hönig, Wrede, Reisdorf, den Anregungen von Heribert H. Hilgers und den Publikationen der Akademie för uns kölsche Sproch.

Inhalt

Cover

Titel

Impressum

Aachunsechsich

Alles rennt: Mer han Advent!

Bedde, sich bedde un beddele

Dä Jung em Stadion

Däm Vostell si Jeißbockheim

Dat et sujet noch jitt

De Wohrheit üvver de Hellije Drei Künninge

„Die Spölmaschin ben ich“

Deselve Stroß

Drei Künninge, Dömche, Luther-Pöppche

Dreikünningestroße

Dud un nit verjesse

Eikall

Ens öm der Block trecke un bedde

Ens widder en et Kino jon!

Et Ieshönche

FC, Fortuna, Viktoria: Eren en et Museum!

Hadder och Müs?

Händels Jädche

Haupsaach: mobil

He sprich der Zinter Klos

Hervs un drette Plöck

Huusputz un Faastezick

Karneval un Fastelovend

Kein Stroßename un kein Huusnummere

Kölle för fuffzehn Euro

Kölle: En Stadt us Dörper

Kölle weed wach

Kölsche Mädcher künne bütze

Ming leevste Stroß

Ming Zeidung

Muschele

Namensdach

Nu jo et Motto nit verjesse!

Nümaat

Nor eine Wunsch om Zeddel

Op Chressdach Böcher schenke?

Pol halde!

Rhingkilometer 688

Rolltrapp kapott?

Romanisch es romantisch

Sammele

Schäl Sick, Tünnes Sick

Schnuut un Schnütgen

Silvestervörsätz

Simeleere un Nohdenke

Su e klei Böcherlädche

Su en kölsche Weetschaff

Su en Sproch

Su Kuns em Jröne

Sujet wie e Märche

Sujet wie parallele Welten

Täterä un Tatatatam

Uns neu Trapp am Rhing

Uns Stroßebahn, jenannt: U

Üvver sibbe Bröcke musste jon!

Vör der Hahnepooz

Wo es dä Schlössel?!

Zwesche de Sessione

Zwölf Apostele un ei deck Hohn

Über den Autor

Aachunsechsich

Letzten Sonndach es en schön Usstellung em Zeuchhuus, unsem Stadtmuseum, zo Engk jejange. Die wor sujar noch wäje däm Andrang verlängert woode! – Tja, un do jing et üvver „Aachunsechsich“ en Kölle, alsu 1968, he, bei uns. – För ville e Johr vun jet Neuem, vun Aufbruch, vun Jö! un Vöran! För andere e Johr met Krawall un jäjen alles, wat wor. Ävver hück weiß mer, dat wor allt ne Schnett, jot zwanzich Johr nohm Kreech, ne Schnett, dä nüdich wor un kumme moot. Un de jung Lück däte froche: Papa, Opa, wat hat ehr eintlich en däm widderlijje Kreech jemaat? Do wor en ville Familije, nä, em janze Land Funkstell jewäse, keiner wollt jet jewoss han, un vill ahl Nazis soße widder deck un fett un met Maach en huhe Positione.

Ävver „Aachunsechsich“ wor nit nor he; och en Amerika, en Paris, en Rom, en Prag, et stund en janze Jeneration op. Et wor fass wie en Revolution. Vill Studente jinge op de Stroß un woren et satt, sich vun dä Ahle, die allt immer et Rejallt un et Kapital hatte, kujoneere zo losse. Dozo noch dä Kreech en Vietnam un dä Enmarsch en Prag. Do floche dann och ens Stein un et jov Kasalla met der Polizei. En Paris moot der De Gaulle zoröcktredde, un en Bonn, wat domols noch dat Berlin wor, kom en neu Rejierung an et Ruder. De Fraue woodte rebellisch, de Studente wollte metbestemme, wat se liehre sollte, un Künsler wollte mache, wat se wollte.

Un uns Kölle wor och dobei! Nit janz esu rösisch, sage mer ens wie Berlin un Frankfurt, ävver och. Mer wollt en andere Politik, en andere Musik, andere Belder, Häppenings, e ander Medenander em Zosammelevve. Dat do och Blödsinn un Kappes dobei wor: Nu jo.

Ävver die Usstellung em Zeuchhuus hät dat schön dokumenteet, un ville, die jetz die Ahle sin, su jot öm de Siebzich, jingen eröm un sate för sich un ehr Pänz: Do, loor do, ich wor och su eine(r) un wor dobei! Do, die Vietnam-Demo, do dat Vostell-Auto, do die Jrupp „Can“, do Rolf Dieter Brinkmann un Klaus der Geiger, do dä anarchische „Neumarkt der Künste“, un bahl kome die „Bläck Fööss“ un han dä Ahl-Häre-Fastelovend ömjekrempelt. – Jo, un ich, meddendren un met dobei! Tja, do loorste!

 

Wann de Ahle un su Historiker fröchs, wat Kölle met Revolution un Rebellion zo dun hät, sage se all: 1288 (en Zahl met 8!), de Schlaach vun Worringen, Äzbischof futtü. Dann die staatse freie Reichs- un Hansestadt met Mor un Rud Funke. Un de Franzusezick, mem Code Napoleon, Latäne un Säu vun der Stroß. Un 1848 (8!), wo dä Marx us Trier un dä Engels us Elberfeld em Jözenich et Kommunistische Manifess vörjestellt han. Un 1918 (8!), wo dä Adenauer sich selvs zom Arbeider- und Soldaterot ernannt hät. Un dann, dat en der Nazi-Zick die Kölsche schwer jäje der Hitler jewäse wöre; wat ävver jeloge es, ävver jot klingk. Un dann Nüngzehnaachunsechsich (8!), och allt widder fuffzich Johr her.

Jot, dat mer sich dat noch ens vör Auge föhre kunnt. Dat han uns Stadtmuseum un sing Kuratore jot zosamme jeknuuv. Un et jitt och e schön deck Bejleitboch. – Tja, Kölle!

Alles rennt: Mer han Advent!

Jo, allt Advent. En drei Däch han mer allt der zweite Adventssondach. – No sach nit, die Zick, die jöck un jach! Dat deit die no ens immer, ävver ich mein, em Advent jrad un expré.

Un wat Advent bedügge deit, weiß ich, weiß Do. Do bruch mer jetz he keine Schwaad un eine zo zeije un op schlau zo maache.

Un domet mer dat met dem Advent schön en de Reih kritt un de Zick portioneere kann, dat dat höösch jeit un peu à peu un eint nohm andere, han mer nen Adventskalender. Och wann de Pänz usem Huus sin, jeds Johr weed eine anjeschaff un an ner Pinnwand anjebraat. Eine Dach mät de Frau e Türche op, dann ich. Sei hät dismol de unjerade Zahle.

Ja jo han mer nen Adventskranz! Eine us ech Jröns, eine met veer rude „Azvenzkranzkäze“, wie mer en Kölle sät. Dozo veer rude Küjelcher un su jolde Bengelcher. Alsu: Ne richtije Kranz, nit esu e Jesteck, als wör et vun Allerhellije üvverich jeblivve.

Zint Bärb mem Klütte en de Schohn un der Zinter Kloos mem Hans Muff han mer allt hinger uns, bliev noch et Luci mem Käzekränzche om Kopp. Dann künne mer die Drei och allt widder avhoke.

Su kütt eint nohm andere vun der Liss. – Om ehtste Advent hatte mer ming Schwester met ehre zwei Pänz zo Besök, die alles, wat noh Marzepan nor ussoch, fottjeschnupp han. Jetz om Sondach kütt minge Schwoger, ne freschjebacke Witmann, do reck en Fläsch Nordhäuser. Un om drette Advent kütt de Mamm vun minger Frau; do ben ich usser Huus. – Un der Veete es dis Johr Hellije Ovend; do jitt et nor dä.

Su, Jeschenke. – No weiß mer jo et janze Johr, dat et em Dezember op Chressdach anjeit. Un mänch einer mät sich jo och ens su zweschedurch Jedanke, wann mer su durch de Stadt jeit udder en de Ferie jet süht: Dat wör doch jet för dat un den! Un mer käuf et un versteck et, sage mer ens en nem Schaaf, unger nem Bett, en ner Hött. Mer darf et nor nit verjesse!

Tja, wie jesaat: Advent, jeder rennt! Un dat do och jot ant Laufe küss, krisste jeden Dach Prospekte noch un nöcher en et Huus, domet do no jarnit verjesse deis, wat der Senn vun Chressdach es! – Un bei Plätzjer, Jebäcks un söße Krom kannste och allt widder nohkaufe; et woren nit nor die Zwei vun der Schwester! – Jo, ich weiß: Selverbacke! Jo, nöhks Johr.

Mer han wie immer nen Weihnachtsmaat vör der Dür. Un eintlich es janz Kölle eine: Do kanns vum Dom bes zom Rudolfplatz en einem durchjon: Lämpcher, Büdche, zo Suffe, Leeder, Büdche, zo Mampfe, Karesselche, zo Suffe, Büdche. Un Himmel un Minsche. Alles steit voll vun Busse, die de Lück vun Üvverall erankare un ovends widder fottfahre. Advent heiß jo „Ankunft“: Un Jlöhwing kütt he besonders jot an!

Ach su: Ne Baum bruche mer jo och noch. Dä holle mer en der letzten Woch. Öm de Eck eröm steit jeds Johr einer usem Sauerland. Dä deit mer dä Baum unge schön assfrei maache un su zospetze, dat dä jenau en minge Ständer pass. Heimdrage dun ich noch selver, un de Kartongs mem Schmuck vum Schaaf em Schlofzemmer ravhevve. Dann es de Frau dran.

Jetz sin se am disputeere: Der Hellije Ovend es op nem Sondach; Läden op, Läden zo? – Ich denke, zick däm der Carl Linde der Köhlschrank erfunge hät, dürf dat kei Problem sin.

Bedde, sich bedde un beddele

Üvvermorje, en zwei Däch, sin mer widder suwick: Die eine fiere der Elfte em Elfte un trecke met Trumme durch de Jäjend, die andere fiere der Zinter Mätes un trecke met Päd, Tröte un Fackele durch de Stroße. Un noch andere mache beids.

No hät dä Hillije nit nen Mantel jedeilt wie eine vum C&A udder vum Weinjarten, jed Hälfte met einer Mau, die ein met Knöpp, die andere met Knopplöcher. Nä, dä hät met singem Kootschwäät singen wigge Tojaömhang jedeilt, un hä un dä Beddelmann kunnte sich noch jod un wärm enweckele.

Nu han mer hückzodachs en Kölle och vill Beddelei. Un et kann einem op der Rappel jon, wie se eine anquatsche un och anpacke. De Mihste ävver setzen do, off met nem Papptäfelche („Hunger!“), mänche met Hüng, der ein ov andere deit jet fleute, widder nen andere hät nor ei Bein udder beidse wegjeklapp. Einer hät e paar Kümpche do ston, do kannste jezielt spende: för Esse, för Flöppe, för der Hungk, för zo Kiffe.

Om Nümaat, koot vör Apostele, do, wo fröher ens der Gonski wor, setz off en jriese Frau, die loort nit, die sät nix, die schriev nor Sick för Sick en e Böjelche; un av un an leck se an dä Spetz vun ehrem Steff, do kann dä schön un fett üvvert Papier flötsche. Die han ich ens anjesproche, wat se do schrieve dät. „Mi Levve. Ävver ich ben noch lang nit do, wo ich jetz ben.“ – Dat han ich mer en de letzte Johre anjewennt: die anzospreche, die do beddele.

Nit jeder deit jo beddele: Vill bedde jo och; bedde, em Senn vun bitten. No weiß mer nit immer, wat es dat eine, wat dat andere. Ävver et mät nen Ungerscheed. Bedde is nit Kötte. Ich bedde dich öm ne Jefalle, ich bedde dich, dat do mir nen Euro lihns. Un ich bedde dich öm ne Euro, un do weiß, dä krisste nit mih widder. Dä wör jekött.

Mir hät dat ens ne ahle Fründ jesaat: Sprech met dä Lück! Un die verzälle un verzälle: ov wohr, ov jeloge, wat weiß ich. Nor Zohüre: Wat et nit alles jit. Wat nit irjenswann ens för Stellschruve nit richtich soße udder klemme deite, dat eine zom andere kom. Un mer merk, su wick ben ich nit immer dovun fott jewäse.

Un wann mer zom Herrjott bedde dun, sich bedde deit, dun mer dä jo och bedde. Un bei mänchem es et och fass Beddelei: Do bes dä Jrößte, dann helf mer och! Un och fass Maggelei: Ich ihre Dich un knee mich vör Dich hin, dann dun och jet för mich!

Un wann et Dreijesteen vör Rusemondach en de Kofferjass zor Schwatzen Moderjoddes jeit, weed do jo jeklüngelt: Mer kumme he em staatse Ornat, maache he Buhei mit Zeidung un Fernseh dobei un stelle Käze op. Do weed et wall öntlich Wedder jevve!

Noch jet: En der Bibel steit beim Matschö: Wä bedd, däm weed jejovve. Un: Wä anklopp, däm weed de Pooz opjemaat. – Un domet dat och en der Kopp erenjeit un em Jeheens bliev, hät der Lukas dat och noch ens opjeschrivve.

Dä Jung em Stadion

Et jitt en Still, die eine anlocke kann. Et jitt en Still, wo mer drop waad. Der Wald es sujet. Udder en Wonnung et naachs. Un et jitt en Still, die eine anfällt, üvverfällt, wie en jroße Lautsprecherbox, die plötzlich vun Null op Hundert jedrieht weed. Wo de no üvverhaup nit dran denke deis.

Zwei Junge woren met ehre Rädder die Öcherstroß vum Rudolfplatz eropjefahre, üvver der Mili, un dann üvver de Jahn-Wiese zom Müngersdorfer Stadion. Dat stund do, nä, loch do staats en singer janzen Praach. Et es su jäjen halver Zehn, un et es noch lang Zick bes zom Anpfiff öm halver Veer.

Die Rädder weeden avjestallt. Kei Minsch es do, se jon jetz zo Foß noch nöhter ran, de Jitter sin op, dä Mannschaftsbus us Darmstadt steit leddich op der scheeven Zofahrt. Un dat Marathontor es och op.

Einer vun dä Junge jeit wigger, dä andere traut sich nit un sät: Ich pass op de Rädder op.

Dat Jrön vum Stadionrasen leuch en der Sonn, jrad noh dem deefe Schatten vum Enjangstor, de Tribüne, die wie schwatz do ston. Dat Jrön leuch hell em jleißende Leech, un lock un trick, als wör et et Paradies. Op jeden Fall för ne Jung. Un et es esu still, dat hä si Blood en de Ohre poche un tocke hööt. Un hä jeit wigger, wie em Draum. Nix un keiner deit en ophalde: durch dat Tor, wigger. Un nit höösch, nä, meddendurch. Un hä kütt us dem köhle Schatten, un die heiße Sonn knallt em an der Kopp, hä muss blinzele. Un die Still!

An de fuffzichdausend Minsche künne he schreie, tobe, schänge, kriesche, Ah! un Oh! rofe, jubele un ehr Leeder singe; die ville Leeder, vun Kölle, vum Hätz vun der Welt, vun däm, wat noch alles kumme weed, Seeje, Pokale, Triumphe. Un en die Still jeit dä Jung, üvver Linije, op dä Rasen selvs.

Un do sin jetz alle Amphithiater, Arenas un Stadions en der Ahlen un Neuen Welt, op alle Äddeile öm en eröm. All die wichtijen Tore, die Titel brenge un Ruhm, weeden he un jetz vun em jeschosse, vun em, vun em allein. Hä es däjenije welche. En he dä Still, nor hä, dä alles erreiche well, kann un deit. Un de Sonn leuch un schingk nor em, strohlt nor en an, wärmp nor en. – Dann driht hä sich un läuf jetz dä Wäch vum Meddelkreis zoröck.

En der Enfahrt es e Kamerateam am uspacke, dä Busfahrer mät de Jepäckklappe op, ene Uniformeete verdeilt an Odner Ärmbinde.

Der Fründ steit noch nevven de Rädder un sät: Wä bes do eintlich, mich he su lang waade zo loße!

Jetz flöck zom Dom zor Andaach. Em volle Huus met dä dausende FC-Fans singe un bedde för die neu Säsong. För dä Verein. Un för sich. Dann noch Pommes Rut-Wieß. Un dann widder zom Stadion. Wat ene Dach!

Üvvrijens: Dä FC hät dä Samsdach jäjen Darmstadt bei Sonn, Jeweder un Hagel 2:0 jewonne. – Noch ohne dä Jung.

Däm Vostell si Jeißbockheim

Wat heiß dat dann? Wat soll dat dann jetz allt widder? – No waad doch ehts ens av, un höösch eint nohm andere.

Am zwanzichste Mai wor et esu wick: Der FC, jo, he dä, he unse FC, wor nit nor nit beinoh avjestieje, o nä, dä wor Fünfter jewoode un kann en der nöhksten Säsong international spille! En der Europalija. Et ehtste Mol noh fünfunzwanzich Johre! För vill jung Lück es dat de Dör op zoner Reis en e unbekannt Land. Europa! Wo es dat dann?

Un noh däm Siech jäjen Mainz (wä?) woren se all op die Plaatz jestürmp un hatte dä Rase jefleddert un sich Stöckelcher enjestoche. Nit zo jläuve: Nit avjestieje, op nem einstellije Tabelleplaatz, vör Levverkusen un Jladbach! Un bahl en Rom un Manchester!

Un dann jing et an däm Samsdach em Sonnesching nit zom Jeißbockheim em Jrönjödel. Dä wor zo wick un zo fän vun Lück un Minsche en Kölle, vum Hätz vun der Welt! Alsu: Die Öcherstroß erav, üvver der Rudolfplaatz op de Ringe. Quasi en et Wonnzemmer. Un en däm Wonnzemmer steit dat Möbelstöck för FC-Fans: dat Betong-Auto vum Wolf Vostell. Wie jemaat zom Feere, zom Höppe un Danze, un Fahneschwenke, un Eropklemme, un Eravspringe. Un mer kann sujar noch de Kölschfläsche drop avstelle. Un wat es he allt alles jefeet woode: Allein fünfmol der Opstiech retour en Lija Eins! Sujet kenne die Bayern jar nit.

Dat Betong-Dinge heiß „Ruhender Verkehr“ un dodren es ne Opel Kapitän, dä Nüngzehnhundertnüngunsechzich vun däm Künsler Wolf Vostell enbetoneet wood, un et Autoradio dät noch dobei laufe; die Forme vun däm Auto kann mer schlicht un erjreifend klor un deutlich sinn. Quasi e Auto an sich. Un dat soll och wie ne richtije Klotz su plaatschtich do ston un uns vör Auge föhre, wat dausendfach en unsem Kölle römsteit un uns Stadt domineet. – Dat Betong-Auto hät ens he un do jestande, jetz ävver allt zick bahl dressich Johre he am Hohenzollernring. Un wä dran vorbei jeit udder drop höppe deit, weiß no nit immer, dat dat moderne Kuns es un vun wäm dat es. Ävver beim Dom sät jo och nit jeder „Ah, Jotik!“ un: „Dat hät der Meister Jerhard jemaat!“. – En Kölle es evvens alles ein Stadtkultur, ei Jemölsch: En romanische Kirche jitt et kölsche Messe, em Stadion weede Fastelovendsleeder jesunge, beim CSD hät en Kirch ne eije Wage, un op däm Vostell-Klotz jung Foßballjecke, wie jesaat.

En drei Däch jeit et widder los, un der FC es die Krönung vum ehschte Spilldach.

Un jetz stell der ens vör, der FC wör am Engk vun der nöhksten Säsong Veeter! Ich jläuv ich wööd beklopp! – Ov ich mer nit et bess allt jetz nen Plaatz op de Ringe an däm Vostell singem Jeißbockheim reserveere dun?

 

Dat et sujet noch jitt

Wat heiß he „Sujet“? Nu ens höösch. Immer widder weed jekümp, dat et Dit un Dat, jo, jrad Dat, nit mih jitt. Domols, jo, fröher! Wat wor dat alles schön, nä, besser, ävver hück! Un dann die Jugend, leev Tant Billa!

Jetz ens der Reih noh. – Em „Spiegel“, däm Intellele-Blättche us Hamburg, jitt et zick Johre Woch för Woch en Rubrik „Früher war alles schlechter“, wo jäje dä Käuverzäll vum tolle Domols anjejange weed; Do loorste! Vill es jo besser jewoode; denk ens an ding Zäng un an et Alder von der Jroß! -

Un Pädsbahn, Wäschköch un Plumpsklo om Hoff wor och nit et Jäle vum Ei.

Jajo hät sich en de letzte Johre, jo, Johrzehnte vill verändert un jedriht. Och en Kölle. Ich denke nor an all die kleine un jode Bäckereie, die an en jroße Kett verkauf woode sin. Udder all die Metzjereie: Futtü. Fleischthek em Supermaat, wann üvverhaup; söns Wöhle en Köhlschränk langs de Wäng. Un dann die kölsche Weetschaffte; nevvenan, op der Eck, wo mer jeden kannt, auch dat Freese usem Karree, un och ens nen Deckel mache kunnt; vill sin fott, sin no e Bistro udder en Shisha-Bar.

Ävver et jitt och noch „Sujet“, wat jeblivve es, wat zo lovve es. Un dat mache ich jetz ens he. Un kunzentreer mich op e paar propere kölsche Weetschaffte, die et jo och noch jitt.

Et sin e paar Sache, mih Sächelcher, die mer ens mih en der Bleck nemme sollt.

Fange mer ens an mem „Bichstohl“, wat e Kontörche es, wo der Baas setz, dä der Üvverbleck üvvert janze Lokal, sing Jäss un och de Köbesse hät. Mihstens es he der Schabau-Usschank un off der Verkauf vun Pittermännche. Un he hät der Baas, udder die Baasin, die Reih met dä Fässer em Auch, wo die Köbesse dä Kranz met dä Kölschjläser beim Enlauf ungerm Zappes danze losse.

Av un zo jitt et och e Lokal, wo do zum Esse vörher noch e Dachessüppche kress, en selvsjemaate Rinderbröh met Nüdelcher udder Markbällcher; wie fröher doheim et Sonndachsmeddachs. Der eine ov andere bedd sich dann vör Freud.

En der „Schreckenkammer“ an Zint Ooschel es der Boddem noch met Sand bestraut. Dä bingk der Stöbb, schört de Planke un sauch et Jedröppels op. En Madrid han ich dat och jesinn; do weeden en däm Sand noch de Zerette met de Schohn usjedröck.

Wann jedrunke weed, un bei unsem leckere Kölsch es dat off vill, muss die Flüssichkeit och widder fott, un mer muss, wie mer sät, „de Äpel avschödde“. Em „Haus Töller“ en der Weyerstroß jitt et dovör drei Hüsjer, schön met Emalljescheldcher bovven an de Dürre: „Damen“, „Herren“, „Pissoir“. Su vörnehm jeiht et en däm Nobel-Brauhuus zo, dat et e extra Urinal-Kabüffje jitt, un dat dat och noch op französisch doherkütt, als wören de Franzuse noch immer he.

Un em „Früh“ Am Hof, un nit nor he, jitt et noch e Kotzbecke, wo die Käls sich an Jreffe fasshalde un leddich maache künne. – Proß!

Jett Leckerch zom Schluss. En nem jode kölsche Brauhuus ston op dä blänke Holzdesche noch immer die schöne blaue Mostertdöppche us Steinjut. Un ne jode Köbes platzeet zom Deensbejinn die Döppcher en de Medde un röhrt met däm kleine Holzlöffelche noch ens schön durch. Jetz künne Kölsche Kaviar, Halve Hahn und Hämmche kumme!

Ja jo jitt et dat noch. Mer muss et nor sinn.